Πώς να χωρέσουν στο χαρτί
όλα τα πώς… και τα γιατί…
Όλα τα όχι… και τα δεν…
και στο πηλίκο το μηδέν…
Όλα τα μήπως… και τα αν…
της μνήμης τρύπιο παραβάν.
Τόσα τα θα… και τα για να…
που ξεπηδούν στα σκοτεινά.
Φορώ τα μην… και τα επειδή …
στενά παπούτσια δηλαδή.
Μ’ όλα τα πρέπει… φωτεινά,
μα δυσθεώρητα βουνά.
Πολλά τα τότε… και τα που…
τα θέλω… αραιά και που.
Μέσα σε ίσως… και σε μα…
ο χρόνος να με προσπερνά.
Πως έμπλεξα έτσι απορώ
σε τόσο ζόρικο χορό.
Κάνω δυο βήματα μπροστά,
μαζί και λάθη και σωστά.
Μέσα στη λάμψη αστραπής,
πόσα να δεις και να γευτείς.
Πίσω τα άγχη μου κρατώ
και στο χορό παραπατώ.
Δίνω στο βήμα μου ρυθμό.
Πρέπει και θέλω και μπορώ.
Λικνίζομαι στη μουσική.
Δεν έχει δεύτερη ζωή…
_
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Ποσο αληθινο!!!Μου αρεσε παρα πολυ.Εξαιρετικο!!!!
Χαίρομαι που σας άρεσε. Σας ευχαριστώ πολύ κυρία Ρουμελιώτη .
Εξαιρετική ροή, νόημα δοσμένο με έξυπνη τεχνική! Μου άρεσε!!
Σας ευχαριστώ …