23/09/2015

Θεέ μου,

Γράφω σε Εσένα. Σε Εσένα που ποτέ δεν θα έρθεις εδώ κοντά μου. Πολλές νύχτες Σε παρακαλούσα, Σου φώναζα. Εγώ ίσως να μην έχω το δικαίωμα να Σου ξοδεύω τον χρόνο. Εγώ ένας τιποτένιος, ένας εξευτελισμένος της ζωής ζητιάνος. Δεν έχω όμως άλλο τρόπο. Πρέπει να Σου τα πω, διότι αύριο… αύριο ίσως να μην ζω. Ναι, όλα τα περιμένω.
Κάθεσαι αγέρωχος πάντα εκεί πάνω στον θρόνο σου. Ούτε μια στιγμή δεν τον αφήνεις μήπως και κάποιος σου τον αρπάξει. Αχ! Θεέ μου είσαι άδικος, πολύ άδικος! Θα έρθεις λένε την κατάλληλη στιγμή. Ποια είναι αυτή η στιγμή; Όταν θα έχει αφανιστεί ο πλανήτης; Ποια; Όταν δεν θα υπάρχει νερό; Ποια; Όταν θα εξαφανιστούμε τρώγοντας ο ένας τον άλλον; Ή ίσως επειδή δεν θα υπάρχει οξυγόνο για να αναπνεύσουμε; Πότε; Πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή; Δεν με νοιάζει για εμένα. Όχι δεν με νοιάζει. Εγώ θα πεθάνω. Ποιος άλλωστε θα νοιαστεί για έναν ζητιάνο που κοιμάται στα παγκάκια δεξιά κι αριστερά, μυρίζει απαίσια, φοράει άθλια, βρωμερά ρούχα; Κανείς. Μια κλοτσιά θα μου δώσουν, όπως κάνουν συνήθως, για να μην πιάνω χώρο και για να μην τους χαλάω την αισθητική. Ποτέ όμως κανείς δεν με ρώτησε πως έφτασα σε αυτό το σημείο. Αύριο μπορεί να έχει άλλος σειρά.
Δεν Σου μιλάω για εμένα Θεέ μου. Σου μιλάω για το παιδί που ψυχορραγεί στην άκρη του βράχου, για το παιδί που πεινάει, που πνίγεται κι αφήνει το παραμύθι του πάνω στο κύμα, για το παιδί που του αφαιρείται η ζωή πριν ακόμα αρχίσει να περπατάει. Σου μιλάω για τους πολέμους που δημιουργούν οι λαοί. Οι άνθρωποι σκοτώνονται και Σε ρωτώ γιατί; Για να κερδίζουν οι ισχυροί, οι λίγοι, αυτοί που έχουν συγκεντρώσει όλο το χρήμα, ελέγχουν τις τράπεζες και τον κόσμο σε όλο το γαλαξία; Αυτοί οι εγκληματίες, δεν τους φτάνουν όλα αυτά που έχουν, θέλουν κι άλλα κι άλλα. Ποτέ και πουθενά δεν σταματούν. Πουλάνε όπλα για να πλουτίζουν ακόμα πιο πολύ κι ο κόσμος πεινάει, σκοτώνεται. Σου μιλάω για ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, που δεν έχουν σπίτι, που απλά επιβιώνουν. Για τις πυρκαγιές που τυχαία δήθεν συμβαίνουν. Τα δάση καταστρέφονται για να χτίζουν οικοδομήματα και να κερδίζουν συνεχώς όλο και πιο πολλά. Για τις θάλασσες που μολύνονται ασταμάτητα, διότι απορροφούν απόβλητα, χημικά και λιπάσματα. Για την ατμόσφαιρα που ρυπαίνεται από εκατομμύρια βλαβερές ουσίες, καυσαέριο, διοξείδιο του άνθρακα και χημικά. Για το χώμα που είναι μολυσμένο και για τις τροφές που μεταλλάσσονται σε κάτι που τους μοιάζει. Για τις σοβαρές αρρώστιες, όπως ο καρκίνος και το AIDS. Το αντίδοτο το έχουν, μα δεν το δίνουν. Μα πώς θα πλουτίσουν διαφορετικά οι φαρμακοβιομηχανίες; Σου μιλώ για τον καιάδα που πετούν όλους όσους δεν είναι παραγωγικοί ή όσους διαφέρουν από την κοινή νόρμα, όπως τους γέρους, τους ανάπηρους, τους παχύσαρκους, τους ζητιάνους, τους ομοφυλόφιλους, τους αλλοδαπούς. Για το εμπόριο ναρκωτικών όπου “λιώνουν” οι άνθρωποι για να πλουτίζουν οι ισχυροί. Για τα ζώα που τα εκμεταλλεύονται με σκοπό τη δημιουργία δέρματος και γούνας. Για το εμπόριο ανθρώπων και οργάνων. Για την παιδική εργασία. Για τους βιασμούς.
Τι άλλο να Σου πω δεν ξέρω. Σίγουρα ξεχνάω πολλά. Κι αν σκεφτεί κάποιος πως όλα αυτά συμβαίνουν για το κέρδος… Τόση δυστυχία Θεέ μου κι Εσύ ακόμα εκεί πάνω. Κουράστηκα Θεέ μου απ’ όλη την σαπίλα, απ’ όλη την χυδαιότητα. Δεν αντέχω να βλέπω να συμβαίνουν όλα αυτά δίπλα μου κι εγώ τίποτα να μην μπορώ να κάνω. Η ψυχή μου είναι σκούρα απ’ την θλίψη. Η πείνα δε με πειράζει, την έχω συνηθίσει, αλλά την αθλιότητα, την κακία, την εκμετάλλευση, την υποκρισία και το μίσος δεν τα αντέχω. Όχι, δεν τα αντέχω. Θεέ μου, εχθές σταμάτησε ένα παιδάκι στον δρόμο, με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια, μα δεν ήξερα τί να του πω. Ένιωσα ντροπή και απλά του είπα “Συγγνώμη!”. Σε καλώ λοιπόν να έρθεις, αλλά να έρθεις τώρα! Ίσως και χθες.

Αγάθωνας

_

γράφει η Ελένη Ιωαννάτου