Ήταν πρωί Σαββάτου κι εγώ χουζούρευα στο κρεβάτι μου φορώντας μια παλιά μα καθαρή πυτζάμα, ευχαριστημένος γιατί δεν είχα καμία υποχρέωση εκείνη τη μέρα. Πλέοντας σαν έμβρυο ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα μετέτρεψα το μυαλό μου -οικειοθελώς οπωσδήποτε- σε δοχείο επίμονων φαντασιώσεων. Προσπαθούσα να σκεφτώ αν έπρεπε να σηκωθώ επιτέλους και να φτιάξω ένα καφέ ή να απολαύσω την μεγαλοπρέπεια της αδράνειας.
Το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά επίμονα κι εγώ μην έχοντας αποφασίσει την επόμενη λογική κίνηση το αγνοούσα, ελπίζοντας πως κάθε σύντομη παύση ανάμεσα στα ενοχλητικά κουδουνίσματα θα σήμαινε τον τερματισμό του. Το δεξί μου χέρι που βρισκόταν κοντύτερα στο κομοδίνο τελικά ψηλάφισε το ακουστικό φέρνοντάς το στο αυτί μου. «Έγινε ένα ατύχημα. Την ώρα που… ελάτε σας παρακαλώ».
Είκοσι χρόνια μαζί με την Λένα. Άπλωνε πάντα τον ώμο της για να ακουμπήσω την πίκρα μου και κύρτωνε το κορμί της για να υπερασπιστεί την κάψα μου. Μου πήρε τόσο καιρό για να την βρω. Ίσως την έψαχνα πολύ πριν την γνωρίσω. Και τώρα την έχασα και μαζί της χάθηκαν οι εικόνες και τα τοπία που είδαμε μαζί, τα τραγούδια που ακούσαμε, τα λόγια που ανταλλάξαμε, οι φίλοι που συναναστραφήκαμε, τα όνειρα που κάναμε. Μαζί της εξαφανίστηκαν όλα και τώρα πια δεν έχω τίποτα, γιατί ό,τι ήταν δικό μας, ό, τι μοιραστήκαμε το πήρε εκείνη.
«…Ο κόσμος είναι ωραίο μέρος
για να γεννηθείτε
αν δεν σας νοιάζει που μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν
όλη την ώρα…»
Αυτό είπε κάποτε ο ποιητής Lawrence Ferlinghetti κι εγώ συνειδητοποίησα μόλις τώρα, ενθυμούμενος τα λόγια του, πως ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ πια ένα ωραίο μέρος για μένα κι ότι αν δεν είχα ήδη γεννηθεί, θα προτιμούσα να το αποφύγω, έτσι, για να μην νιώσω ποτέ τον πόνο της απώλειας.
Ψάχνοντας μανιωδώς για μια οποιαδήποτε παρηγοριά που θα μου πάρει τον πόνο, το μυαλό μου σίγασε και η καρδιά μου σκέφτηκε ένα παιχνίδι. Αρρωστημένο; Σωτήριο; Οπλισμένος με μια έξοχη απάθεια περπάτησα ως την κουζίνα κι έφτιαξα καφέ. Σέρβιρα δυο κούπες. Μια για μένα και μια για κείνη. «Με δυο κουταλιές ζάχαρη, όπως τον πίνεις Λένια μου». Είχα πάρει την απόφαση πως ο ρόλος της ως νεκρής δεν μου άρεσε κι έτσι προτίμησα να ανταλλάξω την πένθιμη οδύνη με μια σκάρτη ελπίδα, με μια ζωογόνο ψευδαίσθηση. Απούσα, παρούσα, όλα στο μυαλό βρίσκονται και το δικό μου είναι πρόθυμο να παρακάμψει τους κανόνες περί φυσιολογικότητας, αρκεί να μην την χάσω.
Ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους…*
_
γράφει η Ιφιγένεια – Ειρήνη Τέκου
(*στίχος από ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου)
Ιφιγένεια,
για άλλη μια φορά η γραφή σου γάργαρο νεράκι. Με εντυπωσίασαν οι 2 ποιητές που ανέφερες και τα συγκεκριμένα τους ποιήματα… Η παράκαμψη των φυσιολογικών κανόνων, η σκάρτη ελπίδα που μετατρέπει την απουσία σε παρουσία για να αντέξει ο ήρωάς σου..πραγματικά και αληθινά βήματα αποδοχής…
εξαιρετική και πάλι…
Μάχη Τζουγανάκη σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια!!!! Με τιμάς!!! Η σκάρτη ελπίδα που μετατρέπει την απουσία σε παρουσία, αυτός ήταν ο πυρήνας το κειμένου μου!!!
Πολύ ωραίο. Προσωπικά θα μου άρεσε να εκτεινόταν λίγο παραπάνω…
evangeloukissa σε ευχαριστώ πολύ! Χαίρομαι που σου άρεσε και καταλαβαίνω αυτό που λες ότι θα ήθελες λίγο παραπάνω. Απλά θεώρησα καλύτερο να καταπιαστώ με την μικρή φόρμα που βγάζει όσο μπορεί συμπυκνωμένα νοήματα και δεν κουράζει. Πίστεψέ με θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με αυτό το θέμα καθώς με αγγίζει πολύ!!!
Ιφιγένεια η γραφή σου είναι υπέροχη!!
Με άγγιξες πολύ η ιστορία σου.
Με έκανες να βουρκώσω και σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό!!!!
Η απώλεια ενός ανθρώπου που αγαπάμε είναι πολύ σκληρή
και πονάει βαθύτατα, μέχρι που σε κάνει να χάσεις τα λογικά σου
φτιάχνοντας δυο κούπες καφέ ή προσθέτοντας ένα ακόμη σερβίτσιο στο τραπέζι.
Βέβαια, το λογικό και το παράλογο είναι πολύ σχετικό.
Άλλωστε ποιος είναι αυτός που το ορίζει;
Ελένη Ιωαννάτου με τιμάς με το σχόλιό σου και πραγματικά χαίρομαι που σε άγγιξε η ιστορία μου που αν και μικρή, νομίζω πως καταδεικνύει επακριβώς τα συναισθήματα κάποιου που μόλις έχασε ένα αγαπημένο του πρόσωπο, ίσως το πιο αγαπημένο!!! Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει λογικό ή παράλογο, αγκιστρώνεσαι από οτιδήποτε σε βοηθάει για να το ξεπεράσεις!!!
Κα Τέκου,
Πολύ όμορφη η προσπάθειά σας να υποστασιοποιήσετε την απόγνωση με τρόπο λογοτεχνικό!
Πολύ όμορφη και η παράθεση των όμορφων στίχων του ποιητή.
Σάς προσθέτω και κάποιους άλλους, οι οποίοι είναι αντιληπτικοί του δύσθυμου συναισθήματος της απώλειας, η οποία πάντα μας προσθέτει εκτός από απόγνωση, σοφία και ενατένιση προς το μέρος στο οποίο οι απώλειες έχουν αράξει : την αιωνιότητα …
Καλή δύναμη!
Όταν στρώνεις το τραπέζι
πριν καθίσεις
να ελέγχεις σχολαστικά
την αντικρινή σου καρέκλα
αν είναι γερή μήπως τρίζει
μήπως χαλάρωσαν οι εγκοπές
μήπως φαγώθηκαν οι αρμοί
αν υποσκάπτει το σκελετό
σκουλήκι
γιατί εκείνος που δεν κάθεται
γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο βαρύς.
Κική Δημουλά, “Πρόσεχε”
(από τη συλλογή “Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως”, 2007)
Αγαπητέ Παναγιώτη Σκοπετέα σε ευχαριστώ θερμά για το σχόλιό σου και σε ευχαριστώ επίσης για το όμορφο ποίημα της Κικής Δημουλά. Είναι μία από τις αγαπημένες μου ποιήτριες!
Εξαιρετική επιλογή… ο τελευταίος στίχος δείχνει την πολύ δυνατή πένα της Δημουλά. Ένα ποίημα που βουρκωνει…. Το μέρος που έχουν αράξει οι απώλειες είναι δύσκολο να το δει κανείς. Προτιμά για καιρό να κερνά ένα δεύτερο καφέ…λόγια στον αέρα …στον ουρανό…Ίσως όλα αυτά να ορίζουν την αιωνιότητα ίσως… Η απώλεια πονά, πατάει pause στη ζωή…κι η απουσία κάνει τόσο μεγάλο θόρυβο….
Μάχη Τζουγανάκη μου άρεσε αυτό που έγραψες. Η απουσία κάνει μεγάλο θόρυβο!!!
Η απουσία παρουσία….επιστρατεύεται ο μηχανισμός της άμυνας,η φυγή από την πραγματικότητα, για να αντέξουμε τον ανυπέρβλητο πόνο….πολύ δυνατά δοσμένη αυτή η επιστράτευση,συγχαρητήρια!!!!!
Litsa Dimitropoulou σε ευχαριστώ πολύ για το ζεστό σου λόγο! Απουσία-παρουσία! Λεπτές οι διαφορές όταν είναι ο άνθρωπός σου που έχει φύγει!!!