Γεμίζεις με την απουσία σου το σπίτι
όπως το φευγάτο τραίνο τον άδειο σταθμό.
Μένουν χέρια υψωμένα, τρεμάμενα
που συνοδεύουν τη φωνή σου στο τελευταίο αντίο,
το αντίο του αποχωρισμού.
Τα μάτια σου υγρά, δακρυστάλαχτα
μάτωναν με το βλέμμα την καρδιά μου
κι έμενα εκεί ριζωμένος
να παρακολουθώ την απουσία σου
που μεγέθυνε σα σκιά στον τοίχο
ενώ η παιχνιδιάρα μέρα
με παρακολουθούσε λυπημένη.
_
γράφει η Πολυξένη Βακιρλή
Η Πολυξένη Βακιρλή γεννήθηκε το 1953 στο Σύδνευ από γονείς μετανάστες, αλλά μεγάλωσε στην Ακράτα όπου και τελείωσε το λύκειο. Σπούδασε φιλολογία στην Αθήνα και διορίστηκε στη μέση εκπαίδευση όπου και υπηρέτησε σαν καθηγήτρια. Είναι συνταξιούχος και ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, άρθρων και δοκιμίων. Ασχολείται ακόμη με τα πολιτιστικά του δήμου Πεύκης - Λυκόβρυσης. Είναι παντρεμένη και έχει δυο γιους.
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
