Καθώς γέρνουμε, πάντα,
τα πρόσωπα βλέπουν ανατολή.
Κροταλίζουν, θαρρείς χώρια μας κι αθόρυβα,
ένα φόρτωμα γιατί στα όνειρά μας,
ξεχασμένες υποθέσεις, άλυτοι γρίφοι,
θύμησες σκοινιά, κι ένα κομμάτι απ’ το μέλλον,
αδιευκρίνιστο κι αυτό, ριγμένο, έτσι, με εμάς -άκοντες- μπροστά μας.
Τι να πεις;
Καθώς περνάει ο καιρός, πληθαίνουν οι ερωτήσεις.
Τις ρίχνεις ανέμελα τάχα, σαν τίναγμα του κεφαλιού, παλιά γνώριμη εφηβική κίνηση, πίσω
και βαδίζοντας, έρποντας, σταματώντας,
σε δρασκελίζουν οι εποχές.
Απλή η πανανθρώπινη μοίρα.
Κι οι αγάπες;
_
γράφει η Μαριάννα Γληνού
0 Σχόλια