Κι έπιασες σαν μικρός θεός εκείνη την παλέτα και μου ζωγράφισες με φόντο μια θάλασσα
Θάλασσα ήταν είμαι σίγουρη και έβαλες εκείνο το σπίτι- σα βάρκα φαινόταν κατακόκκινη
και μέσα εσύ ο καπετάνιος ο αρχηγός και εγώ η νοικοκύρισσά του που καρτερά στο ταξίδι
και στρώνει το κεντητό τραπεζομάντηλο στον ερχομό με ένα χαμόγελο που αχνίζει στο πιάτο
Να μυρίζουν τα παράθυρα λεβάντα και γιασεμί από τα λουλούδια που διάλεξες γελώντας
και να λησμονεί η καρδιά τη χρονική και χωρική παρανομία των θλιβερών υποσχέσεων
Να μην πονάνε οι ελπίδες και τα όνειρα- μόνο να βάφεται κατακόκκινο το όνειρο εκείνο
που πάλλεται στην καρδιά και επιπλέει στην άγρια θάλασσα της μαβένιας μοναξιάς
Της μοναξιάς που ήρθε απρόσκλητη κι έδεσε μια άγκυρα στα πόδια τα φλεβιασμένα
κι έπιασε το βυθό ο σταυρός της προσμονής και δεν ήρθαν ποτέ τα ποθητά Θεοφάνια
Και όρισε η ψυχή το σημείο μηδέν και όρισε η καρδιά το ποτέ ξανά και το ποτέ άλλη φορά
και μάλωσαν τα λουλούδια στις γλάστρες τις κεραμικές και σπάσανε τσουγκρίζοντας
ενώνοντας το χώμα τους με το χώμα της απέραντης θλίψης κι έγινα εγώ εκείνο το μπλε
της νύχτας και της θύμησης της θάλασσας που ρούφηξε το κατακόκκινο ψέμα μας
και άφησε απροσπέλαστη την ψυχή το παρόν ορίζοντας τραγικά ένα ατυχές μέλλον
_
γράφει η Μάχη Τζουγανάκη
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μάχη μου εξαρετικό!
Μια πλήρης περιγραφή της φθοράς
των συναισθημάτων, της σχέσης, των ανθρώπων…
Ελένη μου σε ευχαριστώ
Αγαπητή μας Μάχη,
Αντί να σας γράψω αυτά που θα ήθελα μετά απ᾽ αυτό το τόσο όμορφο – όπως πάντα – ποίημά σας, αντ᾽ αυτών σας παραθέτω δύο αγαπημένους μου στίχους
της Δημουλά :
” Mε τέσσερα επί τέσσερα ουρανό πού ξεκινάει ;
Κι όμως είναι η ασφυξία των διαστάσεων ο σπόρος των θαυμάτων ”
Προσπαθώ να πατώ πάντα πάνω σ᾽ αυτούς τους στίχους, που δεν είναι κάτι άλλο από την επιτομή της πίστης μας πως θα δούμε ένα καλύτερο μέλλον … γιατί το δικαιούμαστε … γιατί έχουμε κοπιάσει γι᾽ αυτό … γιατί το αξίζουμε … γιατί μας το ᾽ χει υποσχεθεί ο ίδιος ο Θεός …
Όταν νιώθετε πνιγμένη, κοιτάτε αυτούς τους στίχους Mάχη. Τουλάχιστον αυτό κάνω εγώ.
Η ποίηση έχει αυτή τη δυνατότητα. Όχι να γεμίζει στομάχια – που κι αυτό είναι άκρως απαραίτητο – αλλά να ισιώνει τη βίδα του μυαλού, όταν αυτό σαλεύει από την απόγνωση, που κι αυτήν δύσκολα δεν την συναντάς στο δρόμο σου …
Καλημέρα σας Μάχη!
Καλές υπόλοιπες πανέμορφες δημιουργίες!
ευχαριστώ για τους στίχους. κρύβουν πράγματι ελπίδα και δύναμη…και τους έβαλα ήδη στην τσέπη της καρδιάς για τις δύσκολες ώρες…
Καλημέρα!