Κάτω απ' το σπίτι μου υπάρχει μια κατηφόρα. Ανάμεσα απ' τα σπίτια και από χορταριασμένες αυλές.   Μικρή και τσιμεντένια γεμάτη με λακκούβες.   Από κει περνούσα κάθε μέρα. Όταν ύψωνα το κεφάλι μου, αντίκριζα τα αστέρια. Ενίοτε βουρκώνανε τα μάτια μου....

Δευτέρα: Ξυπνητήρι τις 7. 6 λεπτά δρόμος. Στάση, λεωφορείο. 13  λεπτά διαδρομή. Ασανσέρ, 4ος όροφος. Γραφείο, χαρτιά, υπογραφές. Σχολάμε στις 2. Ισόγειο. Στάση, λεωφορείο. 6 λεπτά δρόμος. Φαγητό απ' έξω. Τηλεόραση ύπνος.   Τρίτη: Ξυπνητήρι τις 7. 6 λεπτά...

Το μέρος που σύχναζα ήταν ένα πλακόστρωτο δρομάκι. Στη μέση του δρόμου ένα φανάρι. Μαύρο και ψηλό. Πάνω το φανάρι κρέμονταν ένα αγγλικό ρολόι.   Εκεί σύχναζες και εσύ. Πάντα ήσουν εκεί κοντά. Και θυμάμαι κοιτούσα το ρολόι. Τους δείκτες να γυρνάνε.   Όταν...

Ψιχαλίζει. Η γνωστή αποβάθρα γεμάτη φύλλα, ως συνήθως.   Είναι Αύγουστος, αλλά εδώ βρέχει. Φθινοπώριασε κιόλας.   Η γνωστή αποβάθρα με το ίδιο φθαρμένο γκρίζο ξύλο. Εγώ μισόγυμνη, κοιτούσα το νερό.   Δεν είναι κανείς εδώ.   Το νερό μαύρο. Κρύο....

  Οι πέτρες στο δρόμο χάλκινες λαμπυρίζουν σχεδόν πορτοκαλένιες.   Το ποδήλατο αραγμένο στην άκρη του δρόμου. Ένα παλιό ποδήλατο με ένα καλάθι μπροστά.   Πάλι χάιδευα τα χόρτα με τα φορέματα μου τις μπογιές στα χέρια μου.   Τώρα όμως είμαι μόνη μου....

  Θυμάμαι στην πόλη μου είχα πάντα στην αριστερή μου τσέπη ένα τετράδιο και ένα στυλό.   Θυμάμαι πως έγραφα για πινελιές από κόκκινο στο γκρίζο τοπίο. Θυμάμαι πως σήκωνα το κεφάλι μου και αντίκριζα τον ήλιο ανάμεσα στις κεραίες, που σφύριζα περπατώντας...