γράφει η Βίκη Κοσμοπούλου

Η τάση Wabi Sabi προερχόμενη από την Ιαπωνία φέρνει στο επίκεντρο την ασυμμετρία, τη μη αρμονία και την παροδικότητα. Μνημονεύει το εφήμερο της ζωής. Τίποτα δεν μένει αναλλοίωτο. Ό,τι ζει αλλάζει, φθείρεται.». Η συγγραφέας καθιστά σαφές το θέμα του βιβλίου με τις συνοδευτικές δύο λέξεις κάτω από τον τίτλο “η ατέλεια” μέσα σε μια παρένθεση, σαν μέσα σε μια αγκαλιά.

Η Δήμητρα Διδαγγέλου την έχει αγκαλιάσει την ατέλεια. Η φθορά παρουσιάζεται με ευαισθησία και τρυφερότητα στα διηγήματά της. Αντικείμενα ληγμένα, ανορθόγραφα, βρώμικα, ξεθωριασμένα, λεκιασμένα, φθαρμένα, γρατζουνισμένα, σημαδεμένα, ελλειπτικά και άνθρωποι με σύγχρονο ύφος και προβλήματα ή προβληματισμούς συνθέτουν τον φθαρτό κόσμο της συλλογής μέσα από τον φακό ενός φωτογράφου που ετοιμάζει την έκθεσή του με τίτλο “Wabi Sabi”. Το τελευταίο αυτό διήγημα, με ιδιαίτερα ευρηματικό τρόπο, αποτελεί τον συνεκτικό δεσμό ανάμεσα στις προηγούμενες εννέα ιστορίες.

Ο λιτός και ζωντανός τρόπος γραφής δίνει την δυνατότητα στον αναγνώστη να εισέλθει στον κόσμο των ηρώων που φαίνεται να του κλείνουν το μάτι. Εξάλλου η Διδαγγέλου αξιοποιώντας το επιστημονικό υπόβαθρο της Ψυχολογίας πλάθει υπέροχα τον χαρακτήρα και την ψυχοσύνθεση των ηρώων της. Η δομή και οργάνωση των ιστοριών είναι τέτοιες που διατηρούν από την αρχή έως το τέλος την προσοχή του αναγνώστη, σαν να αποκαλύπτουν και να αποκαλύπτονται.

Χωρίς καμία διάθεση να μπουν σε ζυγαριά τα δέκα διηγήματα, αν και αυτή κάπου θα έχανε στο ζύγι, δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω το “Αν ο Φρόιντ είχε μουστάκι”, ένα έξοχο ψυχογράφημα.

Το Wabi Sabi είναι μια συλλογή που θα επαναπροσδιορίσει τη συμμετρία σας και θα ταράξει την αρμονία σας…