Πο-λυ-μη-χά-νη-μα.  Συλλαβίζουμε ευχάριστα και με μπρίο μία πολύ ιδιαίτερη λέξη. Πολυμηχάνημα στον χώρο των υπολογιστών είναι εκείνη η μηχανή η ολίγον τι ογκώδης που κάνει εκτυπώσεις, σαρώνει έγγραφα, βγάζει φωτοτυπίες, λειτουργεί ως φαξ, φτιάχνει καφέ και τα λοιπά. Η αλήθεια είναι πως το τελευταίο αδυνατεί να το εκτελέσει ακόμα προς απογοήτευση πολλών. (Βέβαια κάπου στην Κίνα, υπάρχει εκείνη η καφετέρια που σε φωτογραφίζει, σε σκανάρει και σε κάνει σχέδιο πάνω στο αφρόγαλα του καπουτσίνο σου που παραγγέλνεις μα τώρα έχουμε σίγουρα ξεφύγει από τον συλλαβισμό μας).

«Συγγνώμη τι επαγγέλλεστε;» ρωτάμε όταν αποκτούμε μια χ οικειότητα σε κάποιον που έχουμε απέναντί μας. Γιατρός, δικηγόρος, οικοδόμος, μπαρίστας, δάσκαλος, κοινωνικός λειτουργός και τα λοιπά. Με διακριτές όσο γίνεται έννοιες αντιλαμβανόμαστε -αν έχουμε και το κατάλληλο υπόβαθρο αλλιώς μπορούμε άνετα να παίξουμε στο σενάριο γιαγιάς-εγγονιού που η γιαγιά ρωτάει το εγγόνι της τι δουλειά κάνει, κι εκείνο της λέει «Στους υπολογιστές δουλεύω γιαγιά» και η γιαγιά κουνά απογοητευμένα το κεφάλι της μουρμουρώντας «Αχ… ούτε καν λογιστές!»- τι δουλειά κάνει ο άνθρωπος που έχουμε απέναντί μας (αν είναι βεβαίως από τους τυχερούς αυτής της χώρας που ακόμα μπορεί να λέει τη χρυσή λέξη «εργάζομαι» γεγονός που απαιτεί πλέον σαμπάνιες και πανηγυρικούς χορούς από εμάς τους υπόλοιπους που μας τρέχουν τα σάλια και όχι οι τσέπες μας)

Τι συμβαίνει όμως με τον λογοτεχνικό χώρο; Και κυρίως τι συμβαίνει με τον ψηφιακό λογοτεχνικό χώρο; Ο καθένας εδώ δηλώνει ό,τι είναι και δεν είναι όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε προηγούμενο συλλαβισμό. Στον ψηφιακό χώρο, λοιπόν, έτσι για να σας δώσουμε μια γεύση σαν προειδοποίηση αλλά και σαν απλή καταγραφή της νέας μας πραγματικότητας, ο καθένας μπορεί να κάνει τα εξής:

1. Μπορεί να φτιάξει μια ιστοσελίδα και να δηλώσει πως είναι συγγραφέας, ποιητής και οτιδήποτε άλλο σαφώς με φωτογραφία τον εαυτό του ή όποιον άλλον βρει στο διαδίκτυο πιο εμφανίσιμο από εκείνον με «κουλτουριάρικο ύφος» (καλή ώρα σαν τον ποιητή Φαμφάρα)
2. Μπορεί να γεμίσει τη σελίδα του, με λογοτεχνικές φράσεις, φωτογραφίες με άλλους συγγραφείς, βραβεία σε ιδιαίτερους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς που κανείς δεν γνωρίζει (π.χ. Α’ βραβείο στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του συλλόγου «Προστατέψτε τους αδέσποτους συγγραφείς» και Γ’ Έπαινος (εδώ δεν τα πήγε και τόσο καλά) στον Λογοτεχνικό Διαγωνισμό «Είμαστε διχασμένες προσωπικότητες αλλά μας αγαπάμε», μπορεί να απευθύνει βαθύτατους χαιρετισμούς στους φίλους του Ελύτη και Καζαντζάκη (ποιος είπε πως δεν ζουν;) και πολλά πολλά άλλα εμπριμέ.
3. Μπορεί να φτιάξει ψεύτικα εξώφυλλα με διάφορους ευφάνταστους τίτλους και όνομα συγγραφέα το δικό του και όποιες εκδόσεις επιθυμεί να προσθέσει ή και να «δημιουργήσει». Εξάλλου, μπορεί να «φτιάξει» δικές του εκδόσεις π.χ. Εκδόσεις «Το θαύμα της λογοτεχνίας» στις οποίες να έχουνε εκδοθεί μονάχα τα δικά του βιβλία ως τώρα.
4. Μπορεί να κλέψει έργα άλλων – διότι όπως έχουμε ξαναπεί το ξένο είναι πιο «νόστιμο»- να τα αλλάξει λίγο ή και καθόλου (το λες και θράσος το δεύτερο) και να τα παρουσιάσει ως δικά του έχοντας τα θερμά συγχαρητήρια του αφελούς λογοτεχνικού κοινού του.
5. Μπορεί να κατηγορήσει άλλους – σε μια παραλλαγή του Ντεκάρτ «Κατηγορώ για πνευματική κλοπή, άρα Υπάρχω» – πως έχουνε κλέψει έργα του και να τριγυρνά θιγμένος στα διάφορα λογοτεχνικά sites αποκτώντας οπαδούς και σύμμαχους γεμίζοντας την ψηφιακή του ατζέντα με «φίλους» αναγνώστες και υποστηρικτές.
6. Μπορεί να ασκεί κριτική σε όποιο ψηφιακό έργο δει υποτιμώντας το έργο «συναδέλφων» βρίσκοντας πάντα την ευκαιρία να προβάλλει το δικό του αξιέπαινο (κατά τον ίδιο σαφώς και μόνο) έργο του
7. Μπορεί να έχει πολλά ονόματα! Σε κάθε όνομα και ένα νέο λογοτεχνικό πακέτο περιγραφής του (συγγραφέας, ποιητής, κριτικός, εκδότης κτλ). Κάθε όνομα και ένα προφίλ στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα και κάθε προφίλ ένα κατεβατό από άχρηστες λογοτεχνικές αράδες (με την απορία βέβαια του κάθε νοήμονα ανθρώπου «πόσο χρόνο έχει κανείς για να συντηρεί τόσες σελίδες και προφίλ;»)

Κάτι τέτοιες στιγμές, η παραποίηση της Λογοτεχνίας, τα κάλπικα ντυσίματά της, η ψευδαίσθηση του συγγραφικού ταλέντου, η σχεδόν ψυχοπαθής στάση μερικών να προβάλλονται μέσα από άλλους και μέσα από ψεύτικες ταυτότητες, κάνει την ψηφιακή εποχή ιδιαίτερα προβληματική ως προς την προβολή των αληθινών Λογοτεχνών. Ας είμαστε προσεχτικοί με ό,τι μας σερβίρεται. Ας κρίνουμε με τα δικά μας αλάνθαστα αισθητήρια, αρκεί να μην επηρεάζονται από τους γύρω μας κι ας ρίχνουμε στον όποιον κάδο, τους ανθρώπους εκείνους που λερώνουν την υπέροχη αυτή Τέχνη.

Ας θυμηθούμε όλοι μας, το αξεπέραστο ποίημα του Θανάση Βέγγου στην ταινία «Τυφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο» που αν μη τι άλλο η δική του κάλπικη υπόσταση ως ποιητή προκαλούσε χορταστικό γέλιο και όχι θλίψη και λύπηση για την σημερινή ψηφιακή μας κατάντια:

Απόψε, σήμερα και χθες
όλες οι πόρτες είν’ κλειστές
και ‘γω είμαι απ’ όξω
και μες στο θάμπος το θαμπό
παίρνω αμπάριζα να μπω
και με πετάνε ΟΞΩ
όλος ο κόσμος μ’ αγνοεί
βαρέθηκα πια τη ζωή
τους φθόνους και τα μίση
Αλί αλί και τρισαλί
Φωνάχτε αμέσως τον Αλή
να με καρατομήσει!