Το να μιλήσει κανείς για τον μεγάλο αυτό συγγραφέα ενέχει τον κίνδυνο να επαναλάβει αυτά που ήδη έχουν λεχθεί κι απλώς να κουράσει τους αναγνώστες του. Ο Ζιλμπέρ Σινουέ, τούτη τη φορά, επιχειρεί να σκιαγραφήσει τη βιογραφία μιας ιστορικής προσωπικότητας, του Προφήτη Μωάμεθ, μέσα από την οποία ο αναγνώστης θα μπορέσει να αντλήσει πληροφορίες όχι μόνο για τον ίδιο τον Μωάμεθ αλλά κυρίως να αντιληφθεί το  κοινωνικό και πολιτιστικό γίγνεσθαι του 7^ου αιώνα στην περιοχή της Αραβίας. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως το μυθιστόρημα αυτό είναι εξαιρετικά επίκαιρο, μιας και τα τελευταία χρόνια σε καθημερινή σχεδόν βάση γίνεται λόγος για την τρομοκρατία που απλώνεται σε ολόκληρο τον πλανήτη και που ορισμένοι οπαδοί του Μωάμεθ επιβάλουν σε πολλές χώρες του πλανήτη.

Η ιστορία ξεκινάει με τον νεαρό γραφέα, τον Χουσέιν Αμπντ αλ-Τζαουάντ που έχει ως σκοπό της ζωής του να καταγράψει τις αναμνήσεις ενός από τους τελευταίους ανθρώπους εν ζωή που έζησαν, γνώρισαν κι άκουσαν τις διδαχές του Προφήτη. Οι περιγραφές από την πένα του Ζιμλπέρ Σινουέ είναι απολύτως ζωντανές κι εξόχως ρεαλιστικές, γεγονός που φανερώνει τη μεγάλη έρευνα του συγγραφέα, ενώ δε θα πρέπει να παραλείψουμε το γεγονός πως η μετάφραση της Βασιλικής Κοκκίνου είναι εξαιρετική!

Από την εξέλιξη της ιστορίας, θα διαπιστώσει κανείς πως ο συγγραφέας μιλάει σχεδόν για δυο διαφορετικά πρόσωπα του Προφήτη, αυτό της Μέκκας, που κυρίως είχε φιλοσοφικό υπόβαθρο κι αυτό της Μεδίνας, στο οποίο έχουμε μια αλλαγή του χαρακτήρα και τη μετατροπή σε έναν πολεμιστή που δε χαρίζεται σε κανέναν. Οι διαφορές ανάμεσα στις κάστες και τις φυλές γιγαντώνονται και οι αντιπαραθέσεις δε θα αργήσουν να λάβουν χώρα. Ο Μωάμεθ, χωρίς να αποβάλει ούτε στιγμή τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και τους φόβους του, πλέκει σιγά σιγά τα κύρια στοιχεία της νέας θρησκείας και τη θεμελιώνει αρχικά με την πειθώ και στη συνέχεια με τη βία. Η αλλαγή αυτή γίνεται αισθητή μετά την εγκατάστασή του στη Μεδίνα, όπου εξυφαίνει και το μεγαλύτερο μέρος της φιλοσοφίας του.

Ο συγγραφέας δεν παραλείπει να κάνει αναφορές στα άλλα πρόσωπα των θρησκειών που προέκυψαν από τον ιουδαϊσμό, τον Αβραάμ, τον Μωυσή και τον Ιησού και να φέρει στο προσκήνιο τις αξίες καθώς και τα ήθη της εποχής. Χριστιανοί κι Εβραίοι περνάνε από τις γραμμές τις ιστορίας, δίνοντας το δικό τους στίγμα στο μυθιστόρημα. Ο Ζιλμπέρ Σινουέ, έντεχνα, μιλάει για τους ενδόμυχους φόβους του ανθρώπινου είδους, αλλά και την ελπίδα που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο. Κύριο δε συναίσθημα που κυριαρχεί είναι ο φόβος!

Το βιβλίο θέτει πολλά φιλοσοφικά ερωτήματα, όπως άλλωστε είναι αναμενόμενο για μία τέτοιου είδους βιογραφική και ιστορική αναφορά. Το σημείο όμως εκείνο στο οποίο θα πρέπει ίσως να σταθεί ο αναγνώστης του, είναι στην ερώτηση που θέτει ο γραφέας στο τέλος της ιστορίας. «[…]Όμως ένας φόβος γεννήθηκε μέσα μου. Ο φόβος ότι μετά τη ανάγνωση κάποιοι θα ερμηνεύσουν διαφορετικά τα λόγια του Απεσταλμένου και θα αλλοιώσουν τη σκέψη του[…]». Μήπως… έτσι δε γίνεται συνήθως;