Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών, του Δημήτρη Μαμαλούκα: Ο μεγάλος Μαμαλούκας επέστρεψε δυναμικά! Ύστερα από αποχή 4 ετών από τη λογοτεχνία επιστρέφει με τον ίδιο τρόπο που σταμάτησε, δαφνoστεφανωμένος. Κι αυτό γιατί είναι από τους καλύτερους, αν όχι κι ο καλύτερος σύγχρονος Έλληνας μυθιστοριογράφος κι ας ακούγεται βαρύ αυτό που λέω. Δεν είμαι όμως υπερβολική και θα εξηγήσω τι εννοώ αφού οι αδυναμίες δε κρύβονται.

Ο νεαρός φοιτητής Αλεσάντρο Φοντάνα εξαφανίζεται. Τον αναζητά η μητέρα του με τη βοήθεια του ερασιτέχνη ντετέκτιβ Γκαμπριέλε και του παλιού του φίλου Νικόλα Μιλάνο. Σε ένα οδοιπορικό της Ιταλίας του ’70 έως το σήμερα, ξεδιπλώνεται ένα κουβάρι αποκαλύψεων, μυστικών και ανατροπών που στο φινάλε τίποτα δε θα αφήσει  ανέπαφο.

Δε γίνεται να μην αγαπήσεις τη γραφή του Μαμαλούκα. Ο άνθρωπος αυτός έχει ένα μοναδικό ταλέντο όχι απλά να πλάθει εξαιρετικές ιστορίες αλλά και να περιγράφει σκηνές, γεγονότα, μέρη, τα πάντα, με τρόπο τόσο μα τόσο αληθοφανή και παραστατικό που δύσκολα πιστεύεις ότι δε τα έζησε και ο ίδιος, ότι δεν επισκέφτηκε εκείνα τα σημεία, ότι κι ο  ίδιος δεν ήταν μάρτυρας κάποιων καταστάσεων. Καταφέρνει να τα ‘’φωτογραφίζει’’ άψογα και να τα αποτυπώνει γραπτώς με απίστευτη μαεστρία που του βγάζεις το καπέλο από τις πρώτες σελίδες.

Αυτό το βιβλίο νομίζω έχει τα πάντα. Θέλεις ένα καλό αστυνομικό βιβλίο; Το έχεις; Θέλεις πολλούς και ενδιαφέροντες -όχι πάντα με τη θετική έννοια- χαρακτήρες; Τους έχεις και με το παραπάνω. Θες ανατροπή στην ανατροπή; Την έχεις. Θες και μια περιγραφή της Ιταλίας που ίσως δεν έχει κανένας τουριστικός οδηγός; Αυτήν κι αν την έχεις. Ακόμη δε σας έπεισα ότι είναι από τα καλύτερα φετινά βιβλία; Για όσους διάβασαν και αγάπησαν τη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα κάποια πρόσωπα θα τα βρουν κι εδώ.

Τα μοναδικά του ίσως μειονεκτήματα είναι μια ελαφριά κοιλιά που κάνει περίπου στη μέση όπως και ότι δε μαθαίνουμε τι απέγιναν 2 από τα πρόσωπα της ιστορίας, δε νομίζω όμως ότι είναι αποθαρρυντικά στοιχεία για την ανάγνωση του. Κολλάς άλλωστε τόσο μαζί του που δύσκολα τα λαμβάνεις υπόψη. Στα συν επίσης και η εξαιρετική πολιτική απεικόνιση της Ιταλίας του ’70 με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Όσοι λοιπόν αγαπάτε τον Μαμαλούκα ή δεν τον έχετε γνωρίσει ακόμη, να η ευκαιρία σας!

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου