Είναι στης θάλασσας το στόμα πλασμένο το εσώτερό μας σώμα.

Μασημένο αργά σε μύριες επώδυνες επαναλήψεις, φτάνει τροχισμένο

το πέλμα να στεριωθεί αιχμηρά στο χώμα.

Ανάσαινε για χρόνια η άμμος μέσα σου, πάχαινε στον ήλιο που της φούσκωνε

τους ακονισμένους πόρους του δέρματος της.

Κοχλάζει η θάλασσα στα ανάμματα της κραυγής σου.

Η επιδερμίδα της γρύλλιζε ανήσυχα κάτω από το αυταρχικό βλέμμα του Βοριά.

Στον αντίλαλο των θνητών μας βημάτων με το βαθύ χνάρι άφριζε θυμωμένη η στοργή της.

Ετοιμαζόταν για χρόνια στο υγρό θηκάρι κρατημένη η σάρκα της νέας γης που φοράμε.

Είναι η θάλασσα ο σπόρος της ανάσας και η άμμος οι στάχτες των πνιγμένων.

Σεντούκι το κορμί του εφήβου μαίνεται κάτω από τα οστά του

η φωτιά, η ανάγκη να σπάσει το ποτάμι μαζί με τις αμμουδιές του,

μαζί με τον βυθό του, στων γογγυλιών τον θόρυβο… κουβαλά με ορμή

την πορφύρα. Νερό που κρύβει στον πηλό γλυκό νερό να ξεδιψάσει.

Σπόρος θαλάσσης κι αυτός αλμυρός που φυτρώνει το ανάστημά του

στην πρώτη κραταιή νεροποντή. Φούσκωσε μέσα στο νεαρό σώμα η όρεξη,

πιέζοντας η μαγιά των αιώνων τα άνθη να ξεδιπλώσουν τα φτερά τους….

στην πλημμύρα των αρωμάτων. Κάθε ανάσας παφλασμός πια θα μυρίζει νοτισμένο αλάτι.

Ξερνάει ο χρόνος τα ναυάγια και τις ευωδιές του πια ως το ξημέρωμα της νέας φύσης.

Σε μια λάβα μελιού ρέει η ορμή της φρέσκιας πλάσης. Στον φλοίσβο των κυμάτων

το τσόφλι της φλούδας ποθεί να σπάσει, για να γεννηθεί ο νέος ναύτης.

Ψήλωνε με τον βόμβο των μελισσών το νερό ως την επιφάνεια των χειλιών

του αγοριού. Διάλεξε εκεί να κρυφτεί… διακριτικά σε κάποιων εφιαλτών τα νήπια παρακάλια. Τα αρχέγονα μυστικά της Κύπριδας ορθώνουν το καινό σώμα

στο κοχύλι της. Ανοίγω τα χείλη… και οι νύμφες χορεύουν στα συντρίμμια της νύχτας.

Κοχλάζει πάνω στα ερείπια των υδάτινων μασκών το φλογισμένο φυτίλι της φοράς μου.

Δεν ορίζω τη λύσσα του, απλώς έντυσα την ποίησή του με τη χροιά μου.

Τώρα η ώρα των ουρλιαχτών της μέρας που αδημονούσε να φανεί

η ελπίδα της. Η θάλασσα γέννησε το σχήμα μου. Εκείνη η Κυρά και ραψωδός της μοίρας μου. Κεντημένη στο ταξίδι η ιχνηλασία της αυγής, στην υδάτινή της αντανάκλαση

ξέρω μόνο να τη γεύομαι.

_

γράφει ο Τάσος Μιχαηλίδης

____

Το ποίημα ‘Βομβαρδισμός υδάτων’ βραβεύτηκε με το δεύτερο βραβείο του ΚΕΛΑΙΝΩ

____