Από το σώμα μου βγαίνουν πεταλούδες. Όλη μου η ζωή γεμάτη από κάμπιες. Δεν ήξερα. Δεν το ήξερα. Δεν έμαθα να ξέρω. Πως δεν ήταν άσχημα όσα περίμενα. Δεν ήταν λάθη όσα ένιωθα. Δεν ήξερα ότι αρκούσε ο χρόνος. Αυτός ο χρόνος που θα έβγαζα πεταλούδες από παντού. Πάντα τις αγαπούσα, ξέρεις. Τις χάζευα. Κεντήματα στα φτερά τους. Ποιος να το έλεγε, πάντα τους φώναζα. Πως κάποτε ήσασταν τέρατα που αηδιάζατε τον κόσμο και εσάς τις ίδιες. Τέτοια αηδία και εγώ. Ένα τέρας που κρυβόταν για να μην το βλέπουν. Μια μάσκα κρατούσα γελαστή. Άσπρο δέρμα σχεδόν νεκρό. Τεράστια μάτια σαν ψηφιδωτό οι κόρες μου δεν αντέχαν τον ήλιο. Ποιος να το έλεγε ρε! τους φωνάζω και τώρα που βγαίνουν ελεύθερες. Πως τώρα η ομορφιά σας πετά πάνω από σαπίλα. Από μάτια που δεν ξέρουν τι πα να πει ομορφιά. Ποιος να το έλεγε… πως αγάπησα να είμαι τόσο θύμα που προτιμώ να κρυφτώ ξανά στο κουκούλι μου. Ελάτε πίσω, τους φωνάζω. Εκεί έξω δεν υπάρχει Παράδεισος. Ελάτε πίσω.

_

γράφει η Alma Libre