1.

Βρέχει,

χαρίζοντας στη φθαρτότητα μια στοργή.

Δυο μελωδίες συνυπάρχουν σε ομορφιά παρθενική!

Ευχάριστα που με μεθούν τα χρώματα!

Ολούθε καθαρίζουν φως!

Καρπίζουν μέσα μου γαλήνη!

2.

Σπαράζει ο ήχος.

Δρώμενο της νύχτας ο Έρωτας.

Αγρυπνεί ζωηφόρος!

Πιο κει μια σπίθα άγουρη

παλεύει γι’ αρμονία.

Αργοπορεί το όνειρο.

Χειρονομεί το σώμα.

Η νύχτα ελευθερώνεται.

Η στιγμή γλυκαίνει τόσο!

3.

Κόβω τη βροχή σε φθόγγους,

διπλώνοντας σε τόνο μελωδικό την αγάπη.

Λυγά κι η άνοιξη,

ποθώντας μια σπίθα!

Ανάμεσα σε δυο λυγμούς,

υφαίνω αστέρια μες στον ήλιο!

Δοξαστικό στο άγγιγμα!

Και στέρνο, καλοκαίρι που δεν νυχτώνει.

Όταν έχω…

4.

Βράδιασε!

Κι οι ώρες,

αποφόρια μιας ακινησίας!

Και μιας σιωπής απολογητικής!

Λέξεις υγρές.

Και θύμησες άπειρες!

Ατέλειωτες, σαν τη θάλασσα!

5.

Γλιστράς στη φύση σαν αίσθηση!

Ν’ αναστήσεις χρώματα,

ήχους κι αντοχές.

Ελευθερώνεις φως.

Κραυγάζεις στον Έρωτα.

Ξεγελάς τον πόνο,

τον κάνεις έκσταση!

Να μην πνίγεται η ψυχή.

Ν’ αναρριγούν τα μάτια.

Να μην μελαγχολεί το σώμα.

Βουτάς κάθετα στη θάλασσα

να έχει η Αγάπη ήχο!

Κι έχει μια ψιχάλα, σχήμα της ανάστασης…

6.

Ασχημάτιστη νύχτα απόψε,

χωρίς αστέρια.

Το βουητό στην καρδιά έντονο,

με μια παραίσθηση στο προσκήνιο.

Έντονο γαλάζιο ο ορίζοντας,

μοσχοβολά γλυκό του κουταλιού,

πορτοκάλι τραγανό.

Στα χείλη σου μόνο η ζωή!…

7.

Κράτα με,

τρομάζω.

Τραγούδησέ μου με φιλιά,

φοβάμαι.

Ταξίδεψέ με…

Σιωπηλά τα όνειρα, άχρωμα.

Αγγίζω την ψυχή

και μετρώ τον πόνο πόντο – πόντο.

Αργώ να φτάσω στο τέλος.

Κουράστηκα και κρυώνω,

κουράστηκα και πονάω.

Σιωπή στην ψυχή.

Σιωπή στα μάτια

σε μια καθαρότητα επώδυνη.

8.

Έμεινα γυμνή στ’ ακροθαλάσσι.

Τύλιξα τα χέρια γύρω μου.

Το σώμα γέμισε κόμπους.

Βογκούσε το κύμα.

Σε είδα να έρχεσαι.

Τι γλυκό χαμόγελο…

Τι αγέρι πελαγίσιο

σάλπισε στ’ αφτιά μου!

Τα μάτια μου δυο πηγές

που μοσχοβολούσαν θύμησες,

δυο ποτήρια προσμονής.

Μια γαζία καρφώθηκε

στα μαλλιά σου τρυφερά!

Μοσχοβολά όσο πλησιάζεις.

Ξεφυλλίζω τις κινήσεις σου,

προσεκτικά μετέωρη.

Χτενίζω τα βλέφαρά σου

με χτενάκι φίλντισι!

Το κύμα γεύεται την ανατριχίλα μας.

Οι παλάμες μας σε χορό έκτασης

ομορφαίνουν το τοπίο.

Λίγη θάλασσα να βρέξει

τα ιδρωμένα δάχτυλα.

Σκύβω,

με τις χούφτες αρμύρα

δροσίζω το πρόσωπό σου.

9.

Άφθαρτο το χθες,

χειρονομία το σήμερα.

Ανύποπτο το αύριο.

Η σχέση ξεδιπλώνεται

σ’ ένα γλυκό του κουταλιού.

10.

Ροδίζει το δειλινό.

Το δοξάρι πληγώνεται

από την απουσία σου στο ηλιοβασίλεμα.

Ξεφεύγεις από την ακινησία τής ώρας.

Θα ξανάρθεις…

Σε περιμένω.

Με ξεγελάς.

Φεύγεις…

Θα ξανάρθεις

γιατί πολύ σ’ αγαπώ!

_

γράφει η Μαίρη Πετρουλάκη – Σοφιανοπούλου