Κι αν τη σιωπή μου τις ώρες της νύχτας έλυνα
ήθελα εσύ να 'ρθεις στο φως της μέρας
με του ήλιου την πρώτη ανατολή
για να μου πεις... για να μου δείξεις ό,τι μέσα σου έκρυβες.
Δίχως γιατί...
Δίχως εάν...
Δίχως εφόσον...
Γιατί εγώ δεν έβαλα ταμπέλες στης καρδιάς μου το χτύπο
μόνο το απέραντο γαλάζιο στα χέρια ζήτησα να πιάσω.
Εσύ…μέγας απών
Μονάχα όταν σαν τα μάτια κλείνω
νυχοπατώντας έρχεσαι κρυφά σαν κλέφτης...
Να ψάξεις στα κιτρινισμένα φύλλα
ενός παλιού τετραδίου ξεχασμένου κάπου από καιρό
για το τι ήσουν και τι υπήρξες για μένα...
Κάποτε...
Μα αν θελήσεις το δρόμο να βρεις
μέσα στο σκοτάδι
ίσως να ανάψω το σβησμένο εκείνο το κερί
να σε οδηγήσει
Αγαπημένε...
_
γράφει η Σμαραγδή Μητροπούλου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Πάρα πολύ όμορφο!!!!!!!