Στα γόνατα έπεσε η ψυχή και έμεινε μονάχη
σαν βότσαλο γυμνό σκαρί, κουρέλι βρεγμένο δάκρυ.
Στη λάσπη κύλησε φτωχή, της έριξαν τη πέτρα
μέσα σε ρούχο δανεικό το σκέπασαν τα δέντρα.
Και στου γκρεμού την άκρη εγώ, στο χείλος της αβύσσου
γίνομαι ίσκιος, αερικό και χάνομαι μαζί σου.
Σπουργίτι που έσπασε φτερά, στου ανέμου το σεργιάνι
και έμεινε μες την παγωνιά, σε βράδυ χωρίς φεγγάρι.
Κοιμάται απόψε στο σκαλί, στο κρύο, στο σκοτάδι
και κλαίει η νύχτα στη σιωπή, που έχασε πετράδι.
Μόνος πεθαίνει ο ουρανός και μόνος τραγουδάει
για να κρατήσει συντροφιά σε αυτόν που ξεψυχάει.