Είναι κι αυτή η φαντασία μου
που συνωμοτεί μαζί σου
Απροκάλυπτα
Σφυρηλατεί τη μορφή σου στο τίποτα
Κι ενώ κάπως τα είχα βρει με τη μοναξιά μου
ξαφνικά, κάθεσαι δίπλα μου στον καναπέ
βουτάς το τηλεκοντρόλ
αλλάζεις το κανάλι
γέρνεις στο πλάι
κι ακουμπάς στον ώμο μου
Είναι η στιγμή που το βάρος της απουσίας
μπορεί να μεταφερθεί όλο
σε ένα μόνο σημείο του κορμιού
Αποκοιμιέσαι
Έπειτα, μένω ακίνητη
Μη τυχόν και ξυπνήσει η Απουσία
_
γράφει η Μαίρη Αθανασίου
Υπέροχο!!!
Μια απουσία όλο ουσία….
Το αόρατο που κάποιες φορές γίνεται ορατό!!