Εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες

 

time-run_bΚάθομαι και μετράω τις μέρες. Πολλές φορές ξεγελάστηκα από το άθροισμα. Μία, χίλιες, εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες. Η ζωή μου. Μουγκρίζει ο χρόνος και εγώ του’χω γυρίσει την πλάτη. Αν κοιτάξω κατάματα την αιώνια κλεψύδρα του, ίσως να αναποδογυρίσει ολόκληρη η ύπαρξή μου. Η τύχη μου εξαντλείται, το μυαλό ουρλιάζει και η καρδιά… αυτή στέκεται παράμερα σαν τον ψωριάρη. Αισθάνομαι μόνος.

Αν είναι κάποτε να κριθώ για της σπατάλη της ζωής μου, σίγουρα θα’ναι για τον τρόπο που συμβιβάστηκα με τις λάθος στιγμές – Πόσες ήταν! -, για τους έρωτες που δεν δοκίμασα επειδή δεν εμπιστεύτηκα, για τις σιωπές που επικράτησαν, την απόρριψη κάθε επανάστασης έστω και για λάθος λόγους, για τότε που Εκείνη έγειρε το κεφάλι της πάνω μου απαιτώντας να φιληθεί κι εγώ φυλάχτηκα θαρρείς και τα φιλιά είναι μαχαίρια που θα μ’έσφαζαν.

Ας κάνουμε λοιπόν μια συμφωνία. Άλλες εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες. Αυτή θα είναι η διορία για να ξεφορτωθώ το γήρας από τις επιθυμίες μου. Άλλες εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες που ο κόσμος θα κρέμεται από τις ανάσες μου, που ο ήλιος θα καίει και ο αέρας θα με δροσίζει, με τις συμπτώσεις να φιλιούνται αδιάκοπα καθώς το σώμα μου – άχρηστο μέχρι χθες – θα ανοίγει στα τέσσερα για να υποδεχτεί την Αγάπη, τη Ζωή…

_

γράφει η Ιφιγένεια Ειρήνη Τέκου

Ακολουθήστε μας

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

Ο αλγόριθμος στο χαμόγελό της!

- γράφει ο Κώστας Θερμογιάννης Η Ελένη καθόταν στο μικρό καφέ της γειτονιάς με τον καπουτσίνο της να κρυώνει δίπλα στον φορητό υπολογιστή. Στα 38 της χρόνια είχε μάθει να κρύβει τις ρυτίδες της με φίλτρα και τις απογοητεύσεις της με χιούμορ. Δούλευε ως...

Επιστροφή στο χωριό

Επιστροφή στο χωριό

Ήθελε πολύ να κλάψει, να ξεσπάσει. Μα όσο κι αν προσπάθησε να βγάλει από μέσα του αυτό που του άδραχνε σφιχτά την καρδιά και του έκοβε την ανάσα, δεν το κατάφερνε. Τα κόκκινα από την αγρύπνια μάτια του παράμεναν στεγνά, σαν τα χωράφια που τα είχε ζεματίσει η αναβροχιά...

Ακολουθήστε μας στο Google News

Διαβάστε κι αυτά

Επιστροφή στο χωριό

Επιστροφή στο χωριό

Ήθελε πολύ να κλάψει, να ξεσπάσει. Μα όσο κι αν προσπάθησε να βγάλει από μέσα του αυτό που του άδραχνε σφιχτά την καρδιά και του έκοβε την ανάσα, δεν το κατάφερνε. Τα κόκκινα από την αγρύπνια μάτια του παράμεναν στεγνά, σαν τα χωράφια που τα είχε ζεματίσει η αναβροχιά...

Άφιλτρο τσιγάρο

Άφιλτρο τσιγάρο

ΑΦΙΛΤΡΟ ΤΣΙΓΑΡΟ Κοίτα..  Έλεγα και σου έδειχνα την απλωμένη πόλη προς τα κάτω. Βράδυ στο ‘μπαλκόνι’ της Σαλονίκης. Εγώ δεν την έλεγα ποτέ Σαλονίκη!.  Εσύ μου το κόλλησες. Πάντα Θεσσαλονίκη την έλεγα.  Ολόκληρη.  Γιατί της άξιζε και με το παραπάνω. Κούκλα σαν και σένα....

Αντρικό κούρεμα

Αντρικό κούρεμα

Τα καλοκαίρια γυρίζαμε έξω. Οι μανάδες στο σπίτι οι πατεράδες στη δουλειά εμείς στις αλάνες. Οι αλάνες - δρόμοι, ήταν σαν τις γελοιογραφίες του Mordillo. Αν σου έφευγε η μπάλα στην κατηφόρα, είχες δυο επιλογές. Η μια ν’ αρχίσεις το τρέξιμο ώστε τα δεδομένα του...

4 σχόλια

4 Σχόλια

  1. Αννα Ρουμελιωτη

    Συγκλονιστικο Ιφιγενεια!!

    Απάντηση
  2. Μάχη Τζουγανάκη

    να ξεφορτωθούμε λοιπόν το γήρας από τις επιθυμίες μας.. Μου αρέσει!

    γράφεις ωραία Ιφιγένεια..και συνεχώς μας το επιβεβαιώνεις!

    Απάντηση

Υποβάλετε ένα Σχόλιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *