Μου-σι-κή. Συλλαβίζοντας σήμερα φτιάχνοντας μελωδίες και μεταδίδοντάς τες πατώντας σε πλήκτρα που θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει με πλήκτρα ενός πιάνου ακόμα και αν δεν έχουνε την όμορφη και αισθησιακή ακολουθία από μαύρα και άσπρα γυαλιστερά διαμάντια. Μουσική της καρδιάς μας. Μουσική που γεννιέται από χέρια ικανά και από λαρύγγια που σε καθηλώνουν. Μουσική που κάνει τα ηχεία της καρδιάς να πάλλονται οδηγώντας σε μια ψυχική ταλάντωση.
Μουσική που μήτρα της έχει την ψυχή και αποδέκτη πρώτα την ίδια. Μια ψυχοθεραπεία που ομορφαίνει την ζωή μας και κουνά εκείνο το μαγικό ραβδί που ομορφαίνει τους ίδιους τους ανθρώπους και πρωτίστως τους εαυτούς μας. Μας δίνει τα χέρια και μας συστήνει σε μια κοινή διαδρομή. Οι άνθρωποι οι Νότες, οι άνθρωποι οι Ήχοι, οι σχέσεις τους συνθέσεις στο λευκό πεντάγραμμο της ζωής. Η μουσική του καθενός κομμάτι από ένα τεράστιο παζλ. Τι ακούς; Τι ακούω; Τι ακούμε; Από γωνιά σε γωνιά της γης μια ταυτόχρονη ακρόαση που πλάθει σαν πλαστελίνη το κομμάτι της καρδιάς που ανάγκη έχει μόνο να αισθάνεται, να επιθυμεί, να ονειρεύεται, να συνυπάρχει.
Κι αν η μουσική είναι Τέχνη, οι υπόλοιπες Τέχνες έχουνε μουσική; Η Λογοτεχνία έχει μουσική; Αφήνουν ήχο οι λέξεις; Κι αν αφήνουν, σε καλούν σε εκείνο το χορό που ζητά η ψυχή; Σε κάνουν να φωνάξεις και εσύ μαζί; Τι μελωδία έχουνε οι λέξεις που κοιμούνται μέσα μας και τι ήχο αφήνει καθετί που τολμάμε να μοιραστούμε;
Οι λέξεις έχουνε μουσική. Κάθε λέξη από τον τρόπο που θα γραφτεί μέχρι τον τρόπο που θα ειπωθεί οργώνει μία μοναδική ηχητική αποκάλυψη ελκύοντας το ενδιαφέρον των ανθρώπων που θα την διαβάσουν ή θα την ακούσουν. Ερωτικές, μελαγχολικές, μοναχικές, επαναστατικές, θυμωμένες είναι λέξεις που συνθέτουν την ίδια τη ζωή. Αρκεί να ακούμε προσεκτικά την μελωδία του εαυτού μας αλλά και των γύρω μας…
Τι τραγούδι ακούμε κάθε φορά; Ποιος ψίθυρος φτιάχνει μουσική μέσα μας; Ποιες λέξεις γεννούν νότες;
«Απόψε να μην κοιμηθούμε. Απόψε θέλω το φιλί σου να φωτίσει την νύχτα μου. Θέλω απόψε να σε οδηγήσω από τα μάτια σου στα μάτια μου
σε εκείνο το ταξίδι. Θα ορίζουν οι ίριδές μας την διαδρομή σαν μικρά σπίρτα αναμμένα για λίγο πριν ενωθούμε στο απόλυτο δικό μας σκοτάδι που ακόμα και το φεγγάρι θα σβήσει για χάρη μας»
Ένα χαρτί μικρό σαν ραβασάκι τρυπώνει στο κινητό, στον υπολογιστή, στο χέρι, στην τσέπη ενός παλτού και η ανάγνωσή του προκαλεί χτυποκάρδια που δίνουν το ρυθμό σε ένα βαλς ερωτικό με crescendo αγωνίας και αναμονής. Από την καρδιά στο χαρτί από το χαρτί στην καρδιά κι ο έρωτας λάτρης της κάθε νότας ορμά στο πεντάγραμμο του μυαλού και του σώματος του κάθε παραλήπτη… περπατώντας σε ήχους.
«Στο δωμάτιο αυτό οι τοίχοι με πνίγουν.
Αλυσοδεμένος δεν έχω χώρο πια να κινηθώ.
Στο ζωγραφισμένο παράθυρο του τοίχου μια φτιαχτή ελευθερία μου.
Τόσα όνειρα κατεστραμμένα μαραζώνουν ψίχουλα στο πάτωμα.
Σπουργίτη ψυχή μου έλα να φας…»
Μοναξιά που συνοδεύεται από ένα θλιμμένο πεντάγραμμο. Μια όπερα σπαρακτική. Μια κραυγή εσωτερική που αναζητά την μελωδία εκείνη. Μινόρε της καρδιάς που πλέκει μία μία τις λέξεις για να ακουστεί το μοναχικό τραγούδι της ψυχής που πονά και ζητά τα κατάλληλα ακόρντα. Ο κόσμος που ακούει σιγοτραγουδά και η μοναξιά σπάει έστω για λίγο με την πολυτέλεια της επανάληψης εκείνων των λέξεων ήχων ικανών για μουσική αλλά και ψυχική ανάταση.
«Τσακισμένα φτερά.
Δυο τσιγάρα δρόμος η διαδρομή τελικά.
Φτηνές υποσχέσεις του ποτέ και του πάντα.
Σε έβλεπα να περνάς εαυτέ από τις στιγμές σαν τουρίστας.
Σου έταζα μέρη άλλα. Ταξίδια μοναδικά.
Μια αποσκευή στο χέρι συνεχώς.
Ζωή μου εσύ ελλειπτική, σκοινί μικρό από ένα κερί που λιώνει…»
Ρέκβιεμ ενός θανάτου. Σα νεκρώσιμη ακολουθία. Σαν εγκώμιο. Μια σιγανή επίμονη μουσική συνοδεύει τα λάθη μας. Γδέρνει τις πληγές μας. Πονά μαζί μας. Κάθε τι με σοφία ηχητικά συνοδεύεται. Ο ήχος της ψυχής ακουμπά στο χαρτί. Δάχτυλα πάνω σε ένα πιάνο σκληρό ακούρδιστο… παλεύουν να σπάσουν την ίδια την μοίρα…
«Δεν είμαι σαν εσένα. Έχω τόση φωτιά που θα κάψει όλη την πόλη.
Δε μου μένει πολύς χρόνος πια
Απόψε, αύριο θα ανέβω εκείνο το βουνό που ΄χει
εκείνα τα λούλουδα που μυρίζουν ελευθερία.
Θα πάρω μαζί μου αγκαλιά κι εκείνον τον γείτονα που δεν περπατά καλά και τα πιτσιρίκια στο διπλανό στενό που αγαπάνε τα γράμματα.
Μαζί από την αρχή θα στήσουμε ένα θαύμα.
Ως εδώ!»
Επανάσταση. Αντίσταση. Αντίδραση. Μουσική εκείνων των λέξεων που ακούγονται σαν πολεμικές ιαχές. Σαν τραγούδι συνθηματικό. Από στόμα σε στόμα, από χαρτί σε χαρτί η ώρα που πνίγει, μουσικά μας ενώνει όπως έκανε πάντα…
Ας ακούσουμε την μουσική της ψυχής μας.
Ας σεβαστούμε τις νότες μας.
«Ας βρούμε αυτά τα λόγια…» που λέει κι ο ποιητής…
*Τα παραπάνω αποσπάσματα, λέξεις τυχαία πλεγμένες για ένα μουσικό ταξίδι δίχως πεντάγραμμο….
Μάχη θα κάνω την ερώτηση και ας μοιάζει αφελής Τα εμβόλιμα ποιήματα είναι δικά σου;Μου άρεσε πολύ το κάλεσμα του σπουργιτιού-ψυχή να φάει τα κατεστραμμένα ΄΄ονειρα υπό΄μορφή ψίχουλων .
Ναι δικά μου είναι όλα Λένα… της στιγμής..
ΑΝ κανε’ις γράφει έτσι τη ”στιγμή” Μάχη, δεν μπορώ να φανταστώ τι μπορεί να κάνει σε περισσόοτερο χρόνο. Α ν και την έμπνευση ή την έχεις ή δεν την έχεις .Ζορίλίκια τα απεχθάνεται. Ο περισσότερος χρόνος είναι για το συντέριασμα των λέξεων Νομίζω