Μια σκέψη παλεύει σε πράξεις εγκωμιαστικές
του δρόμου, του σπιτιού των αίθριων ουτοπιών.
Γιατί άραγε οι καλοκαιρινές νύχτες ποτισμένες είναι
από παραισθήσεις μεθυσιών που δεν έγιναν
από κορμιά που βυθίζονται στη λίμνη του ιδρώτα;
Κάπου στο βάθος της εικόνας κοιτάζω
το σώμα μου να επικολλάται από την αρχή
να έχει υπόσταση σε νέες σκέψεις
απώλειες τύπου υπάρχει το παρελθόν
που στοίχειωσε το δόσιμο σε τεμάχια
και χαμόγελα βάσει προτύπων.
Οι δάσκαλοι της μνήμης με παρασύρουν σε νέα γνώση
μα οι εξετάσεις πάντα αφορούν τη διδακτέα ύλη.
Αγωνίζομαι κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή
να αρχίσω το κέντημα με τα πουλιά και τα ψηλά δέντρα
να αφήσω ένα κενό στη μέση
να καταφέρω να χωρέσω στο εργόχειρο
που δεν θα τελειώσει ποτέ.
_
γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου
……..να καταφέρω να χωρέσω στο εργόχειρο που δεν θα τελειώσει ποτέ…….
Κέντημα….
Κι ίσως έτσι να αγγίξεις την αιωνιότητα!!!!
Μπράβο!
όπως πάντα ένα όμορφο ποίημα …εργόχειρο…