[Κι ήθελα να γράψω τόσα πολλά απόψε. Αλλά αυτό δεν γίνεται. Αποφάσισα, λοιπόν, να σου γράψω ένα γράμμα, που δεν θα διαβάσεις ποτέ. Όμως, εγώ, θα καταφέρω μέσα σ ’αυτές τις αράδες να χωρέσω τα ουρλιαχτά που έπνιγα, μέχρι να μυρίζω το παρθένο χαρτί...]   Πολυαγαπημένε...

Τούτα τα λάβαρα Γίνηκαν κόκκινα από το αίμα των παιδιών Τούτοι οι δρόμοι Πλημμυρίζουν από το αίμα των μανάδων [...] γράφει ο Βαγγέλης Ζιμετάκης

Ένα τραγούδι αλλιώτικο -ως συ- λυπητερό Απ’ της ψυχής μου το βαθύ και βουερό καμίνι Πέσε μες την αγκάλη μου, άστρο νυχτερινό Και κάψε με την λάμψη σου την άγονη γαλήνη Στάξε μέσα στο αίμα μου την φλόγα απ’ το φιλί Φιλί, που όλες οι λέξεις μου, να πουν δεν θα μπορέσουν...

Συνθέτω τύψεις υπό το άγρυπνο των άστρων βλέμμα Άγρυπνο ή άγριο...; Ζωγραφίζω μαντεμένιες ψυχές Αδιαπέραστες από βροχές, βέλη και βλήματα Κολλάω ψηφίδα  την ψηφίδα Τα φτερά των πουλιών Που δεν πρόκειται ποτέ να πετάξουν Αλλά Αυτά παθαίνει Όποιος Θηλάζει αίμα Από τα...