“…για μιαν ουτοπία πιστεύω γράφει ο κάθε συγγραφέας που λαχταρά να την δει φορώντας τα ρούχα της πραγμάτωσης …” – Μαρία Κρασοπούλου

(Φωτογραφία: © Στράτος Γιαννόπουλος)

Φιλοξενούμενη στη δράση «Ελάτε να μιλήσουμε για τη λογοτεχνία» είναι η ποιήτρια Μαρία Κρασοπούλου!

Βιογραφικό σημείωμα:

Η Μαρία Κρασοπούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Είναι απόφοιτος του Μουσικού Σχολείου Καλαμάτας, του τμήματος Βιολογικής Γεωργίας του Ανωτάτου Τεχνολογικού Ιδρύματος Ιονίων Νήσων καθώς επίσης και του τμήματος Ιστορίας Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.Το τραγούδι και η γραφή την κέρδισαν από την πολύ νεαρή της ηλικία. Το 2012 κάνει την πρώτη της δισκογραφική συμμετοχή ως ερμηνεύτρια στον δίσκο του Γρηγόρη Πολύζου “Σε τόπους που δεν ξέρω”  σε παραγωγή του Νίκου Ζούδιαρη και στο πλάι σπουδαίων ερμηνευτών όπως ο Λάκης Χαλκιάς, η Φωτεινή Δάρρα και ο Απόστολος Ρίζος. Το 2016 κυκλοφορεί η πρώτη προσωπική δισκογραφία της με τον συνθέτη Γρήγορη Πολύζο με τίτλο “Αποστάσεις” με την συμμετοχή του Κώστα Μακεδόνα  σε στίχους Αυγής Βυθουλκα, Πόλυ Κυριάκου καθώς και της ίδιας. Το 2016 επίσης κυκλοφορεί και η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο “Ήχοι Αθόρυβοι” από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το 2019 το ντουέτο ευαισθητοποίησης ενάντια στον παιδικό καρκίνο “Γιατί μ’ αρέσει η ζωή” με τον Παντελή Θαλασσινό σε μουσική Γρηγόρη Πολύζου και σε στίχους Πόλυ Κυριάκου κυκλοφορεί μαζί με το παιδικό παραμύθι  της Μαρή Δελλατόλα ” Ο Αντώνης που έφερε τον ήλιο”.

Σήμερα ζει κι εργάζεται στην γενέτειρά της στην Σχολή Βυζαντινής και Παραδοσιακής Μουσικης. Ερμηνευτικά  την συναντάμε επί σειρά ετών  πλάι σε τρείς εξαιρετικούς μουσικούς  με το σχήμα Bit gia Bit που αποτελείται από τους Αντώνη Κουφουδάκη, Νικόλα Παλαιολόγο και Γιώργο Κλάδη. Η μουσική τους κινείται στο πλαίσιο του ελληνικού τραγουδιού όπως αυτό διαμορφώθηκε μέσα από την δυτική και ανατολική του επιρροή.

Στοιχεία επικοινωνίας:

email: [email protected]

Ερωτηματολόγιο για Συγγραφείς

Ποιον συγγραφέα ή ποιητή θα ήθελες να συναντήσεις;

Αν υποθέταμε πως ο άνθρωπος μπορούσε να πηγαινοέρχεται και να κάνει συναντήσεις πότε στα εγκόσμια πότε εκεί που κατοικεί μόνο η ψυχή, χωρίς το απόβαρο του σώματος, θα ήθελα πολύ να συναντήσω τον ποιητή μας Νίκο Καρούζο. Θα τον ρωτούσα πως εκείνος από το υπόγειο που διέμενε μπόρεσε να δει τον ουρανό, όλα τα διακριτά και μυστικά του σημεία κι εμείς στα πιο πλατιά και χαώδη μπαλκόνια, με τόσα τηλεσκόπια, τόσα δεκανίκια παρατηρήσεως, γυρεύουμε ένα άστρο έτσι να πούμε ότι κάτι εθεάθη από εμάς.

Το είδος γραφής που υπηρετείς σε εκφράζει απόλυτα; Θα μπορούσες να πειραματιστείς γράφοντας κάτι διαφορετικό, κι αν ναι τι θα ήθελες να δοκιμάσεις;

Η ποίηση είναι εξαιρετικά ικανή να σου παρέχει ελευθερία και ταυτόχρονα να στην στερεί επιδεικτικά για να την φτιάξεις ως ποίηση που να στέκεται αρτιμελής κι αυτό είναι μεγάλη πρόκληση για εμένα και δεν θα άλλαζα αυτή την μάχη να νιώσω ελεύθερη μέσα από εκείνη για καμία άλλη αρένα γραφής. Μιλάω για αρένα γιατί περί πάλης πρόκειται είτε μιλούμε για ποίημα, για πεζογραφία, μυθιστόρημα, θέατρο ή οτιδήποτε απαιτεί την ψυχή σου προσφερόμενη και ένα κενό χαρτί. Παραμένω πιστή στην ποίηση. Δεν μου έχει δώσει άλλωστε ποτέ την αφορμή να ζητήσω αλλού την φωνή μου. Δεν με έχει προδώσει.

Ποια θεωρείς την πιο ξεχωριστή στιγμή στη λογοτεχνική σου διαδρομή ως τώρα;

Κάθε φορά που κάποιος άνθρωπος ακουμπά τις σκέψεις του πάνω σε ένα ποίημα μου και νιώθει να ξαποσταίνει είτε απαλύνοντας την αμυχή, είτε αναγνωρίζοντας κάτι δικό του ανάμεσα στις λέξεις. Ξεχωριστή στιγμή για εμένα στην μέχρι σήμερα λογοτεχνική μου διαδρομή όσο μικρή η μεγάλη θα την χαρακτήριζε κανείς, είναι η κάθε στιγμή που κάποιος συγκινήθηκε, θύμωσε, συγχώρεσε τον εαυτό του κυρίως κι έπειτα κάποιον άλλο γιατί αναγνώρισε μέσα του ένα παραπάνω εκατοστό από άνθρωπο. Έχω την τύχη λοιπόν να έχω εχέγγυο μια συρραφή τέτοιων στιγμών.

Για ποια λογοτεχνική εμπειρία αγωνίζεσαι την οποία και προσδοκάς να ζήσεις στο μέλλον;

Ονειρεύομαι την ημέρα που οι νεότεροι άνθρωποι στις μηχανές αναζήτησης των έξυπνων κινητών τους θα πληκτρολογούν Έλληνες και ξένους ποιητές για να εκφράσουν τον έρωτα, την αγάπη, την απογοήτευση και την απώλεια που συνοδεύουν πάντα την ζωή. Θα αναζητά τραγούδια που θα απαιτούν την σκέψη τους όχι απλά θα αποκοιμίζουν νου και ψυχή ώστε να είναι εύκολη λεία. Δεν είναι λοιπόν προσωπική λογοτεχνική εμπειρία η προσδοκώμενη αλλά συνολική και σωτηρία για τον ψυχισμό των επόμενων γενεών που ακόμη δεν έχουν δει πόση επιφάνεια τους επιφυλάσσει ο κόσμος.

Σε ποια ηλικία εκφράστηκες για πρώτη φορά, γράφοντας το πρώτο σου πεζό ή ποιητικό κείμενο;

Κάπου μεταξύ γυμνασίου και λυκείου.

Γιατί γράφεις;

Γράφω για να μπορώ να οξυγονώνω την ψυχή μου. Γράφω για να βλέπω τα πράγματα πιο ευδιάκριτα. Γράφω όπως τραγουδώ, από βιοτική ανάγκη κι έπειτα γράφω γιατί αν μπορέσει έστω κι ένα ποίημα να βρει καλό αποδέκτη, αυτό σημαίνει πως δεν έκανα καλό μόνο στον εαυτό μου αλλά τουλάχιστον σε έναν ακόμη άνθρωπο. Ουτοπικό; Για μιαν ουτοπία πιστεύω γράφει ο κάθε συγγραφέας που λαχταρά να την δει φορώντας τα ρούχα της πραγμάτωσης.

Για ποιους λόγους θα συμβούλευες κάποιον να γίνει συγγραφέας ή ποιητής και γιατί να τ’ αποφύγει;

Ας ξεκινήσουμε με το ότι δεν θα απέτρεπα ποτέ έναν άνθρωπο που θέλει να εκφράσει και να εκφραστεί για κανένα λόγο αρκεί αυτό να προκύπτει ειλικρινώς από την ανάγκη του εκφράσει και να εκφραστεί. Ούτε πιστεύω ότι υπάρχουν άξιοι και όχι, καταξιωμένοι ή όχι, καλοί ή κακοί. Όταν κάποιος ξεκινά να γράψει μια γραμμή ακόμη κι αν το θεωρήσεις κακό για τα δικά σου γούστα ή ευτελές ή ασήμαντο δεν πρέπει να σκίσεις του άλλου την σελίδα. Θέλει τριβή, θέλει δουλειά, θέλει διάβασμα και αυτοκριτική κι αυτά είναι εργαλεία που τα αποκτάς πληρώνοντας με χρόνο. Θα συμβούλευα κάποιον να γίνει συγγραφέας αν έχει κάτι να μοιραστεί και χρόνο να δουλέψει. Ο συγγραφέας εκτίει χρόνο μαθητείας μέχρι το τέλος του.

Τι είναι για εσένα οι αναγνώστες; Πελάτες, κριτές ή συμβουλάτορες;

Αν ήταν πελάτες δεν θα μιλούσαμε για τέχνη αλλά για κατάστημα λιανικής χονδρικής. Η τέχνη κατ’ εμέ δεν πωλείται γιατί πολύ απλά η τιμή της θα ήταν τέτοια που δεν μπορούσε να αγοραστεί από κανέναν. Οι αναγνώστες μου είναι συνοδοιπόροι κι οι συνοδοιπόροι έχουν δικαίωμα να είναι και κριτές και συμβουλάτορες. Το τι μπορώ να διακρίνω μέσα από την κριτική και την συμβουλή , το τι περνά μέσα από την κρισάρα μου έχει να κάνει με το δικό μου ένστικτο, με το πόσο αναγνωρίζω αγάπη και φυσικά γνώση μέσα στην κριτική και συμβουλή. Η κρισάρα πρέπει να είναι γερή ώστε να  κρατά έξω την εμπάθεια και την κακή προαίρεση. Με άλλον τρόπο δεν πας πουθενά. Με άλλον τρόπο δεν έχεις καν συνοδοιπόρους.

Ποια λογοτεχνική ερώτηση μισείς να σου κάνουν και γιατί;

”Τι θέλει να πει ο ποιητής”; Ο ποιητής το είπε πρώτα στον εαυτό του. Ο ποιητής το έγραψε για να μπορέσεις να βρεις εκεί και τον δικό σου εαυτό όχι ως αντανάκλαση αλλά ως ξεχωριστή οντότητα. Ο ποιητής απεχθάνεται την μασημένη τροφή για αυτό και γράφει ποίηση. Αν δεν μπορείς να αντιληφθείς τον υπαινιγμό αυτό δεν μειώνει την αξία του ποιητή ούτε φυσικά και την δική σου. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος είχε πει μια ευφυέστατη  ατάκα στην ταινία “το δόλωμα”. “Παιδί μου, η ποίηση είναι ποίηση, άμα δεν την καταλαβαίνει κανείς. Άμα την καταλαβαίνουν όλοι, δεν είναι ποίηση, είναι τσιφτετέλι. Κατάλαβες;”

Ανέφερε τρεις χαρακτηρισμούς για τον εαυτό σου για τους οποίους είσαι υπερήφανος/η και άλλους τρεις για τους οποίους όχι.

Είμαι υπερήφανη γιατί επιμένω να διατηρώ την ευαισθησία μου  σε έναν κόσμο που την θεωρεί αδυναμία.

Είμαι υπερήφανη γιατί έχω την ευθύτητα να λέω αυτό που πιστεύω σε έναν κόσμο που το θεωρεί ελάττωμα.

Είμαι υπερήφανη για πιστεύω ότι έχω μια κάποια συνέπεια απέναντι στα πράγματα.

Δεν είμαι υπερήφανη για τους λόγους που προανέφερα ως λόγους υπερηφάνειας γιατί δεν ξέρω κατά πόσο είναι εν τέλει βοηθητικοί σε εμένα ή στον κόσμο. Σημειώσατε Χ.