«Αλέξ»: Περίεργο βιβλίο. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Μέχρι πριν το τέλος ειδικά είχα πει ότι δεν ήμουν σίγουρη αν θα μου άρεσε τελικά ή όχι γιατί μέχρι τότε είχαν συμβεί πραγματικά τα πάντα. Ωστόσο, επειδή το τέλος με αποζημίωσε δηλώνω περίτρανα ότι ναι, μου άρεσε το πόνημα του Pierre Lemaitre που μέσα από την ιδιαίτερη πλοκή του λέει πολλά περισσότερα απ’ όσα φαίνονται.

Το βιβλίο ξεκινάει με την απαγωγή της Αλέξ, μιας νεαρής, όμορφης γυναίκας η οποία κρατείται φυλακισμένη από τον απαγωγέα της σε άθλιες συνθήκες με απώτερο σκοπό να πεθάνει αβοήθητη. Όταν όμως ο αστυνόμος που έχει αναλάβει την υπόθεση βρίσκει τελικά τη φυλακή της, εκείνη έχει εξαφανιστεί. Είναι πολύ πιο έξυπνη από τον απαγωγέα της, δε ξεχνά και δε συγχωρεί τίποτα και κανέναν. Θύτης εν τέλει ή θύμα;

Πραγματικά, όσον αφορά τη κεντρική δομή του έργου θα έπρεπε να πω πολλά μπράβο στο συγγραφέα καθώς με τη πρώτη ματιά έχουμε την απαγωγή μιας κοπέλας και πιθανών κάποιος να θεωρεί ότι όλο το βιβλίο θα περιστρέφεται γύρω από την εξαφάνισή της αλλά και τη προσπάθεια της να διαφύγει. Κι όμως, η απαγωγή και η ελευθερία της είναι το κερασάκι στη τούρτα και μόνο. Στη πραγματικότητα το βιβλίο υφαίνει έναν τεράστιο ιστό που περιλαμβάνει αρχικώς ασύνδετα μεταξύ τους πρόσωπα αλλά και δολοφονίες που δε ξέρεις από ποιον και γιατί γίνονται για να τα δέσει τελικά με έναν πολύ πετυχημένο, ίσως όχι πρωτότυπο αλλά σίγουρα πειστικό τρόπο. Αυτό αποδεικνύει και το συγγραφικό ταλέντο του Lemaitre αλλά και τη μαθηματική σκέψη του που, ακριβώς επειδή εγώ με τα μαθηματικά έχω πάρει προ πολλού διαζύγιο, τα βρίσκω άψογα.

[the_ad id=”24722″]Όπως είπα, ίσως το βιβλίο να μην αρέσει σε πολλούς καθώς αργεί να «δέσει» τα πρόσωπα και τα γεγονότα μεταξύ τους όπως και έχει λίγη περιττή φλυαρία στην αρχή κυρίως μεταξύ των δύο επιθεωρητών που αναλαμβάνουν την υπόθεση -ο ένας εξ’ αυτών έχει ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που προσωπικά το βρήκα πολύ πετυχημένο- εκεί ακριβώς όμως που ίσως είσαι έτοιμος να παρατήσεις το βιβλίο κάτι γίνεται και όλο το γλυκό αρχίζει να δένει. Και το διαβάζεις μονορούφι ως το τέλος. Και λες «ευτυχώς που δε το παράτησα γιατί θα έχανα ένα πραγματικά πολύ καλό βιβλίο».

Η Αλέξ λοιπόν μας λέει τη δική της ιστορία μέσα από αυτό το βιβλίο με ένα τρόπο διαφορετικό απ’ αυτούς που έχουμε συνηθίσει. Δεν είναι σίγουρο αν τελικά θα τη συμπαθήσουμε ή όχι. Το σίγουρο είναι ότι το βιβλίο της δε θα το ξεχάσουμε. Ποτέ.

_

γράφει η Μαρία Ανδρικοπούλου

–