Θόρυβοι. Γνώριμοι, κι όμως τρομακτικοί. Η αιφνίδια πραγματικότητα δεν έχει προλάβει να τους εξουδετερώσει. Το πιρούνι χτυπά το πιάτο, η καρέκλα τρίζει καθώς μετακινείται πιο κοντά στο τραπέζι, η βροχή χαϊδεύει μητρικά το τζάμι και τα βήματα της Χλόης ακούγονται...

Πριν από πολλά χρόνια ο παπάς μου έδωσε ένα όνομα, Ειρήνη. Για πολλά χρόνια το κουβαλούσα σαν την μπλε σφραγίδα τυποποιημένου κοτόπουλου, δίχως να καταλαβαίνω το βάρος του, τη σημασία του, δίχως να είμαι σίγουρη αν μου ταιριάζει. Το έψαξα όμως. Η Ειρήνη ήταν κόρη του...

Κάθομαι και μετράω τις μέρες. Πολλές φορές ξεγελάστηκα από το άθροισμα. Μία, χίλιες, εκατόν ογδόντα χιλιάδες μέρες. Η ζωή μου. Μουγκρίζει ο χρόνος και εγώ του’χω γυρίσει την πλάτη. Αν κοιτάξω κατάματα την αιώνια κλεψύδρα του, ίσως να αναποδογυρίσει ολόκληρη η ύπαρξή...

Έσκαγε η Ιφιγένεια η έρμη από τη ζέστη. Είχε μπει και ο Ιούλιος κι εκείνη ακόμη στις Μυκήνες να σιγοβράζει σαν το βοδινό. Έπρεπε να φύγει, να πάει κάπου να χαλαρώσει, να μυρίσει τη θάλασσα, το γιασεμί, τα σουβλάκια τα τυλιχτά με μπόλικο τζατζίκι. Λούστηκε με...

Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο ή ερέθισμα που να δικαιολογεί μια ξαφνική παρέλαση αναμνήσεων, κι ενώ πίστευα ότι είχα μάθει πώς να «κλείνω» τα παράθυρα του παρελθόντος, μεταφέρθηκα νοερά δύο δεκαετίες πίσω, τότε που καθόμουν στο σαλονάκι της γιαγιάς μου πίνοντας ζεστό...

Ήταν πρωί Σαββάτου κι εγώ χουζούρευα στο κρεβάτι μου φορώντας μια παλιά μα καθαρή πυτζάμα, ευχαριστημένος γιατί δεν είχα καμία υποχρέωση εκείνη τη μέρα. Πλέοντας σαν έμβρυο ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα μετέτρεψα το μυαλό μου -οικειοθελώς οπωσδήποτε- σε...

Στέκομαι υπομονετικά στην αποβάθρα με τσιγάρο στο στόμα κερασμένο από ένα ξυρισμένο μοϊκάνο που’χει καλύψει το σώμα του με τατουάζ. Και τι τατουάζ! Μωρά, παπαρούνες και μια εκκλησιά. Αρκετά αταίριαστο σχέδιο θα σχολίαζα κάποια άλλη στιγμή με περισσότερη διαύγεια. Κι...