Βρέχει...

Οι σταγόνες που χτυπάνε το πλαστικό του φωταγωγού μου με ξύπνησαν μετά από έναν μικρό εφιάλτη.

Το πρώτο πράγμα που θυμήθηκα ήσουν εσύ.

Τα μάτια σου.

Η στενάχωρη χαρά σου χθες.

Τα μάτια σου πού ’βρεχαν τις παλάμες μου,

αυτά τα υπέροχα μάτια που όμιά τους μόνο με κάποιο άστρο θα μπορούσαν να συγκριθούν,

κάποιο άστρο μακριά από εδώ,

κάποιο άστρο μοναχό.

Βρέχει και θυμάμαι τη θλίψη σου,

νιώθω πως θέλω να τη σπάσω.

Θέλω τόσο να την σπάσω,

να γίνω ο ήρωας που θα σε βγάλει από το σκοτάδι,

να διώξω τον πόνο σου και να τον μετατρέψω σε γλυκό χάδι που θα μείνει.

Βρέχει και εύχομαι να ήσουν εδώ.

Κοντά μου...

Να κάναμε τα δικά μας, ή απλά να σου κρατούσα το χέρι και να σου έλεγα πως σε αγαπώ,

ή να πηγαίναμε βόλτες στους σκοτεινούς μας κόσμους που μιλούσαμε εχθές,

σύντομες βόλτες όμως για να μην χαθούμε στο βαθύ σκοτάδι τους.

Βρέχει και ξανά σκέφτομαι το τι θα προξενούσε η επόμενη βροχερή μέρα.

Θα ξεκινάει και αυτή από τα μάτια σου ή θα κρέμεται από την αγκαλιά μας;

Βρέξε λίγο ακόμα...

Μου θυμίζεις εκείνη...

Μου θυμίζεις το τότε, και ίσως το ποτέ.

_

γράφει ο Μάριος Αντωνίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!