Εσύ κυματοθραύστη των ονειράτων μου,
εσύ εξορκιστή του έρωτά μου,
στ’ απέραντο, αρίφνητο κι απύθμενο που ποτίζει αυτόν τον κόσμο,
εσύ ΄σαι ο αφρός του πόθου κι όλων των ορμεμφύτων των χυδαίων και κτηνωδών…
Η αγάπη σου με τρέφει με μία αηδία εκπορνευμένη!
–
Όταν με συμπαρασύρεις στο ρυθμό σου,
εγώ σ’ ακολουθώ απόλυτα, κυρίαρχα και λαβωμένη απ’ τις λόγχες σου,
γιατί θαρρώ -τάχα- πως αυτή η στιγμή ανήκει μόνο σε μας,
ξέχωρα απ’ τις άλλες που ξοδεύεις εντεύθεν κι εκείθεν,
σαν τ’ αεράκι που την αύρα μας στιλβώνει,
σαν χαμαιλέοντας σ’ αγκαλιές πρόστυχων υπνοβατών…
–
Μη μιλάς με λέξεις του «σ’ αγαπώ»,
γιατί εφήμερα τις χρωματίζεις και
το σημασιολογικό φορτίο μοναδικών αναμνήσεών τους αναχαιτίζεις!
Ανθίστασαι στο μεγαλείο που είναι ικανή η ψυχή σου να νιώσει,
απομειώνεις τ’ αποστάγματα τα ηδύποτα, τα ληϊσμένα
στο ερμάριο που φυλάγεις στ’ αρχαιότερο σπήλαιο, αυτό των αισθημάτων.
Σε παραπλανούν αυτές οι ψευδαισθήσεις της νεαράς ηλικίας…
–
_
γράφει η Βαλεντίνα Νταφλούκα
0 Σχόλια