Το τελευταίο φιλί
στα πόδια του έρωτα που διαβήκαμε αφήνω.
Κάτω απ’ τον τραυματισμένο ουρανό
με την ευτυχία δεμένη στο λαιμό ξεμακραίνω.
Κι όσο θα με προσπερνάς
λύσε την σφαλισμένη σου ψυχή
ζήτα της μια αναβολή
απ’ τη συμφωνημένη σιωπή
το τελευταίο σ’ αγαπώ ν’ ακούσεις.
Κι αν δε φοβάσαι σκύψε και παρ’ το αγκαλιά
ν’ αντέξει στου λυγμού τα δειλινά
αυτό που βάφτισες αγάπη!
Σαν ξαποστάσεις απ’ το φευγιό
και στο δάκρυ του αναπαυθείς
αγνάντι μου αν μπορέσεις να σταθείς
κοίτα εκείνα τα απέθαντα γιασεμιά
που πρόθυμα τα μάτωνα για σένα.
Παρέα μ’ ένα τσιγάρο σέρτικο κι αράθυμο
το νου μου τον ξάστερο τυραννούσα
έρωτας δίπλα σου ν’ ανατείλω!
Εσύ όλο γέλιο κι αρεσιά τον χορευτή παρίστανες
ονειροπαγίδα γελαστή
κυνηγιόσουνα με το φιλί.
Εγώ λάθρα μέρευα τους καιρούς
για να πετάξουμε ψηλά
αλλά εσύ φοβήθηκες
τα ύψη!

_

γράφει η Βίκυ Δρακουλαράκου