~1~
Περπάτησε και χόρεψε στο ρυθμό του σύμπαντος
στο ρυθμό της ζωής σου λικνίσου με χάρη
έως το τέλος της ύπαρξής σου χόρευε
στη μουσική των ήχων του κόσμου.
~2~
Τα χρόνια με μάγεψαν
με γέλασαν
και χάθηκα στη λήθη.
~3~
Πόσο πρόστυχη είναι η σελήνη
να φέγγει επάνω σου
και να ξεγυμνώνει τη ψυχή σου.
~4~
Ωκεανός…
Κύματα τιτάνια η οργή, θα ξεσπάσει…
Πνίγομαι…
~5~
Καταραμένες ώρες
τρέχετε με ταχύτητα φωτός
και δε σας προλαβαίνω.
~6~
Μαύρος βράχος η ψυχή
στέκει αγέρωχη
και τη χτυπά το κύμα.
~7~
Μικροί θεοί είμαστε
στο δικό μας σύμπαν.
Όταν αγγίζουμε
ο ένας τον άλλον
γεννιέται το φως.
~8~
Το φεγγάρι προχώρησε στον ουρανό…
Η ώρα πέρασε στο χρόνο …
~9~
Φορώ τ’ αστέρια
ντύνομαι νύχτα
κλείνω τα μάτια
και ονειροπολώ.
~10~
Η νύχτα είναι μέσα μου
και χύνεται αργά
έως το τελευταίο κύτταρο.
Σε λίγο θα λάμψω
μια θάλασσα αστεριών
θα ξεχειλίσω.
~συν 1~
Είμαι…η Ώρα.
Στο ρολόι οι δείκτες.
Στην κλεψύδρα η άμμος.
Στην πέτρα, γνώμονας σκιάς.
Της καρδιάς ο ρυθμικός χτύπος.
Άχρονος χρόνος, εσύ με μετράς.
Χρησιμοποίησέ με, με σύνεση.
Μην υπερβαίνεις το χρόνο.
Σεβάσου τις ώρες σου.
Είμαι…η Ώρα.
~11~
Στο στερέωμα συνυπάρχω,
συνοδοιπόρος του Θεού γίνομαι
συνεδριάζω με το σύμπαν.
Αστέρια μη μου τους ήλιους
σβήσετε απόψε…
δε θα ‘χω αύριο να πορευθώ.
~12~
Μαγική νύχτα
ασημοκέντητη
στολίζεται αστέρια
και χαρίζει όνειρα
στους αφελείς.
~13~
Προορισμός ακαθόρισ-τος.
Τόπος απροσδιόρισ-τος.
Ενδελεχώς αόρισ-τος.
Μικρός Θεός αμέρισ-τος.
Ορισμός; Έρωτας ανέρασ-τος.
Επιεικώς ξενέρω-τος.
Αιωνίως αξεπέρασ-τος.
~14~
Πενθώ το θάνατο
που θα ανεχτεί
τόσους πολλούς
ατυχείς του αιώνα…
~15~
…Ουρλιάζουν οι λύκοι των αναμνήσεων
στο πυκνό δάσος της ψυχής.
Και πως ν’ απαριθμήσεις τις μνήμες
που τρέχουν να ξεφύγουν…
~16~
Εσύ είσαι ο κλειδούχος της ψυχής σου
πρόσεξε μην προδοθείς από τα ένστικτά σου.
~17~
Χορεύτρια του φεγγαριού
γυμνή στα μάτια του σύμπαντος.
Σε ένα βραχώδη κόσμο
είμαι ένα λουλούδι του πάθους
στον αδιάκοπο χορό της ζωής.
~18~
Ελλάδα, σαπιοκάραβο
που αντέχει στις φουρτούνες.
~19~
Ενός λεπτού σιγή
για τα λάθη του κόσμου.
~20~
Μετέωρο το βήμα της ζωής στο θάνατο.
Εκεί που η ψυχή ζωντανεύει το κορμί!
Εκεί που η ανάσα φουσκώνει τα στήθη!
Πετά και νεκρώνεσαι … εν ακαρεί.
~Πάθος για ποίηση___Ελένη Ιωάννου~
~7~
“Μικροί θεοί είμαστε
στο δικό μας σύμπαν.
Όταν αγγίζουμε
ο ένας τον άλλον
γεννιέται το φως.”
Όμορφα μικρά κεράσματα ποιητικής γοητείας! Ξεχώρισα το ~7~ γιατί το θεωρώ το πιο τρυφερό κι ελπιδοφόρο!
Πολύ ενδιαφέρουσα κατάθεση, Ελένη μου!
Σας ευχαριστώ πολύ.
___Ελένη Ιωάννου
Ευχαριστώ πολύ για την αναδημοσίευση 🙂