Το λάκτισμα των ιδεών νοσηρό
το κλίμα της αλλοτρίωσης αινιγματικό
πλευρές αποξενωμένες, παράλυτες
με ρίζες αφυδατωμένες, να αποζητούν ρυάκια.
Ως Χαμαιλέων αινιγματικός, κάποιες φορές διπρόσωπος
κρυμμένος στις υπάρξεις των ξεπλυμένων χρωμάτων
κρατώ το ημίφως των προσχημάτων
και ως ακρογωνιαίος λίθος, σοφός και θνητός
να πνίγω τον εαυτό μου στο χώμα.
Τάση φυγής θα μου πεις φορώντας ψέμα ή μάσκα
ξεχνώ τι είναι σωστό.
«Περί ης ο λόγος» λοιπόν
η απογύμνωση της ώρας που αναζητώ
η ευάλωτη πόλη που παίζει το ρόλο του ρολογιού
γυρίζει ανάποδα και αφυδατώνει τη νοημοσύνη;
Βρίσκει αναχώματα στη λήθη και συνεχίζει
τη διελκυστίνδα των αντιφάσεων
χτυπώντας τη γροθιά στο τραπέζι;
Η υποθήκη των αφημένων ψυχών που επιτρέπει
τον δανεισμό αισθημάτων που πάγωσαν;
Τι λυπηρό και ανούσιο , μα δες πως κατάντησες
έχασες τη λαλιά σου και δεν μπορείς να κελαηδήσεις
και οι ελπίδες σου όνειρα θερινής νυχτός.
Τι το θες όταν η μουσική σταματήσει πλέον να παίζει
θα πρέπει να μάθεις να ζεις στη σιωπή.