Στην κουνιστή την πολυθρόνα
Οταν εκει σε βρουν τα χρόνια
Θα’ναι η λάμπα η αφημένη
να σου φωτίζει αναμμένη
κάθε ανάμνηση παλιά
Στην κουνιστή την πολυθρόνα
όταν ο χρόνος θα σε βρίσκει
και θα σου φέρνει αναμνήσεις μη φοβηθείς να θυμηθείς
Στην κουνιστή την πολυθρόνα θα έχει γίνει ο χρόνος φίλος
και οι ρυτίδες των ματιών σου θα ναι ρυάκια της ψυχής
Θα ρέει μέσα τους σοφία
θα είναι το ύδωρ της αγάπης
σε ό,τι έμεινε στ’ αλήθεια
σε ό,τι ποθησες να ζεις
Κι αν ταλαντεύεται η καρέκλα να μη γυρίσεις να κοιτάξεις
ποιος είναι πίσω από εσένα
και με συμπόνια την ωθεί.
Τις κουνιστές τις πολυθρόνες τις ταλαντεύει η μοναξιά.
Να μη γυρίσεις να κοιτάξεις
_
γράφει η Μαίρη Αθανασίου
0 Σχόλια