γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

–

Ο Θωμάς Τζιωρτζιώτης, μέσα από το βιβλίο του “Αϊσέ” μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα σύγχρονων και καθημερινών προβλημάτων, όπως εκείνα του προσφυγικού αλλά και την ενδοοικογενειακής βίας.

Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο γοητευτικός Αντρέας, είναι ένας δον ζουάν της εποχής. Αδέσμευτος, αθεράπευτα εργένης, με μια καλή οικονομική επιφάνεια, βγαίνει, διασκεδάσει, περνά καλά και προσελκύει το γυναικείο κοινό με απώτερο σκοπό τις ευκαιριακές πολύωρες σχέσεις, για  κάλυψη των σεξουαλικών αναγκών.

Όπου ξαφνικά και απρόσμενα η μοίρα θα αναλάβει δράση και θα τον περιπλέξει στα δίχτυα της αληθινής αγάπης, δίχως καλά – καλά να το καταλάβει. Όμως αυτή του η αγάπη είναι λίγο διαφορετική από τις άλλες και έξω από τα όρια του «φυσιολογικού» για τα στενά όρια της επαρχιακής κοινής λογικής.

Αλήθεια ποια χαρακτηριστικά μπορούν να ορίσουν κάτι φυσιολογικό; Κανείς δε ξέρει…

Η Αϊσέ, μια κατατρεγμένη γυναίκα που βιώνει την ενδοοικογενειακή βία στο μέγιστο βαθμό, θα σημαδέψει την καρδιά του Ανδρέα, δημιουργώντας του άγχος, σύγχυση και χάος, σε μια καθόλα ανέμελη ζωή.

Η Δήμητρα, δυναμική και καταξιωμένη προσωπικότητα, θα εκδηλώσει αβίαστα το ενδιαφέρον της και θα προσπαθήσει να διεκδικήσει με αξιοπρέπεια και μεθοδικότητα μια θέση στην καρδιά του, χωρίς τα προγνωστικά να είναι με το μέρος της.

Και ενώ η ιστορία προχωράει, τόσο το κουβάρι με τους ήρωες τυλίγεται και μαζί του παρασέρνει τους αναγνώστες σε ένα ταξίδι γεμάτο σασπένς, αγωνίες και εναλλαγές σκέψεων των συναισθημάτων. Συναντήσεις, αγκαλιές, μετέωρα χάδια, ανείπωτα λόγια που ευτυχώς διάβασαν τα μάτια μπερδεμένα με καθωσπρεπισμούς που η καρδιά αρνείται να καταλάβει…

Θυμηθείτε… το τρένο της αγάπης, σταματά στο σταθμό μας, για τους περισσότερους, μια φορά. Αν δεν νιώθουμε έτοιμοι να επιβιβαστούμε, εκείνο θα φύγει χωρίς εμάς, χωρίς να μας περιμένει και ύστερα στο επόμενο που θα έρθει, ίσως να είναι μάταιη η επιβίβασή μας.

Έτσι λοιπόν και ο Αντρέας, εγκλωβισμένος σε πρέπει και ανούσιες δικαιολογίες, σε θέλω που δεν μας καθορίζουν, σε γνώμες, απόψεις και ανεκπλήρωτα όνειρα άλλων, ανέβαλλε την επιβίβασή του επ’ αόριστον, ματαίωσε το ταξίδι του, μη μπορώντας να απαγκιστρωθεί από τα δεσμά της κοινωνίας που κρίνει αμείλικτα τις εκάστοτε επιλογές μας και άφησε ανεκμετάλλευτο το εφαλτήριο – εισιτήριο της ζωής του, χωρίς να γνωρίζει την πραγματική του αξία.

Προσπάθησε να ξεχάσει, να γυρίσει σελίδα και να ακουμπήσει σε μια σχέση που μάταια μπορούσε να σταθεί ζωντανή, έως ότι κατάφερε να σπάσει τα δεσμά του, σαν αλλοτινός Δον Κιχώτης και να ανοίξει τα φτερά του…

Τι κρύβει στους κόλπους της η αγάπη; Ποια μοίρα τραβά τα νήματα των πρωταγωνιστών; Τι χάνουμε και τι κερδίζουμε με τις αναστολές μας;

Δε σας αποκαλύψω το τέλος της ιστορίας, αλλά θα σας πω μονάχα ότι είναι απρόσμενο και αξίζει να τη διαβάσετε.

Από κάθε βιβλίο που διαβάζω, απομονώνω μια χαρακτηριστική φράση, για να τη μοιραστώ μαζί σας. Η φράση από την Αϊσε είναι η ακόλουθη:

Αχ πόσο δύσκολο πράγμα είναι ο έρωτας. Τη μια να τρελαίνεσαι από χαρά και την άλλη να τρελαίνεσαι από τον φόβο μήπως χάσεις αυτό που σε κάνει να νιώθεις έτσι όμορφα.