Αν και καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι λόγω των αρκετών παθολογικών προβλημάτων που είχε ως επακόλουθο της κατάχρησης αλκοόλ, ο ίδιος δεν φαινόταν να αντιλαμβάνεται καθόλου τη σοβαρότητα της κατάστασής του.
Μη βλέποντας σημεία θέλησης για αγώνα τον προσέγγισα με δεικτικό ύφος, ζητώντας του να αγωνιστεί, να αντιληφθεί επιτέλους πού τον έχει οδηγήσει το αλκοόλ. Ο ίδιος, κοιτώντας με βουρκωμένα μάτια, με ρώτησε για ποιο αγώνα του μιλούσα, για να  συμπληρώσει με τρεμάμενη φωνή: «Έχεις ζήσει τη φρίκη του πολέμου;» Αναφέροντάς μου ότι τον μεγάλο αγώνα τον έδωσε το ’74 στα βουνά του Πενταδάκτυλου. Μόνος του κατάφερε να πάρει 8 Τούρκους στρατιώτες αιχμαλώτους, να υψώσει την ελληνική σημαία σε τούρκικο φυλάκιο. «Έλα κοντά! Κοίτα την ωμοπλάτη μου, άγγιξε αυτό το σημείο. Απο ’δω πέρασε η σφαίρα του εχθρού, η οποία δεν στάθηκε ικανή να με σταματήσει από τον αγώνα για την πατρίδα μου. Τώρα καταλαβαίνεις για τι αγώνα σου μιλώ;» Δάκρυα άρχισαν να κυλάνε από τα μάτια του.
Ένιωσα αμήχανα και ταραγμένα. Δεν ήξερα τι να του απαντήσω. Το μόνο που σκέφτηκα  ήταν ότι ένας σύγχρονος ήρωας που κάποτε έγραψε ιστορία επιζόντα μέσα από μάχες  πολέμων βγαίνοντας νικητής, σήμερα είναι αδύναμος και νικημένος από τη λέξη που ακούει στο όνομα αλκοόλ!

–

γράφει ο Φίλιππος Φιλίππου