…γράφει ο Θεόφιλος Γιαννόπουλος
Αλήθεια, ποιά είδη λογοτεχνικών βιβλίων διαβάζετε συχνότερα;
Κάνοντας αυτή την ερώτηση σε φίλους και γνωστούς, οι περισσότεροι απαντούν κυρίως τα κοινωνικά έργα, τα αστυνομικά, τα ιστορικά ή του τρόμου.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που μαζί με τα παραπάνω, επιλέγουν και όσα ανήκουν στην κατηγορία των γνώσεων και της ψυχαγωγίας. Σ’ αυτά νιώθω πως εντάσσεται και το βιβλίο με το οποίο θα ασχοληθούμε σήμερα. Το «Τα ψάρια δεν ξέρουν ότι βρέχει» του Παντελή Γιαννουλάκη.
Μα πριν συνεχίσουμε, ας μάθουμε κάποια στοιχεία για τον συγγραφέα μας. Όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα του, pantelisgiannoulakis.com: «Ο συγγραφέας Παντελής Β. Γιαννουλάκης ζει και γράφει στην Θεσσαλονίκη και στην Χάγη, και σε πολλές εναλλακτικές πραγματικότητες που εξερευνεί με την ιδιαίτερη λογοτεχνία του και τις μελέτες του. Έχει συγγράψει και δημοσιεύσει ως τώρα 40 βιβλία, και πάνω από τρεις χιλιάδες άρθρα, δοκίμια και πρωτότυπα κείμενα και διηγήματα, σε περιοδικά, έντυπα, συλλογικά έργα, ειδικές θεματικές εκδόσεις και ανθολογίες.
Έχει δημιουργήσει ή συντονίσει 12 περιοδικά και έντυπα, έχει ιδρύσει 4 εκδοτικούς οίκους. Έχει κάνει σπουδές Κινηματογράφου & Σκηνοθεσίας και Ιστορίας της Τέχνης, υπήρξε δημιουργός ραδιοφωνικών εκπομπών, τηλεοπτικών εκπομπών και ντοκιμαντέρ, έχει κάνει πολλές εξερευνήσεις και έρευνες στην Ελλάδα και σε αρκετά μέρη του κόσμου.
Έχει κάνει μεταφράσεις έργων, υπήρξε editor πολλών ανθολογιών και επιμελητής εκδόσεων, μουσικός, περιηγητής, ξεναγός, συλλέκτης, αλληλογράφος, εισηγητής, διακεκριμένος ομιλητής με πολλές δεκάδες διαλέξεις σε μεγάλο κοινό, ειδικός γνωσιολόγος σε ποικίλα πεδία γνώσης.
Είναι ο δημιουργός, εκδότης και διευθυντής του περιοδικού “Strange”, δημιουργός των εκδόσεων “Αόρατο Κολλέγιο” και “Άγνωστο” (επίσης, στο παρελθόν, των εκδόσεων “Terra Nova” και “Αρχέτυπο”), και έχει εκδόσει πάνω από διακόσια βιβλία…
Είναι πατέρας δύο αγοριών, και έχει καθοδηγήσει και προωθήσει πάρα πολλούς συγγραφείς, ερευνητές και μελετητές. Ασχολείται ένθερμα με την Φανταστική Λογοτεχνία, την σημειολογία, την φιλοσοφία, την λογοτεχνία μυστηρίων, τις εναλλακτικές κοσμοθεωρίες, και τα μυστήρια του ανθρώπου και των κόσμων του».
Επιστρέφοντας στο βιβλίο «Τα ψάρια δεν ξέρουν ότι βρέχει» είναι αλήθεια πως επέλεξα να το διαβάσω γιατί ανήκει σ’ αυτό το είδος των αναγνωσμάτων που δε χρειάζεται να θυμάσαι τι προηγήθηκε. Κι αυτό με εξυπηρετεί αρκετά όταν θέλω να κάνω διάλειμμα από τη συγγραφή μιας ιστορίας μου, διαβάζοντας κάτι που να μη με δεσμεύει να το ολοκληρώσω άμεσα. Διευρύνοντας παράλληλα με την ενασχόλησή μου μαζί του, τις γνώσεις αλλά και τους ορίζοντες της φαντασίας μου…
Οι παρακάτω ενδεικτικοί τίτλοι άλλωστε «11 ΠΑΡΑΔΟΞΑ», «ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΟΡΑΤΟΣ», «ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ» και «ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ» πιστεύω πως κάλλιστα σας προϊδεάζουν για το περιεχόμενο των 52 κεφαλαίων του βιβλίου.
Κάθε ένα απ’ αυτά αποτελεί και έναν ξεχωριστό λογισμό του συγγραφέα. Αναλύοντας καταστάσεις της καθημερινότητάς μας τις οποίες και συνδέει με τον κόσμο του υπερφυσικού, του μυστηρίου, του ανεξήγητου.
Δίχως λοιπόν τον… ψυχαναγκασμό ότι πρέπει να το τελειώσω άμεσα, καταφεύγω σ’ αυτό σε διάφορες ώρες και μέρες της εβδομάδας. Ανοίγοντας πάντα τυχαία μια σελίδα του και διαβάζοντας με ενδιαφέρον το συγκεκριμένο κεφάλαιο απ’ την αρχή. (Κάτι άσχετο και σχετικό επ’ αυτού: Είναι εκπληκτικό που κάποιες φορές συμβαίνει να σ’ απασχολεί κάποιο θέμα, βρίσκοντας τελικά κάποια ψήγματα απαντήσεων με έναν τέτοιο τρόπο!)
Μα ας εξετάσουμε και μαζί ένα χαρακτηριστικό κεφάλαιο του βιβλίου. Συγκεκριμένα, θα σας μεταφέρω όσα αναλύονται στο «Όνειρα γλυκά» της σελίδας 107. Εδώ, όπου ο Παντελής Γιαννουλάκης ξεκινά με την εξής διαπίστωση: Ότι όλοι οι άνθρωποι αναλώνονται στο να κάνουν συνεχώς τα ίδια πράγματα.
Με δεδομένο αυτό, μας προτείνει να φανταστούμε μια άλλη κοινωνία, όπου όλοι θα ήταν το ίδιο ανήσυχοι και σκεπτικοί. Συναντώντας π.χ. στο διάβα σου δυο γιαγιάδες να μιλούν για τον Βρετανό αξιωματικό του πυροβολικού, αρχαιολόγο και εξερευνητή, Πέρσιβαλ Χάρισον Φόσετ, ο οποίος χάθηκε στην ζούγκλα του Μάττο – Γκρόσσο αναζητώντας ν’ ανακαλύψει χαμένες πολιτείες. Ή για τον μυστικιστή και χαρακτηριζόμενο ως προφήτη, Έντγκαρ Κέησυ.
Και προχωρώντας παρακάτω να διαβάζεις στα νέα των εφημερίδων για την έρευνα στην Κούφια Γη. Ή για την βαρυσήμαντη δήλωση πως ο περιπλανώμενος Άραβας ποιητής Αμπντούλ Αλχαζρέντ ήταν ψεύτης κι ότι ο συγγραφέας Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ ομολογεί ότι το βιβλίο «Νεκρονομικόν» ήταν απλά μια φάρσα…
Με όλο αυτό να επεκτείνεται και στην περίεργη συζήτησή σου με τον περιπτερά. Εκεί, όπου σε ρωτά να τον διαβεβαιώσεις αν αυτά που βλέπουμε, είναι ένα όνειρο μέσα σ’ ένα όνειρο.
Και την επόμενη στιγμή να περνάς έξω από ένα καφενείο. Παρατηρώντας τους θαμώνες να παίζουν σκάκι και να έχουν διενέξεις για την αργοναυτική εκστρατεία, μα και για το τι ήταν στην πραγματικότητα η Αργώ. Όπως και για το δυστοπικό μυθιστόρημα «Θαυμαστός καινούργιος κόσμος» του Άγγλου συγγραφέα Άλντους Χάξλεϋ.
Κι όπως επιστρέφεις στο σπίτι, ν’ ακούς τον διαχειριστή της πολυκατοικίας να μαλώνει με την καθαρίστρια γιατί δεν του επέστρεψε ακόμη το βιβλίο «Megapolisomancy» που της δάνεισε. Καταλήγοντας έπειτα στο δωμάτιό σου, για να διαπιστώσεις ότι έχει καταφτάσει το έργο του Κόλιν Γουίλσον που παρήγγειλες. Κι όταν ξαπλώσεις τελικά νυσταγμένος, η ψυχή σου να φεύγει τόσο φυσιολογικά από μέσα σου, θυμίζοντας το παραπάνω ερώτημα του περιπτερά…
Ασχέτως του πόσο κατανοητά είναι όλα αυτά, αυθόρμητα διαπιστώνεις ότι ο συγγραφέας σε βάζει σε μία διαδικασία να ψάξεις και να μάθεις περισσότερες πληροφορίες για όλα τα παραπάνω ονόματα. (Και πίστεψέ με, όλα σε παραπέμπουν σε ενδιαφέροντα, φανταστικά (;) μονοπάτια!)
Εν κατακλείδι, το βρήκα ένα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα, που μες στις σελίδες του ξετυλίγονται αμέτρητες διαδρομές που εξιτάρουν την φαντασία, έχοντας μάλιστα ως αφετηρία αυτό που θεωρούμε πεζή πραγματικότητα. (Όμως είναι άραγε όλα έτσι όπως φαίνονται;)
Και φυσικά, το τι θα πιστέψεις ή όχι έγκειται στη δική σου επιλογή και περιέργεια…
0 Σχόλια