Εύρηκα! Ποιός; Ο γιος! Της σκέψης ο γονιός. Ακούγεται τρελό μυστήριο σαν αίνιγμα παραφροσύνης γέννημα τα πίστεψα, μα όχι όλα τα αρνήθηκα, μα όχι όλα Τι έφταιξε στο μπέρδεμα; Εγώ, ο γιος της σκέψης ο γονιός. Εγωιστής, μα όχι από κούνια. Ζαλίστηκα απ' το νανούρισμα...

Θανατηφόρες Οι ανηφόρες του γενναίου Οδηγούν εκεί που λύγισε ο πόνος Και νικήθηκε Και πατήθηκε από ένα αποφασιστικό βήμα Αλλαγής. - γράφει η Τατιάνα...

Άστραψε Και ψευδοξημέρωσε για λίγο Οι ουρανοί καθυστέρησαν  να ηχήσουν Μα ο φόβος πριν την ώρα του Έδωσε σημείο παρουσίας. Η ψυχή μου όμως ατάραχη Σαν βραχος σε φουρτούνα Παρατηρούσε σιωπηλή Την χοροπηδηχτή μαούνα _ γράφει η Τατιάνα...

Σε μια κηδεία πήγα και ξόδεψα όλα τα δάκρυά μου μα κράτησα την λύπη μου βαθιά στην αγκαλιά μου. Ένα γιατί πλανεύτηκε γύρω από το κεφάλι, έλεγε, “Γιατί ο άνθρωπος που αγάπησα πρόλαβε πρώτος κι έφτασε στην άλλη όχθη - αφήνοντάς με ’δω με τρύπια την απόχη;” Πόνος...

Μυρίζεις αιωνιότητα Θέλω να πω σε ψυχές Που πέθανε ο φόβος της εικόνας Μα έμεινε το άρωμα της Αλήθειας… - γράφει η Τατιάνα...

Δίχως μυαλό Σε αιώνια καταιγίδα Για πού το ’βαλες να πας; Ξεχάστηκαν οι ομπρέλες ανοιχτές Παρατημένες στων σπιτιών σου τις αυλές. Και ’συ μουρμουράς Η βροχή σε βρέχει και ’συ πας. - γράφει η Τατιάνα...

Δάκρυα που κρύωσαν Τώρα πάγωσαν και θύμωσαν Απειλητικό το βλέμμα Μα πίσω κατά βάθος άκρως λυπημένο Συγχώρα το να πάει στην ευχή Κι άσε την βροντοβροχή να γίνει προσευχή. - γράφει η Τατιάνα...

Μες του έρωτα τα βέλη Η αλήθεια ξεγλιστρά σαν χέλι Δεν τσιμπιέμαι λέει Και πλατσουρίζει.. Αλμύρα μύρισε! Ίσως γύρισε … της Αλήθειας η γεύση. Η βάρκα της αγάπης Τώρα στ’ ανοιχτά Θα πλεύσει. _ γράφει η Τατιάνα...