–

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Η ιστορία της Άσπας είναι μεστή και πληθωρική από όποια πτυχή κι αν τη δεις. Πόνος, παραγκωνισμός, αγάπη, έρωτας, πόθος, ζήλεια και πολύωρη εργασία πλημυρίζουν από κάθε της κύτταρο. Γεννήθηκε λίγο πριν ξεψυχήσει η μητέρα της και θεωρήθηκε υπεύθυνη για το θάνατό της. Δεν γνώρισε την πατρική στοργή από τον Πέτρο και δόθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη στη χήρα θεία της Περιάνθη, όπου την αγκάλιασε και την αγάπησε σαν δικό της παιδί. Η Άσπα διψούσε για μάθηση και ρουφούσε κάθε καινούριο που άκουγε δίπλα στη θείτσα, όπως χαρακτηριστικά την αποκαλούσε και με γνώμονα να μην κάθεται ποτέ, αεικίνητη, φρόντιζε για όλα.

Μοναδική τους παρηγοριά, ο Λιώνας, γιος της θείας, ο οποίος έμενε στην Αθήνα και τους επισκεπτόταν συχνά, αποφάσισε να πάρει κοντά του τις δυο γυναίκες και κάπως έτσι η Άσπα βρέθηκε στην πρωτεύουσα.

Θα εργαστεί σκληρά, θα αποκτήσει περιουσία, θα προσπαθήσει να αποκαταστήσει τη σχέση με τα αδέρφια της, θα γνωρίσει τον έρωτα στα χέρια του Λιώνα κρυφά από την Περιάνθη και θα απογοητευτεί πολλές φορές από τη συμπεριφορά του κόσμου αλλά και από τις δικές της επιλογές.

Κομβικό ρόλο στην ιστορία θα έχει και ο πρωτότοκος γιος της Περιάνθης, ο οποίος ζει μέχρι πρότινος στην Αυστραλία, ο Μήτσος, όπου επιστρέφει στην πατρίδα και εκδηλώνει τον θαυμασμό και τον πόθο του πάντα με σεβασμό στην Άσπα, εισπράττοντας τον φθόνο του αδερφού του.

Ο ευθυνόφοβος και επιπόλαιος Αλέξης, η καλοκάγαθη και συναισθηματική Κατίνα, αλλά και ο άβουλος Νίκος που ζει κάτω από το πρίσμα της δεσποτικής του οικογένειας και κοινωνίας, θα δώσουν το δικό τους στίγμα στην ιστορία και θα τη διανθίσουν με αντικρουόμενα συναισθήματα.

Πώς νιώθεις όταν απελευθερώνεσαι από τα δεσμά σου και παίρνεις τα ινία της ζωής στα χέρια σου;

Πώς κατευνάζεις τη θλίψη σου, όταν σε ενημερώνουν ότι γέννησες ένα νεκρό μωρό, ενώ εσύ πιστεύεις ακράδαντα ότι δόθηκε για υιοθεσία;

Πώς απαγκιστρώνεσαι από το παρελθόν που σαν άγκυρα σε κρατά δέσμιο, όταν θέλεις να αλλάξεις ρότα;

Πώς αισθάνεσαι όταν στη ζωή σου αφιχθεί, αυτό που ποθείς να αποκτήσεις;

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση, για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο της Μελίτας Αδάμ, ένα μικρό βιογραφικό της οποίας υπάρχει στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

…το να χάνεις πότε πότε είναι αναπόφευκτο. Αρκεί οι νίκες σου να είναι περισσότερες από τις ήττες σου…

Η ποθητή Άσπα, που άλλοτε γεμίζει τη ψυχή της με θλίψη και άλλοτε φουσκώνει από περηφάνια, θα μας ταξιδέψει και θα μας συντροφέψει μέσα από την πένα της Μελίτας Αδάμ, όπου με δεξιοτεχνία δημιούργησε μια υπέροχη ηρωίδα που πάλεψε για τη ζωή τόσο τη δική της, όσο και των αγαπημένων της.

Η Μελίτα Αδάμ γεννήθηκε το 1936 από πρόσφυγες Μικρασιάτες γονείς. Ζει στην Κυψέλη όπου παντρεύτηκε τον Γιάννη Αδάμ και έχει δύο κόρες. Σπούδασε Οικονομικά και εργάστηκε σε μεγάλους οργανισμούς και ασφαλιστικές εταιρείες επί σειρά ετών.

Ασχολείται ενεργά με τα κοινά και με τον Οδηγισμό. Έχει γράψει πέντε ποιητικές συλλογές, νουβέλες, αφηγήματα και θεατρικά έργα. Το: “Ιστορίες από τη γειτονιά μου και… λίγο παράπερα, Κυψέλη 1919-1959” είναι ένα έργο ζωής που ολοκληρώθηκε μέσα από έρευνα δέκα και πλέον χρόνων.

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος.