(Φωτογραφία: Στράτος Γιαννόπουλος)
…πόσο απέχει άραγε η χαρά από τη λύπη μας και η ζωή από τον θάνατό μας; Τί είναι άραγε αυτό που μας τρομάζει και τί που μας δίνει ζωή;
Στο δέκατο ταξίδι μας κινούμαστε σε ένα χλωμό τοπίο αναζητώντας την προσωπική μας αλήθεια, καθώς ο σκοπός μας με την συγγραφέα Ιωάννα Αμπατζή, είναι να σας κάνουμε να σκεφτείτε, να νιώσετε και ίσως να αναθεωρήσετε κάποια πράματα μέσα σας.
Ξεκινάμε λοιπόν…
«Χλωμό τοπίο»
(…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος)
Έτρεχες να προλάβεις τον αγώνα που έδινε η αγαπημένη σου ομάδα στο ποδόσφαιρο. Το θέαμα στο δρόμο όμως σ’ έκανε να σταθείς.
Παρατημένη στην άκρη του δρόμου, ίδια με μπόγο από κουρέλια, αυτή η άγνωστη. Στάση πρώτη στα τρεμάμενα δάχτυλά της. Όλη η πόλη ζωγραφισμένη εκεί, στην ανοιχτή της παλάμη, κρατώντας με το ’να χέρι το μωρό και τ’ άλλο να ζητιανεύει ανάσα.
Δεν αντιδράς, δεν κινείσαι. Μονάχα αναλογίζεσαι. Για ποιον άραγε λόγο μπορείς να την κατηγορήσεις για την κατάστασή της; Η ζωή μας καταδικάζει πολλές φορές ακόμη κι αν δε φταίμε.
…κι από την άλλη, γιατί να ριζώσεις στο στέρνο σου ενοχές, όταν στη μοίρα της δεν έγινες συνεργός;
Ωστόσο καθόσουν πάντα εκεί από μια γωνιά και έβλεπες κρυμμένος πίσω απ’ τα βλέφαρα σου. Συνέχιζες ηθελημένα να αρνείσαι εκείνο που στη καθημερινότητά σου δεν υπάρχει γιατί δεν ήσουν ποτέ αυτός που ζητιανεύει στη θέση της.
Και το παιδί;
Μια νέα παλάμη. Μια ακόμη πληγή στο μονόχνοτο σκοτάδι της ‘χαράς’ που σ’ έχει γεμίσει η τηλεόραση, οι αφίσες και τ’ ακριβά κοσμήματα στις βιτρίνες. Ένα παιδί που δε μεγάλωσε όπως του λόγου σου και σε γεμίζει διλλήματα. Αναρωτιέσαι: Αξίζει να γεμίσω λεφτά τη χούφτα του ή με τούτο βοηθώ να’ ναι για πάντα το θύμα;
Οι σκέψεις σου ξάφνου όμως σταματούν καθώς η άγνωστη ανασηκώνει το κεφάλι και στρέφεται προς το μέρος σου. Είσαι μπερδεμένος μεταξύ του αν πρέπει ν’ αρχίσεις να απομακρύνεσαι και στο γιατί δεν το έχεις κάνει ήδη. Νιώθεις καρφωμένος στο έδαφος. Ίσως φταίει ο τρόπος που σε κοιτά ίσα στα μάτια. Πας κάτι να πεις μα μ’ ένα της γνέψιμο σε καλεί κοντά της σιγοψιθυρίζοντας κάποια ακατανόητα για ‘σενα λόγια.
Λέξεις που θα καταλάβεις σύντομα πως ταλαντεύονται μεταξύ ευχής ή κατάρας και που θα είναι ικανές ν’ αλλάξουν απρόσμενα την μοίρα σου.
Σε λίγες στιγμές βρίσκεσαι σαν υπνωτισμένος κοντά της κι εκείνο που στο μεταξύ έχει βγάλει να σου δώσει, κάνει να τα μάτια σου να ανοίξουν διάπλατα από την έκπληξη…
(… γράφει η Ιωάννα Αμπατζή)
Ένα χαρτί ήταν. Ένα μικρό χαρτί. Τέντωνε το χέρι να σου το δώσει. Κοίταξες γύρω σου μήπως και απευθυνόταν σε κάποιον άλλον. Όχι. Εσένα κοιτούσε. Άρπαξες το χαρτί και της έδωσες ένα ευρώ. Κάτι σαν ανταλλαγή. Έβαλε το ευρώ στην τσέπη της. Εσύ ξεδίπλωσες το χαρτί να δεις τι έγραφε. Με κάτι τρεμάμενα κολλυβογράμματα έγραφε τις λέξεις που σου φώναζε νωρίτερα: «ναβ μεριπέ».
Μέχρι να γυρίσεις ξανά το βλέμμα σου στη γωνιά που καθόταν, είχε εξαφανιστεί. Κοίταξες ολόγυρα. Τίποτα. Αν δεν είχες στο χέρι σου εκείνο το κομμάτι χαρτί, θα νόμιζες πως είχες φανταστεί και αυτήν και το μωρό της. Για μια στιγμή σου πέρασε από το μυαλό να το πετάξεις. Εξάλλου, είχες αργήσει, θα έχανες τον αγώνα. Κάτι όμως σε παρακινούσε να ψάξεις. Τι να σήμαιναν αυτές οι δύο λέξεις; Και γιατί στις είχε δώσει;
Χωρίς να σταματήσεις τον έντονο βηματισμό προς το γήπεδο, άρχισες να ψάχνεις με το κινητό στο διαδίκτυο. Δεν έβγαινε καμιά τους στην αναζήτηση. Ύστερα σκέφτηκες καλύτερα. Ήταν τσιγγάνα, άρα μιλούσε Ρομά, μια γλώσσα φωνητική, που δεν έχει γραφή. Ή θα έβρισκες κάποιον άλλο που να τη μιλούσε για να σου κάνει τη μετάφραση, ή θα έπρεπε να βρεις κάποιο καταγεγραμμένο γλωσσάρι της Ρομά στο διαδίκτυο.
Το βρήκες, αλλά θα σου έπαιρνε σίγουρα χρόνο για να βγάλεις άκρη. Ήταν εξήντα μία σελίδες και έπρεπε να το διαβάσεις όλο, γιατί η μετάφραση ήταν μόνο από τα ελληνικά προς τη Ρομά κι όχι αντίστροφα. Το ματς ξεκινούσε σε πέντε λεπτά και εσύ ήσουν ακόμα στην κάτω γωνία του γηπέδου. Σκέφτηκες να τα παρατήσεις, να το ψάξεις μετά, όταν γύριζες στο σπίτι. Πώς και πώς περίμενες να δεις την ομαδάρα σε έναν τόσο σημαντικό αγώνα. Είχες αγοράσει εισιτήρια μήνες πριν. Έβαλες το χαρτί στην τσέπη, άνοιξες το βήμα.
Ένα, δύο, πέντε βήματα και η περιέργεια νίκησε. «Ας χάσω και τα πρώτα δέκα λεπτά» σκέφτηκες και κάθισες σε ένα παγκάκι ακριβώς απέναντι από το γήπεδο. Βρήκες την πρώτη λέξη. Ναβ σημαίνει όχι. Σε πέντε λεπτά βρήκες και τη δεύτερη. Μεριπέ σημαίνει θάνατος. Όχι θάνατος ή Όχι! Θάνατος!
Προτού να προλάβεις να αναρωτηθείς αν ήταν μια πρόβλεψη για αιώνια ζωή ή μια προειδοποίηση κινδύνου, άκουσες το πρώτο μπαμ. Πυροτεχνήματα, σκέφτηκες. Ύστερα το δεύτερο, το τρίτο, ξεκάθαρες εκρήξεις. Ακούστηκαν πυροβολισμοί, κόσμος έβγαινε τρέχοντας από το γήπεδο, αστυνομία, ασθενοφόρα κι εσύ εκεί, με το χαρτί στο χέρι, να κοιτάς σαστισμένος το αίμα, τους νεκρούς, τους τραυματίες.
Ένα χλωμό τοπίο με κόκκινες πιτσιλιές. Ασυναίσθητα, χαμήλωσες το κεφάλι και έριξες μια τελευταία ματιά στο χαρτί. Εκεί, τσαλακωμένη στη χούφτα σου, κείτονταν η απόδειξη από τα ψώνια που είχες κάνει νωρίτερα.
Λογοτεχνικό βιογραφικό της Ιωάννας Αμπατζή
Είναι συγγραφέας των βιβλίων:
Ο Μακιαβέλι Δήμαρχος (εκδόσεις Προπομπός, 2002, μαζί με τον Χ. Μπιμπίτσο, ψευδώνυμο Ιούλιος Αύγουστος)
Η Αναρχία του Δημοσίου Υπαλλήλου (εκδόσεις Προπομπός,2003, μαζί με τον Χ. Μπιμπίτσο, ψευδώνυμο Ιούλιος Αύγουστος)
Λάρι Μπι, το βιβλίο των μαγικών συνταγών (εκδ. Προπομπός 2008, παιδικό μυθιστόρημα),
“Πώς απόκτησε ο βάτραχος τις βούλες του” (εκδόσεις Μολύβι, 2013),
“Η γάτα και ο πετεινός” (εκδόσεις Μολύβι, 2013), “Παράθυρα” (ποίηση, εκδόσεις Μολύβι, 2014)
Τρόπος επικοινωνίας με την Συγγραφέα: https://www.facebook.com/ampatzijoanna
Για να συμμετέχετε και εσείς σε μια λογοτεχνική συνεργασία μας ,-με διήγημα ή ποίημα-, μπορείτε να έρθετε σε επαφή με προσωπικό μήνυμα στο www.facebook.com/giannopoulos.theofilos
0 Σχόλια