Κάθομαι και μετράω τις μέρες. Πολλές φορές ξεγελάστηκα από το άθροισμα. Μία, χίλιες, εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες. Η ζωή μου. Μουγκρίζει ο χρόνος και εγώ του’χω γυρίσει την πλάτη. Αν κοιτάξω κατάματα την αιώνια κλεψύδρα του, ίσως να αναποδογυρίσει ολόκληρη η ύπαρξή μου. Η τύχη μου εξαντλείται, το μυαλό ουρλιάζει και η καρδιά… αυτή στέκεται παράμερα σαν τον ψωριάρη. Αισθάνομαι μόνος.

Αν είναι κάποτε να κριθώ για της σπατάλη της ζωής μου, σίγουρα θα’ναι για τον τρόπο που συμβιβάστηκα με τις λάθος στιγμές – Πόσες ήταν! -, για τους έρωτες που δεν δοκίμασα επειδή δεν εμπιστεύτηκα, για τις σιωπές που επικράτησαν, την απόρριψη κάθε επανάστασης έστω και για λάθος λόγους, για τότε που Εκείνη έγειρε το κεφάλι της πάνω μου απαιτώντας να φιληθεί κι εγώ φυλάχτηκα θαρρείς και τα φιλιά είναι μαχαίρια που θα μ’έσφαζαν.

Ας κάνουμε λοιπόν μια συμφωνία. Άλλες εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες. Αυτή θα είναι η διορία για να ξεφορτωθώ το γήρας από τις επιθυμίες μου. Άλλες εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες που ο κόσμος θα κρέμεται από τις ανάσες μου, που ο ήλιος θα καίει και ο αέρας θα με δροσίζει, με τις συμπτώσεις να φιλιούνται αδιάκοπα καθώς το σώμα μου – άχρηστο μέχρι χθες – θα ανοίγει στα τέσσερα για να υποδεχτεί την Αγάπη, τη Ζωή…

_

γράφει η Ιφιγένεια Ειρήνη Τέκου