Βροχή…
Χαζεύω τη φθινοπωρινή βροχή από το παράθυρο της δουλειάς μου. Δυο περαστικοί με τις γκριζωπές τους ομπρέλες μοιάζουν να ανταγωνίζονται για το ποιος θα φτάσει πρώτος στο απέναντι πεζοδρόμιο. Ένα λεωφορείο θολωμένο από τις ανάσες και μουσκεμένο, βαριανασαίνει με το μπουλούκι που τρύπωσε για να σωθεί από την ξαφνική καταιγίδα ξεφυσώντας καπνό. Στη στάση το κοιτάζουν όλοι βρεγμένοι και απογοητευμένοι. Δε μοιάζει καθόλου με σωτήρα και το γνωρίζει. Το ξέρουν και εκείνοι που περιμένουν, πως ούτε κι αυτό θα ανοίξει τις πόρτες του για αυτούς. Μανάδες που κοιτάζουν τα ρολόγια τους ξέροντας πόσα πράγματα θα πάνε σαν ντόμινο αργότερα. Νταντάδες που περιμένουν στα σπίτια, χαϊδεύοντας στο κεφάλι παιδιά σκαλωμένα σε ένα άλλο παράθυρο που αφήνουν χνώτα απογοήτευσής του «πότε θα ‘ρθει» στο τζάμι.
Μια βροχή που όλα τα αλλάζει. Μια βροχή και όλα βουλιάζουν στις λασπωμένες λακκούβες του δρόμου…
Κοιτάζω από το παράθυρο και το ξέρω, πως και αυτό το λεωφορείο που περιμένω δε θα ‘ρθει. Και ακόμα και αν έρθει, δε θα με χωρά. Θαυμάζω μερικές φορές τη γενναία μου διαπίστωση που προτρέχει για να με προστατεύσει. Κάθεται εκεί μπροστά μου σαν ασπίδα. «Αυτήν την πραγματικότητα πρέπει να δεχτείς», μου λέει.
Μα είμαι κι εγώ σαν εκείνα τα παιδιά. Με το στόμα φυσώ τη ζεστή μου ανάσα στο τζάμι. Με το δάχτυλο γράφω ένα «πότε θα ‘ρθει»…
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
[…] Μα είμαι κι εγώ σαν εκείνα τα παιδιά. Με το στόμα φυσώ τη ζεστή μου ανάσα στο τζάμι. Με το δάχτυλο γράφω ένα «πότε θα ‘ρθει»…[..]
ε ναι …..που να πάρει …
Καλημέρα Μάχη μου. Δυνατό κείμενο!!
Καλησπέρα Αννα μου. Και αν δεν έρθει…λέω εγώ να σβήσουμε το χνώτο με το μανίκι και να πάμε παραπέρα…Σιγά…
Η βροχή είναι θλίψη και λύτρωση μαζί. Ερχεται, ξεπλένει, καθαρίζει, λυτρώνει, για να υποδεχτεί αργότερα το ουράνιο τόξο. Πού πάντα, μα πάντα βγαίνει μετά τη βροχή. Την καλημέρα μου Μάχη!
Έτσι ακριβώς Χριστίνα μου. Καλή σου μέρα
Μια βροχή που μας κάνει να αισθανόμαστε και πάλι παιδιά, μας αναστατώνει, μας βάζει στην αναμονή. Μια βροχή που κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί. Πολύ ωραίο, Μάχη.
Σε ευχαριστώ Βάσω. Ναι κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί.
Θα έρθει. Θα τα ξεπλύνει όλα η βροχή και θα ‘ρθει!!! Μικρή η ιστορία σου Μάχη μου, όμως πολλά και μεγάλα όσα είπε…Και η φράση στο τέλος, η γεμάτη τρυφερότητα…! Την αγάπη μου!!!
Σε ευχαριστώ Σοφία μου. Καλό σου βράδυ!
Όμορφη ιστορία για τη βροχή και την επίδρασή της στα απλά πρακτικά πράγματα αλλά και στις σκέψεις και τα συναισθήματα. Το τέλος της ιστορίας πολύ ωραίο. Η ζωή προχωρά και τα καλύτερα τα περιμένουμε, Μάχη μου!!!!
Ναι ας είμαστε αισιόδοξοι! Καλησπέρα Μάρθα και σε ευχαριστώ