Φθινόπωρο, τοπίο της ψυχής εδώ που όλα μιλούν  και όλα σωπαίνουν ταυτόχρονα άνοιξες την πόρτα στο άγνωστο κλείνοντας πίσω σου κάθε τι οικείο  δεκάδες σύμβολα μπορούν να ενωθούν  σε χιλιάδες συνδυασμούς  υφαίνοντας μέσα από αλλόκοτα παιχνίδια με μια χλομή αχτίδα του...

Παίζεις με το τυχαίο μέσα από βλέμματα κοίταγμα επίμονο η εικόνα τρέμει στο τζάμι το πρωινό φιλί χλευαστικό αμφιβάλλεις περιγράφοντας όνειρα έφυγε το καλοκαίρι, πόσο δύσκολα, φοβάσαι πως η μιζέρια είναι η σίγουρη εγγύηση της θλίψης μα δεν με θλίβει το φθινόπωρο,...

Τις λέξεις, μου ζητάς, να τις λερώσω, δεν είδες φαίνεται πως λιώνει ο ήλιος με τη σκέψη σου, στη δύση, ν’ αντέξεις, κι ένα όρκο θα σου δώσω στο φως να κρέμεται το σ’ αγαπώ κι εκεί, ο καιρός να το αφήσει. Τη λύπη, δε σου γύρεψα να σβήσεις από το πάθος κάτι ακόμη μου...

Ένα σύννεφο είχαν αδράξει τα χέρια κι ένα βλέφαρο φως ήταν καινούργιος ο ουρανός, χτες, πάνω από τα εύθραυστα της ψυχής σήμερα πάλιωσε, με τη συνήθεια το ίδιο και η προσευχή πολυκαιρισμένα λόγια κρυμμένα σε ραφές και στο μαύρο σου πουκάμισο. Αύριο, θα σου μιλήσω...

Ανέμη του παλιού καιρού η μνήμη και γυρίζει, στ' απόβραδα, στα μάτια σου που έλιωναν φεγγάρια, εκεί που ακόμη γιασεμί στη σκέψη σου ανθίζει κι ύστερα σκόνη και καπνός στου κόσμου τα παζάρια. Αλήθεια, πόσα πίστεψα της νιότης παραμύθια, για μια ψυχή κρεμάστηκα στο...

Μαύρο της λάβας στις κόγχες των ματιών οξειδωμένα νέφη της πορφύρας περνούν μακριά γκρι της τέφρας ανεμίζει στα μαλλιά χαμογελάς σαν θεός, ξενυχτάς σαν άγγελος φύλακας και η καρδιά σου, μια παράξενη στεριά αυτή που αναδύεται από το λουλακί της θάλασσας και υψώνεται...

Συνείδηση στα μέτρα του κόσμου κυριαρχημένος από τη θέληση να ελέγχεις τις αισθήσεις όμως τα πάντα μας τραβούν προς τα έξω τις άφεγγες νύχτες ενδίδεις σε άχρηστες σκέψεις σε εμποδίζουν να σταθείς εδώ τα παραληρήματα και οι διαβρωμένοι απ' το χρόνο καθρέπτες. Είχες...

Αδέσποτες,  γυρίσανε οι ώρες του πελάγου η όστρια αλμύρα φύσηξε στις άκριες της ψυχής σε μια ιδέα, εξόριστη του Έρωτα του μάγου αρχαία σκουριά στα μάτια μου, μα δεν ανησυχείς. Του Ιουλίου οι Κυριακές δεν είναι σαν τις άλλες στη Μάνη, στη Μονεμβάσια, φιλιά γράφει το...

  Στην αγκαλιά σου, είχε πάντα ουρανό το καλοκαίρι Στη θύμηση μου, ένα ματσάκι γιασεμιά το μεσημέρι Ιούνιος μήνας και στα μάτια σου ανατέλλω απελπισμένα, στο βαθύ της φαντασίας μου, σε θέλω. Έρωτας είναι, άγνωστη χώρα δίχως νόμους και θρησκεία Η αμαρτία μου,...

  Σε φέρνει ο άνεμος, μέσα από θρόισμα φύλλων με λέξεις, αυτές που σήκωσαν σκουριές αιώνων και μολυβένια παράπονα, αντιθέσεις παράλληλες, εκπληρωμένα καθήκοντα, τώρα, μια άλλη όραση για τις συμπληγάδες που άφησα πίσω έχουν πεθάνει όλες οι πλάνες οι παλιές...

Μοιάζει στο χρόνο η ζωή μου αυθαιρεσία χάνονται οι νύχτες που να βρω μιαν ευκαιρία να με κρατήσεις αγκαλιά να μου μιλήσεις τα χείλη αυτά με ποιο κρασί να τα μεθύσεις. Αύριο θα είναι η ψευδαίσθηση ωραία Αύριο… ο Έρωτας σαν πράξη τελευταία Αύριο… ο Θάνατος στα χέρια...

Κουράστηκα εδώ, να ζω για εσένα την αγάπη που σκοτώνει  ότι ωραίο γερνά, ξημέρωμα σε ώρα ανατολής γητειές του φεγγαριού,  όταν στα μάτια γρήγορα νυχτώνει στα χέρια αγιάζουν τα σημάδια  μιας καρδιάς αμαρτωλής.   Τα σκουπίδια της ψυχής μου  ήρθε η ώρα να πετάξω...

Η θύμηση της ομορφιάς του φθινοπώρου όταν το διάχυτο φως καταργεί τις σκιές αντανακλάσεις χρυσαφένιες μαστιγώνουν την ώχρα, στα μάτια δάκρυα αστείρευτα. Θα παραδοθείς κι αυτή τη φορά στα παιχνίδια της μνήμης και στο βάθος της αλήθειας. Μεσάνυχτα, έρχεται αθόρυβα η...

Αρμύρα καίει τα μάτια, αρχαία σκουριά η πληγή αιμορραγεί οι Δροσουλίτες τρέχουν να χαλάσουνε τ' ασκέρι μάγια της νύχτας τα φιλιά του, λύνει μ' άστρα η αυγή ποια μοίρα χάραξε με κάρβουνο το δρόμο μου στο χέρι. Να πολεμά μέσα στη νύχτα μοναχός στον κουρνιαχτό του...

  Είχες φύγει ίσως από αδυναμία να συναντήσεις το πεπρωμένο απροετοίμαστοι στη ματαιότητα της επιθυμίας και οι δυο με την επίγνωση ενός μέλλοντος άλλου. Αύριο, εκεί στη στροφή του δρόμου ευωδιάζει η θύμηση τριαντάφυλλα. Μ' επισημότητα μυσταγωγική σήκωσες το βλέμμα...

  Ξόδεψες και αυτό το ψέμα Άλλη ευκαιρία πια δεν έχεις Νικήθηκα μ’ ένα σου βλέμμα Σε άλλο δρόμο, τώρα τρέχεις Πως με πεθαίνει η συνήθεια Κλέβουν σκιές, τα πεπρωμένα Χάρτινη φλέβα η αλήθεια Πάνω σε χρόνια πετρωμένα Πρόσωπο γυάλινο που σπάει Στο νου ανθίζει το...