Για την ποιητική συλλογή «ΣΤΑΛΑΓΜΑΤΑ» του Λευτέρη Γ. Καστρινάκη

…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος Όταν θέλω να βάλω μια όμορφη τελεία στη μέρα, διαβάζω συνήθως μια ποιητική συλλογή πριν κοιμηθώ. (Κάπως έτσι αδειάζει ο νους μου από σκέψεις και γεμίζει με όνειρα…) Το προηγούμενο βράδυ λοιπόν, μου κράτησε συντροφιά το βιβλίο “Σταλάγματα” του αγαπημένου ποιητή Λευτέρη Γ. Καστρινάκη. Κι επειδή το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον, θα […]
- 2.05.2024 -

…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος

Όταν θέλω να βάλω μια όμορφη τελεία στη μέρα, διαβάζω συνήθως μια ποιητική συλλογή πριν κοιμηθώ. (Κάπως έτσι αδειάζει ο νους μου από σκέψεις και γεμίζει με όνειρα…)

Το προηγούμενο βράδυ λοιπόν, μου κράτησε συντροφιά το βιβλίο “Σταλάγματα” του αγαπημένου ποιητή Λευτέρη Γ. Καστρινάκη. Κι επειδή το βρήκα τρομερά ενδιαφέρον, θα ήθελα να σας προσκαλέσω να το γνωρίσουμε μαζί, κάνοντας αρχή με μερικά στοιχεία για τον δημιουργό του:

Όπως αναφέρεται στο βιβλίο, ο Λευτέρης Καστρινάκης γεννήθηκε το 1948 στο χωριό Κάινα του Νομού Χανίων. Σπούδασε Φυσική και για περίπου 35 χρόνια ασχολήθηκε με την έρευνα διδάσκοντας κυρίως στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, μα και στο εξωτερικό. Το 2017 έκδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Βραχογραφίες», ακολουθώντας το 2021 η επόμενη, οι «Μετουσιώσεις». Η παρούσα συλλογή «Σταλάγματα» γράφτηκε βασισμένη στα πρότυπα της γνωμικής ποίησης.

Αλλά τι είναι η γνωμική ποίηση;

Αναζητώντας περισσότερα στοιχεία για αυτό το είδος, οδηγήθηκα στην ιστοσελίδα greek_greek.en-academic.com[1]. Εκεί, όπου περιγράφεται ως ένα «Ποιητικό είδος ηθικοδιδακτικού χαρακτήρα, στο οποίο οι ηθικές παραινέσεις δίνονται αποφθεγματικά και για τον λόγο αυτό ξεχωρίζει από τη διδακτική ποίηση».

Γνωρίζοντας λοιπόν για το τι πρόκειται να διαβάσουμε στη συνέχεια, ας προχωρήσουμε στη δομή του βιβλίου. Το έργο «Σταλάγματα» χωρίζεται σε 5 μέρη. Το πρώτο έχει τον τίτλο «της ζωής», το δεύτερο «της ποίησης», το επόμενο «της ειρήνης», έπεται «του έρωτα» και ολοκληρώνεται με «του αναπόφευκτου».

Στην αρχή των σελίδων αναφέρεται πως είναι αφιερωμένο «Σ’ αυτούς που με ανιδιοτέλεια αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο», ενώ στην συνέχεια υπάρχουν στίχοι από ποίημα του Αργύρη Χιόνη με τίτλο «Η φωνή της σιωπής».

Επικεντρώνοντας τώρα στα ποιήματα της συλλογής, θα εξετάσουμε ενδεικτικά κάποια στιχάκια που απαρτίζουν τα 5 κεφάλαια του βιβλίου. Αρχής γενομένης του «της ζωής». Εκεί, όπου ο ποιητής ανάμεσα στ’ άλλα σημειώνει με δηκτικό τρόπο τις κάτωθι, ποιητικές του σκέψεις (σελ.16):

«Ήταν μεγαλομανής

κι έτρεχε πάντα μόνος

για να ‘χει την ψευδαίσθηση

πως είναι πάντα πρώτος»

Όπως και στην σελίδα 20, αναφέροντας ότι:

«Σε βάθρο πάνω εκεί ψηλά

στέκει η δικαιοσύνη.

 

Όταν δεν τους συμφέρει,

αλλάζουνε

Ή το βάθρο ή την δικαιοσύνη,

μέχρι να ‘ρθεί στα μέτρα τους.»

Από το δεύτερο μέρος με τίτλο «της ποίησης», διαβάζουμε στην σελίδα 57 τον τρόπο που η φαντασία μεταμορφώνεται αυθόρμητα σε έμπνευση:

«Όταν η φαντασία

μεθάει και τρεκλίζει,

πέφτουν από την τσέπη της

οι πιο ωραίοι στίχοι.»

Και καθώς προχωρούμε, συναντούμε στο κεφάλαιο «της ειρήνης» τους παρακάτω  λογισμούς. Λογισμοί, οι οποίοι πιστεύω πως φέρνουν αυθόρμητα στο νου και κάτι απ’ τις γραφές του Κώστα Καρυωτάκη:

«Από μακριά περιχαρής

ο πόλεμος φάνηκε

Με γέλια κι εμβατήρια

όλους μας προσκαλεί

σ’ ασκήσεις εξοικείωσης

σε μίσος κι αγριότητα.»

Στο προτελευταίο κεφάλαιο ,-«του έρωτα»-, ο ποιητής καταθέτει στη σελίδα 76 την γλαφυρή αποτύπωση της αληθινής αγάπης:

«Θα περιμένω,

σπόρος διψασμένος,

 

να βλαστήσω

στη δροσερή βροχή σου.»

Και κλείνοντας ο ποιητής με το τελευταίο μέρος που έχει τον τίτλο «του αναπόφευκτου»-,μας εξομολογείται στη σελίδα  90 πως:

«Και το πιο μελωδικό τραγούδι

έχει

μια τελευταία νότα»

Ομολογώ πως η ολοκλήρωση της ανάγνωσης της ποιητικής συλλογής “Σταλάγματα”, μου άφησε ενέχυρο πάμπολλες σκέψεις. Άλλες αφορούσαν το μέλλον της ανθρωπότητας, και άλλες, την ελπίδα πως όσο θα υπάρχει ενσυναίσθηση, τόσο τα πράγματα θα βρίσκονται αέναα σε κάποια κοσμολογική ισορροπία.

Προσωπικά ένιωθα πως όσο κρατούσα ανοιχτό το βιβλίο δεν διάβαζα απλά τους στίχους, μα έκανα συγχρόνως έναν νοερό διάλογο με τον ποιητή. Σταματώντας κάθε τρεις και λίγο να προβληματιστώ, να επιβεβαιώσω, να αμφισβητήσω ή να προσθέσω κάτι στα γραφόμενά του.

Κι αυτό που νιώθω ως μοιραίο, είναι πως σύντομα θα την ξαναδιαβάσω. Όχι επειδή μου έμεινε άλυτη κάποια απορία απ’ τα ποιήματα. Αντιθέτως, ο λόγος είναι ότι θέλω να ανακαλύψω όλες εκείνες τις ερωτήσεις που υποβόσκουν μεταμφιεσμένες στα μαύρα γράμματα των σελίδων. Γιατί, μην γελιέστε. Τίποτε δεν γεννήθηκε τυχαία απ’ την πένα του ποιητή. Αρκεί να αναλογιστείτε τούτο που αναφέρει και ο ίδιος ο δημιουργός της ποιητικής συλλογής (σελ. 60, κεφάλαιο «της ποίησης») :

«Απ’ της ψυχής μου τις πληγές

ρέουν όμορφοι στίχοι.»

[1] https://greek_greek.en-academic.com/212027/γνωμική_ποίηση

0 Σχόλια

Υποβολή σχολίου