«ΑΝΕΜΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ» της Ελένης Τσιρογιάννη – Πράντζου

«ΑΝΕΜΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ»

Ελένης Τσιρογιάννη – Πράντζου

_

γράφει η Όλγα Καλύβα

Κάθε φορά που λυσσομανάει ο αγέρας και βαριανασαίνει σιμά στα παραθυρόφυλλα του νου και της καρδιάς των ανθρώπων, συλλογίζομαι πως δε γίνεται παρά να είναι ο «ΑΝΕΜΟΣ ΤΑΞΙΔΕΥΤΗΣ», ο άνεμος που αντί να ξεσηκώνει τα χαμόκλαδα και να ανταριάζει τη ζήση, μάς επιτρέπει να παρασυρθούμε στον τρυφερό και ελπιδοφόρο «Χορό του δρόμου». Ως οι πραγματικοί χορευτές έτσι κι «Εμείς οι χορευτές του δρόμου θα συνεχίσουμε με ελπίδα να σας καλούμε… χορεύοντας» γράφει η ποιήτρια Ελένη Τσιρογιάννη – Πράντζου στέλνοντας στους αναγνώστες της μια συνειδητή κατάθεση ψυχής, μια διττή εξομολόγηση για το κοινωνικό γίγνεσθαι μα και για του έρωτα την όψη.

Στο πρώτο μέρος του βιβλίου της: «Κοινωνίας όψη» η ποιήτρια διαβαίνει τα «Μονοπάτια της ζωής» της και εκφράζει απερίφραστα την επιθυμία και τη βούλησή της να μιλήσει με ανοιχτή καρδιά και καθαρό μυαλό για ανθρώπους ιδιαίτερους, για ανθρώπους με μεράκι, για «όλους αυτούς τους εκλεκτούς, χαρισματικούς, μοναδικούς κι ευαίσθητους που επιμένουν να εκρήγνυνται σαν κρατήρες ηφαιστείων, αλλάζοντας τους μικρόκοσμους στον ωκεανό της παγκόσμιας αδελφότητας», να μιλήσει για αυτούς που με την ενεργή τους θέση και στάση, με όραμα και δύναμη θα κατορθώσουν να μεταβάλλουν τις μικρογραφίες του κόσμου μας και αναγεννώντας τον από τις στάχτες του, από την αρχή θα δημιουργήσουν τη νέα του καλύτερη δομή. Με μια ποίηση καθαρά υπαρξιακή, με έναν έκδηλο λυρισμό και μια βαθιά συναισθηματική πινελιά ανελλιπώς σε κάθε στίχο των ποιημάτων της παιδεύει τους αναγνώστες της, καθώς κι εκείνη παιδεύεται με έντονους προβληματισμούς πάνω σε ανυπέρβλητες πανανθρώπινες αξίες που τείνουν να αλλοιωθούν, να παραποιηθούν και να χαθούν ανεπιστρεπτί μέσα στην πολυπολιτισμική κοινωνία και την παγκοσμιοποιημένη εποχή που έχουμε κληθεί όλοι μας να ζήσουμε και να επιβιώσουμε. Ιδιαίτερα αυθεντική και υπέρ το δέον ειλικρινής η κ. Τσιρογιάννη – Πράντζου μέσα από τη γλαφυρότητα των στίχων της αποκρυσταλλώνει με διαύγεια την προσωπική θέαση της για τη ζωή και την αναζήτηση ενός καινού κόσμου. Καθιστά τον εαυτό της πολέμιο της απατηλότητας και αλληλεπιδρά με τους αναγνώστες της στο τεντωμένο σχοινί που καλείται και… αποκρυπτογράφημα ψυχής ͘ αυτή είναι η ποίησή της! Μια «Μάνα» που χάθηκε για πάντα κι ο θρήνος της κόρης της γλυκύς της αντάμωσης καημός και διακαής πόθος, σε μια έστω και ανεπαίσθητη στιγμή, για μια έστω και στερνή ζεστή αγκάλη μα συνάμα και παντοτινή γιομάτη «με μύρα και θυμίαμα, γιασεμιά, κρίνα και ρόδα ολάνθιστα…», το ξερό το χέρι το ροζιασμένο μιας γιαγιάκας, μοναδικός καθοδηγητής και αλάνθαστος βοηθός, παρηγοριά στην «Εκ βαθέων επαφή» της με ένα παραμύθι ατέλειωτο και νεραϊδίσιο. Είναι ακόμη μια «Έκθεση ζωής»! Με μια καθηλωτική στα στιχουργήματά της απλότητα και λιτότητα ουχί στα συναισθήματα ουχί στην έμπνευση μα στο ατελές κι άνευ ποιότητος, με μια δυνατή και ανυπέρβλητη μεστότητα καθώς και με μια συνειδητή εναπόθεση καίριων μηνυμάτων που προκύπτουν μέσα από την ατέρμονη πάλη της ενάντια στο σαθρό, το κενό, το δόλιο κι όχι γιατί «Φυσάει αδιαφορία… στους έρημους δρόμους …», όταν γίνονται… «κούφιες οι πράξεις των ανθρώπων…» των χαμένων στο απατηλό «που άρωμα και χρώμα δεν κρατεί… », μα διότι με ενσυναίσθηση βαθιά πρεσβεύει ξεκάθαρα η ποιήτρια πως τις δικές της «τις τελείες θα τις βάλει όπου θέλει κι όταν θέλει» αυτή, αφού αυτή είναι που «κρατά το Α σαν αγάπη», αφυπνίζοντας αξιοπρεπείς και έντιμες προσωπικότητες δίχως «Παραίτηση» και χωρίς εξευτελισμό. Άλλωστε, με μια διάθεση τολμηρή κι επαναστατική και κραυγάζοντας «Ζητείται συνείδηση», μας προτρέπει όλους μας λέγοντας: «Ανοίξτε τα παράθυρα του σκότους, η λιακάδα να φανεί. Πάρτε θέση, δώστε πάλι την πνοή. Η αποκοιμισμένη συνείδηση δεν έχει θέση σ’ αυτή τη ζωή». Με την εξαιρετική δύναμη των προστακτικών και υποτακτικών εγκλίσεων, με τα ονοματικά σύνολα που ντύνει ωραία το λεξιλόγιό της, με τα καυτά ρητορικά της ερωτήματα και με την υπέροχη εικονοπλαστική και συνυποδηλωτική χρήση της γλώσσας στη γραφή της, με ύφος άμεσο και οικείο μετατρέπει τόσο απλά μα και τόσο ουσιαστικά τη μετάβαση από το εγώ στο εμείς και από το εσύ στο εσείς σε μια κατακλυσμιαία κι αδήριτη ανάγκη που ξεχειλίζει μέσα από τα ποιήματά της στην «Κλεψύδρα του χρόνου». Αντιστάσου, κραυγάζει η ποιήτρια στον εαυτό της και σε όσους την αφουγκράζονται, μα και σε όσους στέκουν μακριά της ͘ «να αντιστέκεσαι» σθεναρά, περήφανα, αγέρωχα! Σε ένα κάλεσμα οι αλυσίδες να κοπούν, να θρυμματιστούν, σε μια αναζήτηση δικαίωσης κοινωνικής μόνο η αγία αγάπη σμίγει τους φίλους και φιλιώνει τους εχθρούς κι έτσι ο θάνατος γίνεται ζωή ατόφια, αληθινή και πολύτιμη. Μονάχα εφόσον η οφειλή προς τον εαυτό μας μετουσιώνεται σε τόλμη με καλοσύνη και φως ελευθερίας πέρα από τις «Διαπεραστικές γραμμές» του καθενός και μονάχα με το ιδανικό ζεύγος «Θέλω και Μπορώ» επέρχεται ο λυτρωμός της ψυχής και η αλλαγή στον κόσμο. Μονάχα τότε ακόμη και «τα καμένα ανθίζουν» στον «Επόμενο τόνο» με αέναη δημιουργία έστω και των ολίγων, παρά το βαθύ λήθαργο και παρά τη συλλογική σιωπή των διανοούμενων, που τόσο ξεκάθαρα και εύστοχα επισημαίνεται από την ποίηση της κ. Τσιρογιάννη. Μονάχα τότε η τελειότητα της ελπιδοφόρας άνοιξης στέκεται ευθαρσώς μπροστά μας αναγεννημένη, διαμηνύει η ονειροπόλα κι επαναστάτρια ποιήτρια και αντιτάσσοντας στους «άδειους τενεκέδες» που «κάνουν σεργιάνι όλη νύχτα μέσα στα χιονιά» το δικό της «Ένα όνειρο»: το θαύμα που ποιεί στις ψυχές των ανθρώπων η ελπίδα, η αγάπη και η ανθρωπιά, στέκει με την πένα της για όπλο κι αγωνίζεται να μας πείσει για το αυτονόητο.

Μα μήπως στο αυτονόητο δε συγκαταλέγεται και του «Έρωτος» η «όψη» που κυριαρχεί στο δεύτερο μέρος της ποιητικής συλλογής της κ. Τσιρογιάννη; Εδώ ανταμώνουμε μια ποίηση ερωτική, στην οποία ο «Άνεμος Ταξιδευτής» φυσάει για μια ακόμη φορά με τέτοια σφοδρότητα συναισθημάτων και ερωτισμού που δε γίνεται να μην εγείρει για τον καθένα μας ενθύμησες στο διάβα του. Ενθυμήσεις έντονου πάθους στις μεθυσμένες νύχτες και στους τρεμάμενους ερωτισμούς αναπολήσεις, θύμησες υπερβάσεων στη μοιραία ένωση πάθους και λάθους, φρούδων υποσχέσεων, ανελέητης προδοσίας, σβησμένων πόθων, μικρόψυχων και μάταιων διαδρομών, πίστεως σε ψεύτικες ιδεολογίες, αναπόφευκτων αρνήσεων που πονάνε, απωλειών στους χαμένους εσπερινούς και αγρύπνιας των μνημών που έχουν ξεθωριάσει, εφηβικών κι όχι μόνο δυνατών καρδιοχτυπιών, αιμορραγουσών πληγών απ’ του έρωτα τα βέλη, προσμονής βλέμματος και χαδιού αναζήτησης, γλυκιάς αναμονής και ατέλειωτων ωρών παντοτινής επιμονής στο ανεξήγητο, ονειροπόλων μεταναστεύσεων, ευτυχίας και θαλπωρής στιγμών μα και χαμόγελων αθώων ή και θλιβερών μειδιαμάτων που σαν τρένα «Ο παλιός σταθμός» τα έχει με τη σκουριά του υπερκαλύψει μα δεν τα έχει εξαφανίσει και που σαν επιβάτες προσδοκούν ακόμα ένα «Εισιτήριο αγάπης», το οποίο βαθιά κι απόλυτα στενάζει ͘ «σιωπηλό επιφώνημα στην τέφρα των χαμένων συναισθημάτων»… Άλλωστε, ο πολέμαρχος έρωτας ως ένας άλλος «Δούρειος ίππος» κατακτά την ποιήτρια και «μπαίνει… και λεηλατεί όλο το χρυσό» των καραβιών των αναγνωστών. Τι κι αν σε μια «Ιστορία σιωπής» χάθηκε «το μουσικό κλειδί του έρωτα»;… στη χρονική κλεψύδρα στροβιλίζονται όλα, όλα στο ταξίδι της ζωής, όλα σε έναν απολογισμό καρδιάς γύρω από τον έρωτα, έστω κι αν ο κόσμος τούτος δεν του πρέπει, έως ότου η αγάπη σταθεί ως αρωγός κι απαλύνει τις εγκλωβισμένες ψυχές, πλάθοντας έναν αλλιώτικο κόσμο αμόλυντο κι άφθαρτο, γιομάτο φως! Ένα κάλεσμα της ποιήτριας στον αναγνώστη, με μια γλυκιά προστακτική, ένα μοναδικό «Άφησε την ψυχή σου να κλέψει χρώματα απ’ το δειλινό». Σε ένα «Άφησε την αγάπη να γίνει διάφανη και καθαρή», ώστε «τα πικραμένα χείλη σου να γελάσουν πάλι σαν παιδί» οριοθετείται μήνυμα αισιοδοξίας και αναγεννητικής ελπίδας τόσο για την ίδια την ποιήτρια όσο και για τον αναγνώστη, καθώς η οδός για «Το ταξίδι» του νόστου κυριεύεται από τις πτυχές του μυαλού και από την καρδιά της ποιήτριας και υποκλίνεται «σε μεθυσμένες πατημασιές… μέχρι η ευτυχία να ξεκλειδώσει όλα τα διάφανα πέπλα της αγάπης».

 

Ένας έρωτας είναι, ελευθερωτής της ψυχής της ποιήτριας, και η τέχνη της. Άλωση καρδιάς και τα ερωτικά πονήματα της κ. Τσιρογιάννη, έρωτας κι η ποίηση νοείται ͘ και τέτοιου είδους την ποίηση επιθυμεί, την καθαρή και την πλέρια συναισθήματος, την υπερβατική του εγώ και την απελευθερωτική της αυτογνωσίας, να υπηρετεί με την ξεχωριστή πένα της, την άλλοτε σκληρή και καταγγελτική και την άλλοτε μελιστάλαχτη, η ποιήτρια έχοντας ως μοναδικό κι απώτερο σκοπό της ποιητικής γραφής της την ισάξια μοιρασιά σκέψεων, λόγων κι ευρύτερης συναισθηματικής συμπόρευσης με όλους τους αναγνώστες της, με όλους τους ανθρώπους. «Μίλησε μου», μίλησε στην καρδιά μας ως «Ένα μαύρο τριαντάφυλλο πάνω στο τραπέζι» που «δεν έχει ύπνο, πίνει κόκκινο κρασί και κλαίει σαν μικρό παιδί, τ’ όνομά σου φωνάζει… Ελένη…», αγαπητή Ελένη, να εναποθέσω «στην αγκαλιά του ανέλπιστου όλα τα όνειρά μου»! και να συνεχίσω πιστή στην παρότρυνσή σου, «να επιμένω να υπογράφω με το χαμόγελό μου…».

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 08 – 09 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 08 – 09 Φεβρουαρίου 2025

Real News https://youtu.be/dwfdmkrvrfQΚαθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να...

Η θυσία… μια αληθινή ιστορία – Χρήστος Καραντωνίου

Η θυσία… μια αληθινή ιστορία – Χρήστος Καραντωνίου

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη Θεωρώ πως όλοι γνωρίζουμε τον Θησέα, τις περιπέτειές του και αν μη τι άλλο τον μύθο που τον συνδέει με την Κρήτη, τον Μινώταυρο αλλά και την Αριάδνη. Το βιβλίο τούτο, είναι μια ιστορία για τον Θησέα μεν, ένα οδοιπορικό για τη ζωή του και τα...

Χάρης και Φάρις – Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου

Χάρης και Φάρις – Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη Αγαπητά μου παιδιά! Το σημερινό παιδικό βιβλίο, έχει πολλά να μας διδάξει. Με κεντρικό του ήρωα ένα παιδάκι σαν εσάς, θα μάθουμε να προσφέρουμε αγάπη, σε όποιον την έχει ανάγκη. Πάμε παρέα να σας παρουσιάσω τη σημερινή μας ιστορία. Ο Χάρης,...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Επιμέλεια άρθρου

Διαβάστε κι αυτά

Βιβλιοκριτικές
Η θυσία… μια αληθινή ιστορία – Χρήστος Καραντωνίου
Η θυσία… μια αληθινή ιστορία – Χρήστος Καραντωνίου

Η θυσία… μια αληθινή ιστορία – Χρήστος Καραντωνίου

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη Θεωρώ πως όλοι γνωρίζουμε τον Θησέα, τις περιπέτειές του και αν μη τι άλλο τον μύθο που τον συνδέει με την Κρήτη, τον Μινώταυρο αλλά και την Αριάδνη. Το βιβλίο τούτο, είναι μια ιστορία για τον Θησέα μεν, ένα οδοιπορικό για τη ζωή του και τα...

ΒιβλιοκριτικέςΠαιδική λογοτεχνία
Χάρης και Φάρις – Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου
Χάρης και Φάρις – Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου

Χάρης και Φάρις – Γιώτα Κ. Αλεξάνδρου

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη Αγαπητά μου παιδιά! Το σημερινό παιδικό βιβλίο, έχει πολλά να μας διδάξει. Με κεντρικό του ήρωα ένα παιδάκι σαν εσάς, θα μάθουμε να προσφέρουμε αγάπη, σε όποιον την έχει ανάγκη. Πάμε παρέα να σας παρουσιάσω τη σημερινή μας ιστορία. Ο Χάρης,...

Βιβλιοκριτικές
Οιμωγή, του Στέφανου Αλεξιάδη
Οιμωγή, του Στέφανου Αλεξιάδη

Οιμωγή, του Στέφανου Αλεξιάδη

 γράφει ο Πάνος Τουρλής Μια γυναίκα στο φάσμα του αυτισμού κατηγορείται για τη δολοφονία του εξάχρονου αγοριού της. Είναι αθώα ή ένοχη; Η αστυνόμος που αναλαμβάνει την υπόθεση έχει να λύσει τα δικά της προβλήματα από το παρελθόν και να παλέψει με τους δικούς της...

Βιβλιοκριτικές
Ο υπνωτιστής, του Λαρς Κέπλερ
Ο υπνωτιστής, του Λαρς Κέπλερ

Ο υπνωτιστής, του Λαρς Κέπλερ

 γράφει ο Πάνος Τουρλής Μια οικογένεια ξεκληρίζεται από έναν δολοφόνο και μόνος επιζών είναι ο γιος, που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση. Ο αστυνομικός επιθεωρητής Γιούνα Λίννα αναθέτει σ’ έναν ψυχίατρο, ειδικευμένο σε υπνωτισμό, να ανακρίνει τον νεαρό με αυτήν τη...

Βιβλιοκριτικές
Ό,τι χρειάζεσαι για να ζεσταθείς – Gaiman Neil
Ό,τι χρειάζεσαι για να ζεσταθείς – Gaiman Neil

Ό,τι χρειάζεσαι για να ζεσταθείς – Gaiman Neil

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη Το σημερινό μας βιβλίο, πραγματικά το λάτρεψα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο βιβλίο, ένα βιβλίο εικονογραφημένο από δεκατρείς εξαιρετικούς καλλιτέχνες, ένα βιβλίο για τη ζεστασιά του ανθρώπου αλλά και της ψυχής του. Ο συγγραφέας μοιράζεται...

Βιβλιοκριτικές
Το σπίτι της, της Μαρίας Ράπτη
Το σπίτι της, της Μαρίας Ράπτη

Το σπίτι της, της Μαρίας Ράπτη

 γράφει ο Πάνος Τουρλής Το 2000 η Λίνα εξαφανίστηκε πηγαίνοντας σ’ ένα πάρτι με την αδελφή της, Άννα. Δε βρέθηκε ποτέ. Η Άννα αποφασίζει να επιστρέψει στο χωριό της είκοσι χρόνια μετά και να αντιμετωπίσει αυτό το σκοτεινό παρελθόν. Τι φοβόταν η Λίνα και σε ποιον το...

0 σχόλια

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου