Και εκεί που ζεις σε μια Νιρβάνα, σε έναν κόσμο ακίνητο αδιάφορο, μισοπεθαμένο, έρχεται η Αγάπη και σου κτυπά την πόρτα.
Ανοίγεις μια χαραμάδα τη βλέπεις στα κλεφτά, την ακούς που κτυπά περιμένοντας, μα εσύ, όχι, δεν της ανοίγεις να μπει.
Την προηγούμενη φορά που έκανες την αποκοτιά να της το επιτρέψεις, για θυμήσου τι έπαθες!
Επειδή όμως είσαι και μια τύπισσα που μυαλό δεν βάζεις και οι μάχες, όπως και όλα τα ρίσκα σού αρέσουν, σκέφτεσαι επί τροχάδην:
«Δε βαριέσαι, θα της ανοίξω να μπει και γαία πυρί μειχθήτω».
Μπαίνει που λες η απίστευτη Κυρία, φουριόζα και χαρωπή, και εγκαθίσταται μεγαλοπρεπώς στην καρδιά σου.
Από τη στιγμή δε αυτή και ύστερα, εσένα, ποιος σε πιάνει.
Σε χρίζει αμέσως Βασίλισσα.
Λίγο διαφέρεις από μια γνήσια γαλαζοαίματη, μην πω ότι η προαναφερθείσα ωχριά μπροστά σου και φανώ υπερβολικός, συγγραφέας πράγμα…
Σε μεταμορφώνει Οβιδιακά.
Εσύ, δεν είσαι πια εσύ.
Ναι μεν είσαι θεόστραβη, μα επιλεκτικά.
Βλέπεις ΜΟΝΟ αυτά που θέλεις να δεις.
Είσαι θεόφαλτσα, μα έχεις την αίσθηση (την παραίσθηση) ότι η φωνή σου είναι θεία. Πεθαίνεις της νύστας, μα σιγά που θα κοιμηθείς και θα χάσεις το όνειρο που βλέπεις ξύπνια, μόνη εσύ μεταξύ όλων των ανθρώπων, που το όνειρο το βλέπουν κοιμισμένοι. Είσαι αδύναμη σαν φυλλαράκι στο κλαδί που το δέρνουν οι άνεμοι, μα νιώθεις δυνατή και όλο ζωντάνια. Είσαι τύφλα στο μεθύσι, μα κρασί στο στόμα σου γουλιά δεν έχεις βάλει.
Βλέπεις τα πάντα όμορφα και ας ζεις σε κάποιο ανήλιαγο καλντερίμι, με μια ατμόσφαιρα που σε πνίγει από τη μόλυνση και την οσμή της σαπίλας που καλύπτει τον ουρανό σου, που ουρανός δεν είναι, μα ένας θόλος καλυμμένος με ένα μαύρο σύννεφο καπνού από την καμινάδα του διπλανού σου εργοστασίου, που κανείς δεν επιπλήττει τον άρχοντα ιδιοκτήτη του να επιληφθεί (όχι να τιμωρήσει βέβαια. Δεν γίνονται τέτοια πράγματα θαυμαστά) του θέματος, προς όφελος των άμοιρων κατοίκων.
Κοίτα τώρα. Σου έφερε εκείνον που πια δεν τον περίμενες, λέγοντάς σου: «Ξέρεις; Σου τον έφερα γιατί ήταν γραμμένο οι δρόμοι σας να συναντηθούν στη ζωή ετούτη για κάποιο λόγο. Ήρθε, για να ζήσετε ένα όνειρο. Ίσως και να τα καταφέρετε. Ίσως να μη μοιάσετε με άλλους που δεν άντεξαν και ακούσια ή και εκούσια κατέστρεψαν το παραμύθι το ωραίο τους. Λες να φοβήθηκαν και έφυγαν χωρίς λέξη να πουν, προτιμώντας τα ΠΡΕΠΕΙ τους από την ΑΓΑΠΗ; Μπορεί. Έφυγαν και δεν τους ματάδα. Και να δεις ότι πολύ θα το ήθελα να ρωτήσω τί αισθάνθηκαν όταν πια κατάλαβαν το λάθος τους. Να ΕΚΤIΜΗΣΑΝ αυτό που είχαν και που ήταν ΔΙΚO τους, μα το άφησαν να φύγει;
Και κάτι ακόμα θα τους ρωτούσα: Παρ’ ότι ήξεραν ότι πια ήταν αργά, έκαναν καμιά προσπάθεια να επανορθώσουν;
Μαυρίζει η ψυχή μου σαν βλέπω την μεταμόρφωση αυτών που έτυχαν της εύνοιάς μου! Δύο θλιβεροί ξένοι! Δύο άγνωστοι! Και ούτε μια στάλα ευγνωμοσύνης σε μένα για ό,τι τους προσέφερα.
Αν κάτι σιχαίνομαι πιο πολύ και από τις αμαρτίες μου (που και εγώ μη νομίζεις, έχω, και ας είμαι συναίσθημα) είναι η Αγνωμοσύνη. ΑΓΝΩΜΟΣΥΝΗ! Λοιπόν. Για να τελειώνουμε, σου το λέω και βάλε το καλά στο μυαλό σου, χωρίς να σου κουνάω το δάκτυλο. “Δεν είμαι η γριά που σου δίνει… καλές συμβουλές απλά και μόνο γιατί φευ αδυνατεί να σου δώσει κακές!” Εγώ είμαι αγέραστη και το ξέρεις. Αν τη φορά αυτή σε πάρει το μάτι μου να αποφεύγεις να μου δείχνεις τον προσήκοντα σεβασμό και να με θεωρείς σαν δεδομένη και stand by, όχι μόνο θα κουραστώ και θα φύγω, αλλά πριν το κάνω θα σε στολίσω έτσι, όπως ποτέ σου δεν με έχεις δει να κάνω.
Θυμάσαι τι σου είπα την προηγούμενη φορά;
Όχι θυμάσαι;
Έκλαιγες, χτυπιόσουν, βασανιζόσουν, κατ’ ιδίαν είναι η αλήθεια, δεν ήθελες να σε λυπηθεί κανείς έτσι υπερήφανη που είσαι και οφείλω αυτό να το παραδεχτώ. Τί σου είπα; “Βρε κουτό, μη λυπάσαι που θα φύγω μαζί του. Να χαίρεσαι που υπήρξαμε στη Ζωή σου. Μπορεί να μην τον ξεχάσεις εύκολα, αφού άγγιξε την καρδιά σου και η θύμησή του πιθανόν να μη σε εγκαταλείψει ποτέ, μα εγώ θα ξανά ‘ρθω”. Σου το είπα ή όχι;
Να ‘μαι λοιπόν. Ήρθα.
Δείξε μου λοιπόν το σεβασμό που μου αρμόζει και εκμεταλλεύσου την ευκαιρία που σου δίνω.
Γνωρίζω πως ό,τι και αν συμβεί θα με συγχωρήσεις, γιατί την ευκαιρία που μου έδωσες την εκμεταλλεύτηκα και ήρθα. Θα με συγχωρούσες ποτέ αν την έχανα (την ευκαιρία) αγνοώντας σε;
Κουβέντα κάνουμε, δεν μαλώνουμε.
Σου μιλάω τόσο απλά, με γλώσσα καθημερινή και όχι περί διαγραμμάτων. Εγώ αυτήν τη γλώσσα χρησιμοποιώ, να την καταλαβαίνει και η αγράμματη γειτόνισσα με την ανήλικη εγγόνα της. Καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Αγάπα με λοιπόν χωρίς “ναι μεν και αλλά” και χωρίς προκαταλήψεις και θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά.
Αν όμως δεν πάνε καλά και πάλι, “τότε δώσε ένα τέλος με πόνο, σε μια ιστορία τελειωμένη, είναι προτιμότερο, από το να ζεις με πόνο χωρίς τέλος”, όπως είπε ένας σοφός που μου διαφεύγει τώρα το όνομά του. (τί στην ευχή έχω πάθει και ξεχνώ;)
Από όσα σου είπα, τι προτίθεσαι να κρατήσεις, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Εγώ έκανα αυτό που όφειλα, ως εκ της θέσης μου και της υψηλής αποστολής μου.
Δεν σου λέω “γεια”.
Αφού ήρθα, θα μείνω.
Για αργότερα βλέπουμε…»

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου