Με-γα-λώ-νω. Συλλαβίζοντας μια λέξη διόλου στάσιμη. Κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο είμαστε μεγαλύτεροι από ό,τι πριν. Το σώμα μας αλλάζει. Τα χαρακτηριστικά μας αλλοιώνονται. Τα μαλλιά μας ασπρίζουν, πέφτουν. Κάθε μέρα κάτι γερνά μέσα μας και κάτι φθείρεται. Μέσα από την φυσική αυτή ροή ανάπτυξης –αν μας το επιτρέψει η τύχη η μοίρα ή όπως θέλει κανείς να το ονομάσει- μεγαλώνουμε τα πιστεύω μας, τις αξίες μας, τις θεωρίες μας για τον κόσμο και τους ανθρώπους, αφήνοντας προσωπικό αποτύπωμα.

“Βλέπεις φλόγα στα μάτια των νέων. Μα στα μάτια των γέρων, βλέπεις φως”
Βίκτωρ Ουγκώ, Γάλλος συγγραφέας

Η ερώτηση γεννάται από πολύ μικρή ηλικία. Φορά μια στερεότυπη στολή και μεταφέρεται από γενιά σε γενιά σαν ιός: «Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;» ρωτάνε οι συγγενείς, οι δάσκαλοι, οι γονείς, οι φίλοι. Πολλές φορές η απάντηση δεν δίνεται καν από το παιδί. Συνήθως οι αποδεκτές απαντήσεις που συνοδεύονται από επιφωνήματα χαράς και ενθουσιασμού περικλείουν τον τομέα της ιατρικής, της νομικής, της διδασκαλίας. Επαγγέλματα που όλοι μας ξέρουμε ότι εδώ και χρόνια νοσούν. Μια επιμονή που έχει κληρονομηθεί, έχει βαφτίσει τα επαγγέλματα σε «καλά» και «κακά» ανάλογα με τον μισθό που βάζουν στην τσέπη με οικονομικά κριτήρια μιας άλλης εποχής που κανείς δεν θυμάται πια. Κάτι τέτοιο έχει από καιρό βάλει την ταμπέλα  «μέτρια» ή και «κατώτερα»  σε επαγγέλματα κατά τα άλλα προσοδοφόρα και πολλές φορές πολύ περισσότερο δημιουργικά από τα παραπάνω υπερβολικά φορεμένα.

“Διάλεξε ένα επάγγελμα που σου αρέσει και δεν θα ξαναχρειαστεί να δουλέψεις στη ζωή σου”
Κομφούκιος, Κινέζος φιλόσοφος

Μια στάμπα ταμπού έχει στολίσει επαγγέλματα όπως συγγραφέας, ζωγράφος, κομμωτής, αισθητικός, ποιητής, μουσικός κτλ. Τα επαγγέλματα εκείνα που σχετίζονται με τον χώρο της Τέχνης είναι και εκείνα που βάλλονται περισσότερο. Είναι γεγονός πως από τα πρώτα σχολικά χρόνια, τα πεδία της φαντασίας και της δημιουργικότητας είναι εκείνα που δέχονται την μεγαλύτερη επίθεση μειώνοντας αρκετά την δύναμη αλλά και την επίδρασή τους πάνω στα παιδιά, σημάδι που δυστυχώς θα βοηθήσει αργότερα στην τυφλή επιλογή των «επαγγελμάτων που φέρνουν χρήματα στην τσέπη».

“Χωρίς δουλειά, η ζωή σαπίζει, αλλά όταν η δουλειά είναι άψυχη, η ζωή εκφυλίζεται και ξεψυχάει”
Αλμπέρ Καμύ, Γάλλος συγγραφέας, 

Πέρα από την οικονομική εξάρτηση όμως,  που έχει οριστεί χρόνια τώρα, η εύλογη απορία ενός σκεπτόμενου ανθρώπου θα ήταν πώς γίνεται να θέλει κανείς να γίνει μόνο ένα πράγμα; Όπως επίσης αν κάτι μας χαρακτηρίζει τώρα, γιατί να σημαίνει πως θα μας χαρακτηρίζει κι αργότερα και γιατί να είναι μια… μοναδική επιλογή; Η εξειδίκευση, είναι ένας δρόμος που στενεύει τα όνειρα και περιορίζει τις δυνατότητες που έχει η ανθρώπινη φύση. Δε μπορεί κάποιος να είναι μόνο δάσκαλος, γιατρός, δικηγόρος. Μπορεί να είναι συγγραφέας, ποιητής, ηλεκτρολόγος, υδραυλικός, ξυλουργός, κομμωτής και πολλά πολλά άλλα. Είναι η πολυπλοκότητα της φύσης μας και η πληθώρα των ικανοτήτων μας που μπορούν να οδηγήσουν σε μια ποικιλία ταλέντων.

“Οι μόνοι ευτυχισμένοι άνθρωποι που ξέρω είναι εκείνοι που δουλεύουν καλά πάνω σε κάτι που θεωρούν σημαντικό”
Abraham Maslow, Αμερικανός ψυχολόγος

Σε μια τέτοια εποχή όπου η χώρα μας έχει δεχτεί οικονομικό βιασμό, τα επαγγέλματα που θα φέρουν την αλλαγή δεν μπορούν να είναι εκείνα που ακολουθούσαν την νόρμα άλλων εποχών. Χρειάζονται δημιουργικά μυαλά, άτομα με φαντασία, με εφευρετικότητα που θα αξιοποιήσουν κάθε δυνατό πόρο για κάτι διαφορετικό. Χρειάζονται άτομα που θα ξεπεράσουν τα στάνταρντ παλιότερων εποχών και θα προχωρήσουν μπροστά ιδέες ανεκπλήρωτες. Άτομα που θα βρουν λύσεις σε προβλήματα που οι παλιότερες γενιές δεν κατάφεραν να βρουν.  Άτομα που δεν φοράνε μία και μοναδική ταμπέλα αλλά άτομα που αγαπάνε να αναζητάνε το νέο, το διαφορετικό και εργάζονται καθημερινά για τέτοιες προκλήσεις.

“Το να βρεις το σωστό επάγγελμα είναι σαν να βρίσκεις την ψυχή σου σ’ αυτόν τον κόσμο”
Thomas Moore,  Ιρλανδός ποιητής

Το όπλο ενός νέου ατόμου είναι η διαφορετική ματιά, η φαντασία, η δημιουργικότητα. Όπλα ικανά να δώσουν το βήμα σε πρωτοποριακές ιδέες για μια συνολική «αναβάθμιση» της χώρας. Στις δύσκολες μέρες που ζούμε η Λογοτεχνία σε όλες της τις μορφές είναι επίσης απαραίτητη διέξοδος για την κάλυψη ψυχικών αναγκών καταπολεμώντας τον φόβο, την απογοήτευση, την μελαγχολία αλλά και την απομόνωση. Μπορεί επίσης να λειτουργήσει πέρα από θεραπευτικά και «επαναστατικά», δημιουργώντας δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους σκιαγραφώντας έναν κοινό στόχο που θα ενώνει και δε θα χωρίζει, ξεσηκώνοντας τον «κόσμο του καναπέ» και οργανώνοντας δράσεις καταπολέμησης της αθλιότητας και της εκμετάλλευσης στην οποία έχουμε όλοι μας πέσει θύματα έχοντας χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.

“Η πένα είναι πιο δυνατή από το ξίφος”
Edward Bulwer-Lytton, Άγγλος συγγραφέας

«Εσύ τι θα γίνεις λοιπόν όταν μεγαλώσεις;». Ας απαντήσουμε πως θα γίνουμε τώρα αυτό που αγαπάμε και πως αργότερα θα γίνουμε κάτι άλλο και πως κάθε φορά που θα προστίθενται χρόνια στο σώμα και στο νου μας, θα ονειρευόμαστε πως θα γίνουμε και κάτι άλλο διαφορετικό. Ας πάψουμε να βάζουμε χρονικούς, χωρικούς, οικονομικούς περιορισμούς στα όνειρά μας και ας δώσουμε τα φτερά στα γνήσια κομμάτια του εαυτού μας που περιμένει το δικό μας σύνθημα για να πετάξει. Είναι το πέταγμα αυτό το προσωπικό, που θα ταρακουνήσει ολόκληρο τον κόσμο, σαν ένα άλλο φαινόμενο πεταλούδας*…

*Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια ποιητική μεταφορά, στη θεωρία του χάους για το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με μια από τις διατυπώσεις, λέγεται ότι “αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα”. Διαφορετικές παραλλαγές εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια ιδέα: μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή.