Βιαστικά περπατούσα στο δρόμο, βυθισμένος στις σκέψεις μου όταν με φόρα έπεσε πάνω μου ένα τεράστιο Like! Το κοίταξα από πάνω ως κάτω. Από κοντά μου φαινόταν ακόμα πιο άσχημο και κακοφτιαγμένο. Στεκόταν μπροστά μου και με κοίταζε ελαφρώς ενοχλημένο, χτυπώντας νευρικά το «e» του στο πάτωμα.

-Γεια, του είπα αδιάφορα

-Γεια, μου είπε αυστηρά

-Γνωριζόμαστε; του είπα

-Φίλε με κοροϊδεύεις; μου είπε και ξετύλιξε ένα πάπυρο που έπεσε μέχρι το πάτωμα

-Τι είναι όλα αυτά; του λέω κοιτάζοντας ένα τεράστιο χαρτί με ονόματα

-Για διάβασε… μου είπε συνεχίζοντας τον αυστηρό τόνο

Πλησίασα με το αδιάφορο στυλάκι μου κοντά του. Μύριζε μια αηδία άρωμα. Ένα από αυτά της εποχής. Λίγο αντρικό λίγο γυναικείο. Ταυτότητα μηδέν. Από γούστα άστα να πάνε. Καιρό τώρα το παρατηρούσα. Αλλά τι να του έλεγα όμως. Ότι το γούστο του είναι ανυπόφορα ενοχλητικό; Άστο, είπα. Ας του κάνουμε το χατίρι κι ας δούμε τη χαρτούρα του να ξεμπερδεύουμε. Έβαλα τα άλλα γυαλιά μου, εκείνα με τις σούπερ δυνάμεις όπως συνηθίζω να λέω και άρχισα να διαβάζω ένα κατεβατό από ονόματα. Όλα γνωστά…

-Α, οι «φίλοι» μου, του λέω με ένα χαμόγελο

-Α, ναι, μου λέει ειρωνικά

-Ωραία, και;

-Τι και;

-Λέω και;

-Δε βλέπεις τι γίνεται; μου λέει εκνευρισμένο

-Τι να δω; Γιατί πήρες όλη τη λίστα των φίλων μου και τριγυρνάς;

-Δεν την πήρα εγώ! Μου την έδωσαν!

-Ποιοι;

-Τι ποιοι; Οι φίλοι σου!

-Δε σε πιάνω. Θα μου το αναλύσεις;

-Πριν λίγες μέρες, μου στείλανε μια λίστα με τις υπογραφές τους.

-Υπογραφές ακούω… Σοβαρά τα πράγματα! είπα γελώντας

-Θα σταματήσεις να αστειεύεσαι; Για σένα τις μαζέψανε τις υπογραφές

-Για μένα; Δωράκι δωράκι; είπα συνεχίζοντας να γελάω κάνοντάς το να κοκκινίζει.

Για μια στιγμή σκέφτηκα έτσι όπως το έβλεπα κατακόκκινο σαν ντομάτα, ότι ίσως αν το κάνανε κόκκινο να μου ήταν πιο συμπαθές μα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ακύρωσα αυτή τη σκέψη. Μία από τα ίδια θα ήταν και πάλι. Βαρετό.

-Διαμαρτύρονται φίλε μου. Δεν με πατάς στα posts τους. Περνάνε μέρες και δεν πατάς το κουμπί μου πουθενά!

-Ναι ε; Πω πω… θα το αμέλησα πράγματι! είπα δήθεν έκπληκτος

-Παραδέχεσαι δηλαδή το λάθος σου; μου είπε λίγο πιο ήρεμο

-Λάθος… λάθος! Όπως το πες. Και δεν ξέρω και πώς να το διορθώσω…

-Μα… είναι πολύ απλό, θα περάσεις από όλους αυτούς τους φίλους και θα με πατήσεις!

-Κάτσε ρε φίλε… είσαι τρελός; Εδώ μου έχεις 500 φίλους!

-Ναι και;

-Δηλαδή τι μου λες; Θα περάσω από 500 διαφορετικά προφίλ και για κάθε post που έχει ανεβάσει ο καθένας από αυτούς, θα το διαβάζω και θα σε πατάω; Δε θα τελειώσω σε αυτή τη ζωή ούτε καν στην επόμενη! είπα τρελαμένος

– Ε, όχι και να τα διαβάζεις! μου είπε ξεκαρδισμένο

Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα γιατί ξεκαρδίστηκε τόσο. Τι σκατά είπα πάλι, σκέφτηκα. Κάνω συνεχώς τον κόσμο να γελάει… χωρίς να ξέρω το λόγο!

-Τι εννοείς;

-Τι, τι εννοώ; Δε χρειάζεται να τα διαβάσεις για να με πατήσεις, είπε με δασκαλίστικο ύφος και εγώ ένιωσα μάλλον σαν τον Κολόμβο που μόλις είχε ανακαλύψει την Αμερική

– Θες να μου πεις, ότι θα λέω ότι μου αρέσει κάτι χωρίς καν να το έχω διαβάσει ή έστω δει; Και αν έχει αηδίες εκεί μέσα; Πλάκα μου κάνεις; Μπορεί να θέλω να πω ότι δε μου αρέσει!

-Μα δε μπορείς!

-Τι δε μπορώ;

Με κοίταξε πάλι έκπληκτο κι ύστερα έκανε μια στροφή μπροστά μου σαν μπαλαρίνα. Τελικά το θηλυκό στοιχείο υπερτερούσε πάνω του σκέφτηκα μα ούτε κι αυτό ήταν της παρούσης οπότε απέφυγα να του κάνω ερωτήσεις του στυλ «προτιμάς τις φούστες ή τα παντελόνια ή φτιάχνεσαι όταν φοράς σουτιέν κτλ.»

-Δεν υπάρχει Dislike φίλε μου! Δε με βλέπεις; Ένα κουμπί έχω μόνο!

-Δεν καταλαβαίνω. Γιατί να μην έχουμε «μ’αρέσει/ δε μ’ αρέσει»; Τι δημοκρατία είναι αυτή;

-Χα χα… Αυτή που έχεις και στη χώρα σου! μου είπε και πάλι ξεκαρδισμένο

-Τι σχέση έχει η χώρα μου πάλι; του είπα μπερδεμένος

-Μα κι εσείς μόνο «Ναι» έχετε. Το «Όχι» σας ανήκει μόνο στην Ιστορία και απλά το θυμάστε μία φορά το χρόνο στην εθνική σας εορτή στην οποία κάνω πάντα μα πάντα Like!

Γαμώτο, σκέφτηκα. Αυτό το ετερόφυλο σπαστικό και κακάσχημο εικονίδιο, με το καταναγκαστικό του απεχθές κουμπί με έβαλε στη θέση μου και μου έβαλε κι άλλα γυαλιά πάνω από τα δικά μου, εκείνα με τις σούπερ δυνάμεις ξέρετε.

Πήρα τη λίστα με τους «φίλους» μου και χώθηκα στο γραφείο μου. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και τέντωσα το δεξί μου χέρι. Ύστερα, αγκάλιασα το ποντίκι και ακούμπησα γερά τον δείκτη μου στο αριστερό του πλήκτρο. Σαν πολυβόλο γεμισμένο και με το χέρι στη σκανδάλη πυροβολούσα όλες τις αναρτημένες αηδίες των «φίλων» μου.

Στο μυαλό μου τις σκότωνα. Στην οθόνη τις αποθέωνα.