Είκοσι συν ένα μικρά ποιήματα
~1~
Περπάτησε και χόρεψε στο ρυθμό του σύμπαντος
στο ρυθμό της ζωής σου λικνίσου με χάρη
έως το τέλος της ύπαρξής σου χόρευε
στη μουσική των ήχων του κόσμου.
~2~
Τα χρόνια με μάγεψαν
με γέλασαν
και χάθηκα στη λήθη.
~3~
Πόσο πρόστυχη είναι η σελήνη
να φέγγει επάνω σου
και να ξεγυμνώνει τη ψυχή σου.
~4~
Ωκεανός…
Κύματα τιτάνια η οργή, θα ξεσπάσει…
Πνίγομαι…
~5~
Καταραμένες ώρες
τρέχετε με ταχύτητα φωτός
και δε σας προλαβαίνω.
~6~
Μαύρος βράχος η ψυχή
στέκει αγέρωχη
και τη χτυπά το κύμα.
~7~
Μικροί θεοί είμαστε
στο δικό μας σύμπαν.
Όταν αγγίζουμε
ο ένας τον άλλον
γεννιέται το φως.
~8~
Το φεγγάρι προχώρησε στον ουρανό…
Η ώρα πέρασε στο χρόνο …
~9~
Φορώ τ’ αστέρια
ντύνομαι νύχτα
κλείνω τα μάτια
και ονειροπολώ.
~10~
Η νύχτα είναι μέσα μου
και χύνεται αργά
έως το τελευταίο κύτταρο.
Σε λίγο θα λάμψω
μια θάλασσα αστεριών
θα ξεχειλίσω.
~συν 1~
Είμαι…η Ώρα.
Στο ρολόι οι δείκτες.
Στην κλεψύδρα η άμμος.
Στην πέτρα, γνώμονας σκιάς.
Της καρδιάς ο ρυθμικός χτύπος.
Άχρονος χρόνος, εσύ με μετράς.
Χρησιμοποίησέ με, με σύνεση.
Μην υπερβαίνεις το χρόνο.
Σεβάσου τις ώρες σου.
Είμαι…η Ώρα.
~11~
Στο στερέωμα συνυπάρχω,
συνοδοιπόρος του Θεού γίνομαι
συνεδριάζω με το σύμπαν.
Αστέρια μη μου τους ήλιους
σβήσετε απόψε…
δε θα ‘χω αύριο να πορευθώ.
~12~
Μαγική νύχτα
ασημοκέντητη
στολίζεται αστέρια
και χαρίζει όνειρα
στους αφελείς.
~13~
Προορισμός ακαθόρισ-τος.
Τόπος απροσδιόρισ-τος.
Ενδελεχώς αόρισ-τος.
Μικρός Θεός αμέρισ-τος.
Ορισμός; Έρωτας ανέρασ-τος.
Επιεικώς ξενέρω-τος.
Αιωνίως αξεπέρασ-τος.
~14~
Πενθώ το θάνατο
που θα ανεχτεί
τόσους πολλούς
ατυχείς του αιώνα…
που θα ανεχτεί
τόσους πολλούς
ατυχείς του αιώνα…
~15~
…Ουρλιάζουν οι λύκοι των αναμνήσεων
στο πυκνό δάσος της ψυχής.
Και πως ν’ απαριθμήσεις τις μνήμες
που τρέχουν να ξεφύγουν…
στο πυκνό δάσος της ψυχής.
Και πως ν’ απαριθμήσεις τις μνήμες
που τρέχουν να ξεφύγουν…
~16~
Εσύ είσαι ο κλειδούχος της ψυχής σου
πρόσεξε μην προδοθείς από τα ένστικτά σου.
~17~
Χορεύτρια του φεγγαριού
γυμνή στα μάτια του σύμπαντος.
Σε ένα βραχώδη κόσμο
είμαι ένα λουλούδι του πάθους
στον αδιάκοπο χορό της ζωής.
γυμνή στα μάτια του σύμπαντος.
Σε ένα βραχώδη κόσμο
είμαι ένα λουλούδι του πάθους
στον αδιάκοπο χορό της ζωής.
~18~
Ελλάδα, σαπιοκάραβο
που αντέχει στις φουρτούνες.
~19~
Ενός λεπτού σιγή
για τα λάθη του κόσμου.
~20~
Μετέωρο το βήμα της ζωής στο θάνατο.
Εκεί που η ψυχή ζωντανεύει το κορμί!
Εκεί που η ανάσα φουσκώνει τα στήθη!
Πετά και νεκρώνεσαι … εν ακαρεί.
~Πάθος για ποίηση___Ελένη Ιωάννου~
~7~
“Μικροί θεοί είμαστε
στο δικό μας σύμπαν.
Όταν αγγίζουμε
ο ένας τον άλλον
γεννιέται το φως.”
Όμορφα μικρά κεράσματα ποιητικής γοητείας! Ξεχώρισα το ~7~ γιατί το θεωρώ το πιο τρυφερό κι ελπιδοφόρο!
Πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση, Ελένη μου!
Σας ευχαριστώ πολύ.
___Ελένη Ιωάννου
Ευχαριστώ πολύ για την αναδημοσίευση 🙂