Δημήτριος Δημητριάδης
Γκοβόστη
ISBN: 978-960-606-006-9

Ο χρόνος στην ποίηση κατέχει ιδιαίτερα σημαντική θέση ως θέμα μια και τούτος συνδέεται άμεσα με τη ζωή των ίδιων των ποιητών. Άλλοτε για τη φθορά που αφήνει στο σώμα καθώς γερνά κι άλλοτε για την επίκληση της μνήμης και τούτα συχνότατα συνδέονται με την απώλεια αγαπημένων προσώπων ή καταστάσεων ενός ιδεατού παρελθόντος που ορώνται με μία ρομαντική διάσταση.

Σε μία τέτοια διάσταση κινείται και η πρώτη ποιητική συλλογή του Δημήτριου Δημητριάδη, «χρόνος αυτόχειρας» (Γκοβόστης, 2016) η οποία διακρίνεται από τη διαρκή αναζήτηση ποιητικής έκφρασης με επίκεντρο τον άνθρωπο. Διαφαίνεται μία διάθεση πειραματισμού και αναζήτησης ενός προσωπικού ύφους.

Ο ποιητής πειραματίζεται με τη φόρμα και το στίχο υιοθετώντας άλλοτε μία πιο θρυμματισμένη στιχουργική (δίδυμες σκιές/του έρωτα, δίδυμες σκιές/στο χώμα, κάποτε, απώλεια) και άλλοτε μακροσκελείς στίχους (τα φαντάσματα του François Villon, διάλογος, μονόλογος σε δεύτερο πρόσωπο, ο κύκλος). Αν και δεν προχωρά σε μία πιο συμπαγή στροφική φόρμα, εντούτοις ελέγχει με επιτυχία το στιχουργικό ρυθμό. Ο χωρισμός σε στροφές υπηρετεί τη συνειρμικότητα και υποστηρίζει το ρυθμό, ενώ συμβάλλει δυναμικά στην κλιμάκωση της συναισθηματικής έντασης (χρόνιος αυτόχειρας). “Μετέωροι” στίχοι (ασάλευτα, εμμονή, μαύρο χώμα, παραμύθι, τα άνθη του χειμώνα) και επαναλήψεις (μνήμα στο βυθό) συμβάλλουν στη συγκράτηση του ρυθμού και αισθητοποιούν το κυρίαρχο συναίσθημα.

Η γλώσσα του παραμένει ζωντανή προφορική με πλήρεις προτάσεις που προσφέρουν ζωντάνια. Και τούτη η γλωσσική παραστατικότητα αποκτά μία σκηνική διάσταση χάρη στο ψευδοδιαλογικό β’ ενικό γραμματικό πρόσωπο στο οποίο απευθύνεται συχνά ο ποιητής (μνήμα στο βυθό, κλεψύδρα, σωμα-τοποίηση, διάλογος, μονόλογος σε δεύτερο πρόσωπο, τρία χρώματα, τα άνθη του χειμώνα).

Η ήπιων τόνων έκφρασή του στη μεταφορική της διάσταση (ασάλευτα, μαύρο χώμα, διάλογος) λειτουργεί εικονιστικά (τα φαντάσματα του François Villon, τρία χρώματα, επανάσταση σε δύο πράξεις/δύση, σωματο-ποίηση) με κύριο όμως στοιχείο το συναίσθημα. Ένα χάδι ήπιας υπερρεαλιστικής συνειρμικότητας αγγίζει τη στιχουργική κίνηση και την έκφρασή του (μονόλογος, σε δεύτερο πρόσωπο, επανάσταση σε δύο πράξεις/ανατολή, εμμονή, τα άνθη του χειμώνα, το νυφικό, το παραλήρημα του εραστή, αποσύνθεση). Και ο σουρεαλισμός τροφοδοτεί με πλήθος παραστάσεων γεμάτων κίνηση και χρώμα το ποιητικό του κάδρο.

Οι χώροι του κατά βάση είναι εξωτερικοί και φωτεινοί. Ωστόσο, τούτη η φωτεινότητα έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με τους χαμηλούς τόνους και την μειλίχια μελαγχολική διάθεση των συνθέσεων. Και αυτή η αντίθεση εντείνει το συναισθηματικό βάρος και την αγωνία του ποιητή που ενίοτε αφήνει σκούρες αποχρώσεις (τρία χρώματα, αποσύνθεση).

Στο ίδιο συναισθηματικό πλαίσιο εντάσσονται και οι στενοί χώροι–κελιά (απώλεια, μαύρο χώμα, ασάλευτα, επανάσταση σε δύο πράξεις/ανατολή) που έρχονται σε αντιδιαστολή προς εξωτερικούς ελεύθερους χώρους. Μα πάντα υπάρχει μία ισορροπία. Άλλωστε, το άχαρο αστικό τοπίο μοιάζει να κυριαρχεί (ασάλευτα) ακόμα και όταν επιχειρούνται εκφραστικές “αποδράσεις” με παραστάσεις από το φυσικό περιβάλλον (τα άνθη του χειμώνα, εμμονή, επανάσταση σε δύο πράξεις/ανατολή, επανάσταση σε δύο πράξεις/δύση, κάποτε, διάλογος) μια και το φυσικό στοιχείο αντιμετωπίζεται ως “αξιοθέατο” ποιητικό από έναν αστό κάτοικο.

Ακόμα και το ερωτικό στοιχείο εντάσσεται αρμονικά στην ψυχική αυτή διάθεση, ίσως και ως “δραπέτευση” από τη μονοτονία. Ένας ερωτισμός συχνά παρεισφρέει με φυσικότητα μέσα στο στίχο που αφήνει μία αίσθηση συγκαλυμμένης λαγνείας δίχως να προκαλεί (διάλογος, ο κύκλος, μονόλογος σε δεύτερο πρόσωπο, μνήμα στο βυθό, σωματο-ποίηση, το παραλήρημα του εραστή, χρόνιος αυτόχειρας, φωνές). Μυθικά και θρησκευτικά στοιχεία (τα φαντάσματα του François Villon, μαύρο χώμα, επανάσταση σε δύο πράξεις/δύση, το παραλήρημα του εραστή, διάλογος, τα άνθη του χειμώνα) εντάσσονται αβίαστα στη στιχουργική του ως σύμβολα με εύληπτο συναισθηματικό περιεχόμενο.

Κράτα το