Έλα να ταξιδέψουμε
σε υπόγειες και ουράνιες στοές
με το άρωμα ενός ρόδου
στα χείλη για φιλί
όταν η πλάση
ντύνεται μενεξέδες
μενεξέδες και
χρυσό του δειλινού
χρώματα του νόστου αγαπημένα,
από τότε η πόρτα κλειστή,
μην κοιμηθείς
ένα φεγγάρι
η αλήθεια μας απόψε
οι πληγές ας μείνουν ανοικτές
και οι καρδιές...
να μας θυμίζουν
όσα του παρελθόντος
μυστικά σωπαίνουν μέσα μας
για ένα ψίθυρο γύρισα πίσω
να σταματήσω σε στιγμές
που πέτρωσε ο χρόνος
και σε βότσαλα που πέταξες
κι έγιναν βράχια
σ' αυτά που
αφουγκράζεσαι με δέος
βιώνοντας την αγάπη
στο παρόν
ως αποκάλυψη ζωής,
μα... πάλι κοιμήθηκες
πάλι άργησα
κι' είχα ένα ματσάκι γιασεμιά
να σου χαρίσω...
μετάξια λευκά
υφαίνει η μνήμη σκορπώντας
άλλη μια φορά
στο πουθενά
σύννεφα κι όνειρα.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
…όμορφο το υφαντό της μνήμης…
Καλημέρα…
Ξημερώματα ξαναγύρισε η κυρά της μνήμης από τα μαβιά νερά του Λιβυκού κι είχαν πετάξει πετροχελίδονα οι προσευχές και τα τραγούδια κι είχε γεμίσει η ανατολή φτερουγίσματα τον αέρα και το μύρο στ’ αγγέλου το φτερό ξύπνησε τον παλιό καιρό και ξεκαθάρισε ο νους άλλη μια φορά και ξεστράτισε απ’ τα πρέπει. Όλα σε τάξη Μάχη, ακόμη και το χάος έχει κανόνες, άφηνε να νομίζουν οι άλλοι πως έχεις μείνει στην ίδια τάξη, οι άλλοι… που ξεχνούν… κι ο χρόνος γελά…
μετάξια λευκά
υφαίνει η μνήμη σκορπώντας
άλλη μια φορά
στο πουθενά
σύννεφα κι όνειρα.
Εξαιρετικό Ζωή!!!
Ο τρόπος γραφής σας
με συγκλονίζει!!!!
Πρόθυμα μάτια μου, που εκφράζεται η ψυχή καμιά φορά όταν στο ίδιο καραβάνι σμίγει ανθρώπους διαφορετικούς και γίνονται όλα τα τοπία, άγιοι τόποι της καρδιάς Γράφε Ελένη, ξεδίπλωνε τα φυλλαράκια της καρδιάς κόντρα του καιρού, σε πείσμα του ανοδήγητου ξεκούρδιστου κόσμου. Ευχαριστώ την αγάπη σου.