Έλα ένα φθινοπωρινό πρωινό.
Μια συννεφιασμένη Δευτέρα ή μια βροχερή Παρασκευή.
Έλα σαν στρώμα παχύ από κίτρινα φύλλα ή σαν ηλιαχτίδα που βράχηκε και τώρα στεγνώνει, στου ουράνιου τόξου την αναπαυτική αγκαλιά.
Το χώμα νωπό.
Αναδύει αρώματα από σανδαλόξυλο και ρόδινο πιπέρι.
Τρεις μήνες και μια εποχή.

Έλα ένα χειμωνιάτικο απόγευμα.
Σ’ ένα γιορτινό του Δεκέμβρη τραπέζι ή σε μια χιονισμένη του Γενάρη σκεπή.
Έλα σαν νότα που το ’σκασε από ένα παγωμένο πεντάγραμμο ή σαν αλκυονίδα ημέρα που τρύπωσε και φωλιάζει, στης χειμερίας τα μοναχικά παγοδρόμια.
Πέρασαν ξανά έξι μήνες.
Μισός χρόνος και δυο εποχές.

Δεν ξεθωριάζει της κακοκαιρίας η γεύση, απ’ της ψυχής τα άλικα χείλια.
Να ’ρθεις σαν έρωτας ακόμη προσμένω.
Κόντρα σε άψυχα ημερολόγια κι ανόητους οιωνούς.

Έλα με της άνοιξης τα πρωτότοκα άνθη και των καρπών τις αυθεντικές μυρωδιές.
Έλα με των τζιτζικιών το πρώτο τραγούδι και των αμπελιών τον μεθυσμένο χορό.

Πέρασαν δώδεκα μήνες.
Ένας χρόνος και τέσσερις εποχές.

Έλα σαν σκέψη, μα πάρε μορφή.
Μην υποκύψεις στον φόβο της ήττας.
Έλα σαν όνειρο, μα μη χαθείς την αυγή.
Μη γίνεις ποτέ εμπειρία μιας νύχτας.
Έλα σαν έρωτας, μα μη μείνεις εκεί.
Γίνε της ζωής καταφύγιο κι αγάπη παντοτινή.

–

γράφει η Ροδάνθη Πάντου