Συντάκτης: Μάχη Τζουγανάκη

Ι Κάλιο αργά λες Αδιάζευκτο ποτέ Παραμονεύει ΙΙ Κάλιο αργά λες; Το ποτέ ως τιμωρός Παραμονεύει   _ γράφει ο  Απόστολος...

Χτες το μεσημέρι, πήδηξε από τον 5ο ένας παππούς. Σκεπασμένος με μια κουβέρτα, λίγη ώρα μετά, στο αίμα μουσκεμένη,  να κρύβει το παράταιρο θέαμα της σπασμένης μαριονέτας. Φωνές, ασθενοφόρα, κόσμος. Κόσμος… κουτσομπολιά … μα εγώ ξέρω Ανέβηκα στην ταράτσα και κοίταξα κάτω. Σφίχτηκε το στομάχι μου από το ύψος, μαζεύτηκα γρήγορα καθώς κάποιοι κοιτούσαν κατά πάνω… ούτε ξέρω γιατί φοβήθηκα, αλλά τα βλέμματά τους πέρασαν δίπλα μου, ίδια λεπίδια, κοφτερά. Το ‘παν και στις ειδήσεις το βράδυ έκαναν λόγο για κατάθλιψη, χρέη, άνοια, πολλά … μα εγώ ξέρω Κάτι γιαγιάδες απ το ΚΑΠΗ μούσκεψαν στ’ άλικο λίγες μαργαρίτες. Σταυροκοπήματα,...

Ένα από τα πιο όμορφα παραμύθια για πιο μικρά παιδιά ήδη από 4 ετών, που προωθεί την ενσυναίσθηση και τη σημασία της φιλίας, είναι το «Ένας σκίουρος μια μέρα» της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη από τις εκδόσεις Σαββάλας. Ένα σκιουράκι μαζεύει βελανίδια και στο δρόμο του συναντάει διάφορους φίλους του οι οποίοι του ζητούν να παίξει μαζί τους, να τους βοηθήσει ή απλά να τους κάνει παρέα. Αυτό όμως τους απαντάει απότομα πως δεν προλαβαίνει γιατί βιάζεται να μαζέψει βελανίδια. Ξαφνικά, το χερούλι από το καρότσι του σπάει και όλα τα βελανίδια πέφτουν κάτω. Αμέσως οι φίλοι του έρχονται να τον...

Ο Κυριάκος είχε δυο αυτιά μακριά που φτάναν στα πόδια του. Η Αγγελική τον τάιζε στο πάτωμα. Κονσέρβα και λίγα μπισκότα. Εκείνος της γάβγιζε κουνώντας την ουρά. Κι εκείνη τον χάιδευε δυο φορές στο κεφάλι. Η Στέλλα πάντα ήθελε έναν αρκούδο στα μέτρα της. Σαν εκείνο που δεν είχε μικρή. Τύλιγε τις κουβέρτες μια μπάλα και βαθούλωνε δυο μεριές για μάτια. Κι ύστερα του έφτιαχνε ένα στόμα και έβαζε το κεφάλι της μέσα […]...

«Μια φορά κι έναν καιρό..Έτσι δεν αρχίζουν τα παραμύθια; Μα φυσικά, όλοι το γνωρίζουν αυτό! Αλλά τι γίνεται με όλες εκείνες τις ιστορίες που συνεχίζουν και μετά το «ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα»; Πολλοί λίγοι ξέρουν! Κι εγώ είμαι ένας απ’ αυτούς! Αλήθεια, πιστέψτε με! Μάλιστα θα σας πω τι συνέβη όταν ο Πινόκιο έγινε αληθινό παιδί και όλοι πίστεψαν πως το παραμύθι τελείωσε..» Αυτά μας λέει το οπισθόφυλλο του παραμυθιού «Ένας ξύλινος αδερφός» της Μαρίας Αρ. Καραγιάννη από τις εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο. Ένα τρυφερό παραμύθι για τις αδερφικές σχέσεις και την αντιζηλία που πολλές φορές νιώθουν τα παιδιά...

Ο φίλος μου πενθεί. Κάτω από ένα σεντόνι λευκό στα μαύρα ντυμένος άγγελος. Τα φτερά γαργαλάνε το σώμα του. Τα βράδια στριφογυρνά στο κρεβάτι ξερνώντας πούπουλα. Ο αέρας από το παράθυρο τα σκορπά στα σοκάκια γυρεύοντας υποψήφιους έκπτωτους. Ο φίλος μου κλαίει Τα δάκρυά του δεν είναι υγρά. Σαν σερπαντίνες απλώνουν κάθε που συναντούν μία λύπη. Καμιά φορά τα ταιριάζει με την μύτη ενός κλόουν που έπαψε να τη φορά σαν έχασε το στοίχημα να μείνει άβαφος για μια ολόκληρη ημέρα...

Ο έρωτας μπορεί να είναι το ωραιότερο όνειρο,  αλλά και ο χειρότερος εφιάλτης. Γουίλιαμ Σαίξπηρ Καλά τώρα… Δεν είσαι καθόλου σοβαρός. Είναι δυνατόν να πιστεύεις ότι είμαι το κατάλληλο πρόσωπο να μιλήσει για τον Έρωτα; Το λέω γιατί οι καρδούλες, τα αστεράκια, τα ηλιοβασιλέματα και οι αιώνιοι όρκοι μου προξενούν αλλεργία. Όχι ότι δεν έχω ερωτευτεί. Πολλές φορές. Έτσι τουλάχιστον νομίζω. Έφτασα μάλιστα σε σημείο να ξεσηκώσω ένα βράδυ, από ζήλια, μια ολόκληρη γειτονιά στο πόδι εκστομίζοντας απειλές και ακατονόμαστα υβριστικά υποκοριστικά έξω από το σπίτι του «έρωτά» μου. Εγώ που μέχρι τότε αυτά τα κορόιδευα. Για πρώτη φορά...

Ο χρόνος πάντα θα βάφει. Λίγο παραπάνω μαύρο. Με το πινέλο. Πάνω στη σκιά που αφήνει το σώμα.  Κάθε χρονιά και μια πινελιά να τη γιγαντώνει. Ένα πινέλο που με μια εικονική αταξία βάφει αφήνοντας κενά. Τρύπες που γλιτώνει το φως ή τρύπες που χάνει η σκιά. Το χρονικό αποτύπωμα αμετάφραστο στον άξονα της ζωής. Στη μετά θάνατον ανάλυση τα στοιχεία συλλέγονται λεπτομερώς ανάμεσα στα φλυτζάνια με τον ελληνικό και τα παξιμάδια, τις βαριές κορνίζες και τα λιβάνια. Όσο όμως ετούτη η σκιά σέρνεται στο διάστημα ύπαρξής της, τότε όλα είναι ακόμα αδιαφανή και δύσπεπτα. Ο χρόνος μετρά με...

Τα καλά βιβλία παιδικής λογοτεχνίας, δεν απευθύνονται μόνο σε παιδιά. Αγγίζουν και συγκινούν και τους ενήλικες που τα διαβάζουν. Σε αυτή την κατηγορία είναι και το «Α…όπως…» της Σεβαστής Χατζησαββίδου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο. Είναι ένα ποιητικό παραμύθι για τις αδελφικές σχέσεις με τη μαγική εικονογράφηση της Marcela Calderon, το οποίο δε χορταίνεις να διαβάζεις ξανά και ξανά. Η περίληψη στο οπισθόφυλλο μας λέει: «Το μικρό α είχε πια μεγαλώσει κι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει ποια λέξη θα γινόταν! Ώσπου μια μέρα, βρήκε τη λέξη που τα είχε όλα! Τη δύναμη της αρκούδας για να προστατεύει! Τη...