Κι όμως, μια λέξη μας ταίριαζε.
«Απόλυτο».
Πώς φτάσαμε στο «τουλάχιστον»;
Στο «έστω»;
Πώς να χωρέσει το απόλυτο
σε τέτοια καλούπια;
Πού να στριμωχτεί;
Αποτελεί έγκλημα αυτή μας η επιλογή
- και μη με πεις δραματική –
Τις νιώθεις ήδη τις αλυσίδες
από καιρό.
Εσύ τις άφησες στο φυσικό τους χρώμα.
Το γκρι.
Εγώ προσπάθησα να τις χρωματίσω,
μα μην ξεγελιέσαι.
Το βάρος τους είναι η ποινή μας.
Πόσο διαρκούν, αλήθεια, τα ισόβια;
_
γράφει η Ζωή Ναούμ
0 Σχόλια