…Γύρισε μου πίσω το χρόνο…Μπορείς;;;

Ο Χρόνος αδυσώπητος εχθρός μου…Η στιγμή σαν στάλα στον ωκεανό…

Δεν έχει ταυτότητα η ελπίδα,δεν έχει στίγμα η προσμονή…

Δεν έμαθα να περπατάω στην άκρη του δρόμου…έμαθα να ελίσσομαι ανάμεσα στα τροχοφόρα…

Δεν πρόσθεσα ουτοπίες στο ταγάρι μου…τις σκόρπισα ανελέητα στον αγέρα…

Ο χρόνος με προσπερνάει στη στροφή…αιώνιος εχθρός της μοναξιάς μου…

Μιας περίεργης μοναξιάς που είναι περιτριγυρισμένη από φίλους…, ξάγρυπνους φρουρούς της δικής μου ψυχής…
Μιας μοναξιάς που γεμίζει τα κενά που άφησε ο χρόνος στη στροφή…
Δεν καταλαβαίνεις τα λόγια μου…ίσως όμως καταλάβεις τη σιωπή μου…

Εκείνη τη σιωπή που τη φώναξα τόσο δυνατά…σαν κραυγή…
Δεν μπόρεσες να ακούσεις τη κραυγή μου…Ίσως όμως μπορέσεις να διαβάσεις τα μάτια μου…
Εκείνα τα μάτια που έγιναν ο καθρέφτης της ψυχής μου…
Κι ο χρόνος ακόμα δέσμιος της προσμονής…της δικής μου προσμονής….

Εκείνης της γνωστής-άγνωστης προσμονής που λάτρεψε το σήμερα…αδιαφορεί για το αύριο…και…γυρεύει απεγνωσμένα το χθες….
ΓΥΡΙΣΕ ΜΟΥ ΠΙΣΩ ΤΟ ΧΡΟΝΟ…ΜΠΟΡΕΙΣ;;;

 

της Έρικας Τζαγκαράκη

Ακολουθήστε μας

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Οι προσφορές των εφημερίδων για το Σαββατοκύριακο 15 – 16 Φεβρουαρίου 2025

Real News Καθημερινή Πρώτο Θέμa Το Βήμα της Κυριακής Δώστε μας το email σας και κάθε Παρασκευήθα έχετε στα εισερχόμενά σας τις προσφορές των εφημερίδων (Δεν στέλνουμε ανεπιθύμητη αλληλογραφία ενώ μπορείτε να διαγραφείτε με ένα κλικ και δεν θα...

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Αν η πόρτα άνοιγε, θα έφευγες;

Φόβος Φοβάμαι.  Φοβάμαι πως θα ’ρθει εκείνη η μέρα που μονάχα θα υπάρχω, μα δεν θα ζω. Ένα χέρι πλησιάζει.Είναι κρύο.Φοβάμαι.Το χέρι που κάποτε αγκάλιαζε τις πληγές μου – ή έτσι νόμιζα, τουλάχιστον –τώρα έχει γίνει ένας βαρύς βράχος που προσπαθεί να με αφανίσει....

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Tα βατραχάκια

Tα βατραχάκια

Στους καλυτερότερους νέους μικρούς  ηθοποιούς τους μαθητές μας… Βρεκεκέξ… τραγουδούν οι ψυχές στο ποτάμι. Το βάρος του λόγου ανήκει σε εκείνους  που τολμούν να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα. Δύο φωνές συγκρούονται:  η μία, βαριά σαν τον κεραυνό,  Η...

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Φλόγες ή το παραμύθι δύο κεριών

Χθες, με μια κίνηση ηχητική και πρόσχαρη, άναψα τα κεριά που έχω στο σαλόνι μου. Όχι όλα ▪︎ μόνο εκείνα που μου πρόσφεραν την χαρά της συμμετρίας. Μα το ξέρεις▪︎ ακόμα και εκεί πρέπει να υπάρχει μία τάξη έτσι για να πιστέψω πως μπορώ να γαληνέψω το εσωτερικό μου χάος....

Δεν έχω οξυγόνο

Δεν έχω οξυγόνο

Σας παρακαλώ, κύριε, δεν έχω οξυγόνοΑφήστε να με αναπνεύσω Εκκωφαντική σιωπή ναρκοθέτησε το πεδίοΒαραθρώδες κενό μες στης γης τα αποκαΐδιαΗ φύση κλαίει, σπαράζει, θρηνεί, μεμψιμοιρεί και σκούζειΕκφωνεί τον επικήδειο λόγοΜπροστά σε μαρμαρωμένο ακροατήριο των ψυχών Σας...

3 σχόλια

3 Σχόλια

  1. Άννα Ρουμελιώτη

    Δυνατό!!!!!!!Συγκλονιστικό!!!!!!!Ευχαριστώ!

    Απάντηση
    • Ανώνυμος

      Σας ευχαριστώ πολύ!

      Απάντηση
  2. ΜΑΡΙΑ ΤΖΑΤΖΡΑΚΗ

    Πολλες φορες σ’ενα μικρο κειμενο κρυβονται τοσες αληθειες που.. τρομαζεις!Στο ποσο λιγος ειναι ο χρονος μας…ποσο μεγαλη ειναι η μοναξια…ποσα λογια κρυβονται σε μια σιωπη!Μια σιωπη που ο καθενας τη αντιλαμβανεται διαφορετικα.
    Αν μπορουσαμε να διαβασουμε τα ματια…να ακουσουμε τη αγωνια της ψυχης..του καθενα που περναει μπροστα μας..δεν θα υπηρχε η μοναξια..ουτε η σιωπη..η εκοφαντικη..σαν κραυγη!Κι ουτε θα θελαμε απεγνωσμενα να γυρισουμε το χρονο πισω..για να ζησουμε αυτα..που θαπρεπε ναχαμε ζησει..στη αρχη!!!
    ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ…μπορουμε ομως να γινουμε πιο “ανθρωποι” αν θελουμε!Ερικα Τσαγκαρακη…..οι σκεψεις σου..ειναι αγωνια ολων μας…μια αληθεια που κρυβουμε βαθεια μεσα μας..γιατι δεν εχουμε το κουραγιο να τη αντικρυσουμε..καταματα!!Αν το κανουμε θα τρομαξουμε περισσοτερο απ’το μεγεθος της!
    Σε θαυμαζω..που εχεις το θαρρος να ερχεσαι προσωπο με προσωπο με τη ζωη..χωρις να φοβασαι τη αληθεια…χωρις να ελπιζεις για αλαγη..αλλα παρ’ολα αυτα να μπορες να ζεις το σημερα..οπως ειναι!!!!Συνεχισε ετσι..δεν εχει σημασια αν μπορουμε να γυρισουμε το χρονο..πισω…αξιζει περισοτερο να μπορουμε να “ζουμε”το παρων!!!!!!!!!!!!Νασαι καλα!!!
    με εκτιμηση…Μαρια Τζατζαρακη.

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου