Θαρρώ πως θαυμάζω τη ουδετερότητα της. Η κοινή, αδιάφορη ουδετερότητα της  που τα Σάββατα κλωνοποιείται σε παζάρια μονολόγων να κρύψει την ασχήμια της.   Μα θαρρώ πως θαυμάζω και την ασχήμια της. Γιατί κρατώντας την στα δάχτυλά η ασχήμια της δεν υπήρξε ποτέ...

Μεγάλωνες και εγώ μεγάλωνα μαζί σου Σε νευρίαζα, τσακωνόμασταν και μετά γελούσαμε. Γελούσαμε... Γελούσαμε και συνεχίσαμε και μεγαλώναμε. Γιατί δεν μεγάλωσες αρκετά; Γιατί έφυγες;  Υποτίθεται θα μεγαλώναμε μαζί. Έτσι δεν το σχεδιάζαμε; Γιατί σταμάτησες να...

Ζούσαμε στο ίδιο κελί. Η ρουτίνα κλείδωσε ό,τι πηγή υπήρχε σε οποιαδήποτε μορφή μαγείας. Έτσι, παραδόθηκα. Πέταξα τα κλειδιά των ονείρων μου στο ωκεανό και τα κοίταζα μέχρι να φτάσουν στον πάτο. Έπνιξα τις κραυγές μου και άπραγος παρακολουθούσα όλα γύρω μου να...

Οι θαρραλέοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που πολέμησαν. Είναι αυτοί που θυσιάστηκαν, που έπνιξαν κρυφά την αβεβαιότητά σου με τις πράξεις τους. Δεν ζητάνε ένσημα, το χαμόγελό σου αναζητούν μοναχά. Οι θαρραλέοι άνθρωποι δε χτίζονται, γεννιούνται και τους αναγνωρίζεις...

Οι λέξεις μου στέρεψαν, παρόλο που οι σκέψεις μου φαίνονται γολγοθάς. Φτωχή η γλώσσα μπροστά στα συναισθήματα. Μέρες, άτομα, συνήθειες που θύμιζαν γιορτή, τώρα έγιναν αλυσίδες που με κρατούν στην κόλαση που άφησες. Όλα είναι ίδια, μα τόσο διαφορετικά. Και καθώς...